FILM
Een paar jaar na de gebeurtenissen in Olympus Has Fallen is Mike Banning (Gerard Butler) nog steeds de lijfwacht van president Benjamin Asher (Aaron Eckhart). Op zijn PC staat intussen zijn ontslagbrief klaar, want nu zijn vrouw Leah (Radha Mitchell) zwanger is van zijn eerste kind, meent Mike dat het tijd is om het wat rustiger aan te doen. Alleen heeft hij het nog niet over zijn hart gekregen om op de send-knop te duwen. Met het plotse overlijden van de Britse premier is het voor de leiders van de G8 (behalve Rusland) verzamelen geblazen in Londen. Daar blijkt echter dat een groep terroristen de gelegenheid te baat wil nemen om de wereldtop te decimeren. De presidenten van Frankrijk en Italië, de Duitse bondskanselier, de premier van Japan... allemaal moeten ze eraan geloven. Alleen de nieuwe Britse premier en dankzij Mikes koelbloedig optreden ook president Asher blijven gespaard. De volledige infrastructuur van de Britten hangt echter in de touwen, en het is maar de vraag wie er eerst bij het safe house van MI6 zal aanbelanden waar Asher zich verschanst heeft: de elite-soldaten van de Amerikaanse marine, of de groep terroristen die van plan is om de president voor het oog van toekijkend YouTube live te onthoofden...

 

Ik schreef in de bespreking van Olympus Has Fallen nog: "Olympus Has Fallen is in de eerste plaats pompend entertainment waarin geen plaats is voor een adempauze, en waarin er niet wordt gekeken op een litertje bloed meer of minder." Feitelijk zou ik de bespreking van de eerste film woord voor woord kunnen overnemen, behalve dan dat overal het woord Olympus door London moet worden vervangen. Origineel is de film allerminst, en de diverse wereldleiders worden met gevoel voor karikaturale overdrijving neergezet: de Duitse bondskanselier is een ijskoningin op leeftijd, de Italiaanse president een womanizer die op het dak van Westminster Cathedral staat te dollen met een vrouw die zijn dochter had kunnen zijn, de Franse premier is een koele kikker die overal te laat komen als zijn handelsmerk beschouwt... kortom, alleen de Amerikaanse president is een aimabele good guy. Duidelijk dateert de film van vóór de laatste presidentverkiezingen, want anders zou er maar één castingkeuze voor de leider van het machtigste land ter wereld zijn geweest, en Bassie de Clown is naar verluidt al met pensioen. Doch dit terzijde. Dat de gehele terreuractie een wraakoefening is voor het feit dat de G8 een bekende wapendealer (Adel Bencherif) heeft opgeblazen, maar als collateral damage ook alle genodigden van het trouwfeest van zijn zoon de lucht heeft ingeblazen, wordt zonder schroom op de kaken vermeld, en zoals het een goeie film betaamt waarin de Amerikanen onmiskenbaar de goeien zijn en de rest van de wereld de slechten, nemen ze op het einde van de film wraak door een subtiel precisiebombardement waarbij ze deze keer er écht op hebben gelet dat er geen onschuldigen vallen...

 

Van dit soort patriottistische zelfverheerlijking en eigen lof staat London Has Fallen stijf, totdat het ergerlijk wordt, en waarschijnlijk is de éne helft van het budget van de film opgegaan aan munitie en de andere helft aan de gage van Gerard Butler. Als u daar eenmaal overheen heeft gekeken, is London Has Fallen actievertier met het verstand op nul, met spectaculaire effecten zoals de vernietiging van St. Paul's Cathedral, de Houses of Parliament en zowat alle andere landmarks die u in een reisgids voor de Britse hoofdstad terugvindt. Met zijn gekende subtiliteit (ho! hum!) knalt Gerard Butler vervolgens bad guys af, knikkert met granaten alsof het petanqueballen zijn en ontwapent met de blote hand messenvechters om ze vervolgens neer te steken met hun eigen wapen. Maar niet getreurd! Op het einde van de film sleept Gerard Butler uiteraard zijn ontslagbrief in de prullenmant op zijn desktop, en de andere steden ter wereld kunnen beginnen bibberen bij het idee dat ze misschien de volgende zijn. Paris Has Fallen? Berlin Has Fallen? Heist-Op-Den-Berg Has Fallen? Het kan allemaal!

 

BEELD EN GELUID
E1 Entertainment heeft niet de fout gemaakt zoals Dutch FilmWorks met het eerste deel deed om een 1080i-transfer te gebruiken. Desalniettemin staat de schijf op een single layer-disk - waarop nota bene nog een kwart leeg is -  en voor de beeldkwaliteit betekent dat dat 'matig' nog vriendelijk is uitgedrukt. Het contrast is niet om over naar huis te schrijven, en vooral in de donkere scènes zijn de details al even missing in action als de president zelf. De kleuren zijn slecht gedefiniëerd, maar het is vooral de onscherpte die een afknapper is. De film is dankzij de korte speelduur gelukkig nog bekijkbaar, maar het budgetvriendelijke aspect mag geen excuus zijn om er op technisch vlak de kantjes af te lopen. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track vaart gelukkig onder een minder slechte vlag, want deze keer is er gelukkig geen PAL-speedup te bespeuren, en vanaf het moment dat de eerste bom in Londen ontploft tot op het moment dat de protagonisten uit hun hachelijke situatie bevrijd worden, weerklinken knallen en schoten onophoudelijk door de surrounds. Voor een subtiele home theatre-ervaring zoekt u wellicht beter een andere film, maar het levert wel vuurwerk op. Letterlijk.

EXTRA'S
De disk start op met enkele cross-promotionele trailers, en voor de rest is er zelfs geen menu. Een nul, dus.

CONCLUSIE
London Has Fallen is een eenvoudige herhaling van Olympus Has Fallen waarbij na Washington een andere stad in puin wordt gelegd. Leuk, maar we hebben het allemaal al eens gezien. In de vorige film, bijvoorbeeld. De beeldkwaliteit is ondermaats.