FILM
Aardrijkskundeprofessor Trevor Anderson (Brendan Fraser) heeft zijn handen vol met het wakker houden van zijn studenten tijdens zijn lessen die ongeveer zo interessant zijn als het wachten tot er scheuten uit de patatten komen. Wanneer zijn neefje Sean (Josh Hutcherson) een week komt logeren, gaat de conversatie onvermijdelijk over Seans vader Max (Jean Michel Paré) die verdwenen is bij het onderzoek naar seismische activiteiten. Omdat de geologische omstandigheden net hetzelfde zijn als bij zijn verdwijning, reist Trevor af naar IJsland, op zoek naar een ingang van een onderaards grottenstelsel. Samen met gids Hannah Ásgeirsson (Anita Briem) raakt het trio na een instorting vast in een soort van zichzelf ondersteunend ecosysteem diep onder de grond. Uiteraard is de hoofdbekommernis om terug naar het oppervlak te keren, maar onder meer een tyrannosaurus, een vleesetende plant en gigantische prehistorische piranha's maken dit er niet makkelijker op.




De sciencefictionklassieker Journey To The Center Of The Earth van Jules Verne is behoorlijk in de vergetelheid geraakt. Deze film zal alvast niet tot de bekendheid ervan bijdragen; alhoewel er in de film een paar keer naar het boek van Verne gerefereerd wordt als inspiratiebron, heeft het verhaal er eigenlijk geen fuck mee te maken. Regisseur Eric Brevig wil duidelijk een graantje meepikken van films als Indiana Jones en Jurassic Park, waaruit hij zo overduidelijk zit te kopiëren dat het verwonderlijk is dat de man intussen geen proces aan zijn broek heeft wegens plagiaat. Journey is een fantasyverhaal dat vooral gericht is op een doelgroep van twaalfjarigen, die er niet echt om geven dat het scenario de éne bokkesprong na de andere maakt in deze film zonder duidelijke premisse. De sterkte en de zwakte van de film tegelijkertijd is dat het scenario vooral is geschreven in functie van de speciale driedimensionele effecten waar men de prent mee heeft trachten te pluggen. De scènes die als basis kunnen dienen voor speciale visuele effecten worden tegen een moordend tempo aaneengeregen, maar de plot is voorspelbaar, de dialogen zijn ronduit dom en de wetenschappelijke basis is zodanige nonsens dat het zelfs in context van de film niet werkt. Een lucht met wolken, een oceaan met getijden en begroeiing als in het Amazonewoud binnenin de aarde? De scenaristen hadden tenminste een poging kunnen doen.




Dat er in de cast maar essentieel drie acteurs meespelen waarbij geen van de drie zijn rol dieper tracht in te vullen dan een opblaasbaar kinderzwembadje, is deplorabel. Brendan Fraser mag in plaats van op mummies zijn fobieën nu projecteren op onder meer dinosaurussen, maar hij blijft steken in dezelfde oneliners dan in zowat al zijn andere films, en Josh Hutchersons rol staat sterk in contrast met die in Bridge To Terabithia, waarin hij een verrassend genuanceerd karakter kon afleveren, alsook zijn gepatenteerde ijskonijn Peeta Mellark uit de Hunger Games-films. De IJslandse Anita Briem is er maar bijgesleurd als eye candy.




Maar zoals reeds aangegeven, dé publiekstrekker van deze prent is een reeks 3D-effecten die alleen maar kunnen bekeken worden met een speciaal bijgeleverd brilletje. De techniek was al eerder onder meer te zien in The Polar Express en in de Universal-themaparken bij het Terminator 3D-filmpje. maar is anno 2024 hopeloos verouderd. Dat je de film eigenlijk moet bekijken als een attractie in een pretpark geeft het geheel echter een compleet andere dimensie. Persoonlijk heb ik een kleine visuele handicap waardoor ik het 3D-effect sowieso niet kan zien, maar aan het enthousiasme van mijn echtgenote oordelend is Journey in 3D een ervaring die de moeite waard is. Misschien is het daarom toch één keertje gepast om bij een film eerder de vorm dan de inhoud door te laten wegen.

BEELD EN GELUID
Wie deze film op Blu-ray wil, moet uitwijken naar Duitsland, waar de 2D en 3D-versie op één schijf staan. Wat meteen opvalt, is dat de scènes die op greenscreen geschoten zijn, er zó bovenuit springen, dat je feitelijk niet helemaal mee in de fantasie wordt ondergedompeld. De film blijft er over de hele lijn uitzien als een pretparkattractie. Ook de scherpte is niet optimaal, wat we voor een stuk op de ouderdom van de film kunnen steken, en voor een stuk op het feit dat men de 2D en 3D-versie op één schijf heeft geramd. Wat niet helemaal netjes is, is dat we het moeten stellen met een Engelse Dolby Digital 5.1-track, maar dat er een Duitse Dolby TrueHD 5.1-track aanwezig is. De Dolby Digital 5.1-presentatie is vrij aggressief en ondersteunt daarmee de spektakelwaarde van de film. Telkens wanneer er iets uit je beeldscherm springt komen ook de surroundkanalen ermee tot leven.




EXTRA'S
De film bevat een commentaartrack door acteur Brendan Fraser en regisseur Eric Brevig, voor wie Journey To The Center Of The Earth de eerste film met groot budget is. Uiteraard gaat een groot deel van de conversatie over de manier waarop de 3D-effecten tot stand zijn gekomen, wat op de 2D-versie dan een beetje als een tang op een varken staat. Toch is het audiocommentaar redelijk onderhoudend. In A world within our world (10:09) komen wetenschappers en schrijvers aan het woord met hun theorieën over een holle aarde en over Jules Verne. In Being Josh (6:01) trekt een cameraploeg een dag op met kindster Josh Hutcherson, meer bepaald op een dag waarin hij een deel van de scène met de magnetische rotsen moet afwerken. Tussen twee scènes gaat de jongen zelfs naar school. How to Make Dinosaur Drool (2.47) is een laatste korte featurette over de scène waarin de tyrannosaurus over Josh heen kwijlt.

CONCLUSIE
Hier had een blockbuster ingezeten als men meer dan de spreekwoordelijke vijf euro had uitgegeven aan de speciale effecten. But if you pay peanuts, you get monkeys. Leuk maar clunky.