FILM
Een film die zich in het videogame-universum afspeelt. Een concept dat al meerdere malen is uitgeprobeerd, en op papier altijd betere resultaten oplevert dan hetgene we op het witte doek zien. Getuige Ready Player One van Steven Spielberg. En ook Martin Owen levert een poging. Niet dat je de man per se hoeft te kennen, want films als Killers Anonymous, Let's Be Evil of L.A. Slasher zijn ook voor ons onbekend terrein en afgaand op The Intergalactic Adventures Of Max Cloud willen wij dat graag zo houden.

De film speelt zich af in 1990 en we zien hoe de aan videogames verslaafde Sarah (een verschrikkelijke Isabelle Allen die in Les Misérables de kindversie van Amanda Seyfried was) per abuis in het scherm gezogen wordt en zo pardoes in het videospel terecht komt. Niet als tienermeisje, maar als avatar van Jake (Elliot James Langridge) die meteen vast komt te zitten op de intergalactische gevangenisplaneet Heinous waar de gevaarlijkste schurken van de melkweg gehuisvest zijn, onder hun Revengor (John Hannah, een man wiens gezicht je zeker zal herkennen want hij zat in ontelbaar veel series) en de kwaadaardige tovenares Shee (Lashana Lynch, binnenkort te zien in No Time To Die). De enige manier voor Sarah om terug naar het thuisfront te kunnen keren is om alle levels van het videospel tot een goed eind te brengen, en dat doet ze samen met Max Cloud (Scott Adkins, 63 IMDb-credits en toch met films als Zero Dark Thirty of The Bourne Ultimatum). Sarah kan echter niet van zichzelf bewegen in het spel en wordt met de console vanuit haar slaapkamer bestuurt door de niet al te snuggere Cowboy (Franz Drameh).

Op het net circuleren er heel wat positieve reviews, maar het kan bijna niet anders dan dat die zijn geschreven door bevriende sympathisanten. Hopen we toch, want anders getuigt het wel van zeer slechte smaak. De film ziet er niet alleen ontzettend goedkoop uit, denk aan Spy Kids van Robert Rodriguez, weliswaar zonder budget, maar het verhaal loopt ook voor geen meter. Oppervlakkige personages. Akkoord, het zijn dan wel videogame-personages maar het is zo zonder inhoud gebracht dat het moeilijk wordt om anderhalf uur je hoofd bij te houden. Bovendien kozen de makers voor de jaren '90 waardoor het ook visueel een lelijk gedrocht blijft. Best vreemd als je de cast ziet. Niet dat het topacteurs zijn, maar het zijn toch wel stuk voor stuk mensen die in topproducties spelen en dus ga je ervan uit dat ze geleid worden door één of andere manager die hun dient te hoeden voor dit soort rommel. Er wordt uiteraard veel heen en weer geschoten, wat had je anders in een videogame verwacht, maar Owen heeft vergeten er evenwel spanning aan toe te voegen waardoor het een rit wordt die je vlug in slaap dommelt.

BEELD EN GELUID
Als God bestaat is hij zo rechtvaardig geweest om ons niet op te zadelen met extra’s. 

CONCLUSIE
The Intergalactic Adventures Of Max Cloud is een film die de kijker probeert te overdonderen met verschrikkelijk lelijke decors en hem, haar of hun de illusie geeft dat men in een futuristisch videospel is terecht gekomen. De nuchtere waarheid is evenwel dat de film niet alleen saai is, maar ook op alle vlakken oerdom is. Zelfs wie van een film alleen maar actie verwacht kan niet anders dan besluiten dat dit zeer ondermaats is.