FILM
De oude bompa Alvin Straight (Richard Farnsworth) heeft al eens een "verwittigingetje" gekregen, maar tegen het advies van zijn dokter in heeft hij niet veel zin om zijn bourgondische levensstijl (roken, drinken, vettig eten) op te geven. Per slot van rekening is hij al 74, en al wat hij gehad heeft, kunnen ze hem niet meer afnemen, meent hij. Alleen wordt de man door zijn diabetes met de dag immobieler, moet al gaan met twee stokken, en kan nauwelijks nog recht als hij valt. Het kan echter nog erger, want zijn broer Lyle (Harry Dean Stanton) heeft een redelijk ernstige beroerte gehad, en Alvin wil hem koste wat het kost nog een keertje zien. Alleen liggen de beide broers al jaren overhoop met elkaar, en Alvins gevoel van trots maakt dat hij pertinent weigert dat iemand hem tot bij zijn broer brengt; hij moet er op eigen kracht heen. Uiteraard is de oude man absoluut onbekwaam om een auto te besturen, dus onderneemt hij de tocht (600 kilometer) op het enige vervoermiddel dat hij nog kan gebruiken: een grasmaaier!


David Lynch is vooral gekend voor zijn cryptische, onbegrijpelijke films zoals Mulholland Drive en TV-reeksen als Twin Peaks, die door de éne filmliefhebber als meesterstaaltjes van de filmkunst worden beschouwd, door de andere als een hoop intellectualistische prietpraat. Waaruit volgt dat er voor een film van Lynch meestal evenveel interpretaties bestaan als dat de film zelf kijkers heeft. Wanneer Lynch echter eens om de twintig jaar een rechttoe-rechtaan film draait zoals The Elephant Man of deze The Straight Story, valt het op dat de man minutieus en erg verfijnd de gevoelens van zijn hoofdpersonages weet te vangen in de lens, en dit op een zeer kunstzinnige manier in beeld kan brengen. "Straight" in de titel heeft dan ook een driedubbele betekenis; niet alleen is het de achternaam van het hoofdpersonage, en wordt de rechtlijnige reis van de man in de film vaak onderstreept door de saaie, monotone weg met als enige opwindende feature de middellijn tussen de rijstroken, Lynch heeft met dit redelijk lineaire verhaal, atypisch voor zijn eigen stijl, zijn criticasters de kop willen indrukken en bewijzen dat hij wel degelijk rechtlijnige films zonder onbegrijpbare symboliek en onontwarbare nevenplots kan afleveren.


Alhoewel de film soms een beetje lang schijnt over te komen, neemt Lynch gewoon de tijd om zijn verhaal genoeg diepgang te laten krijgen. Wees gerust, we zien in de film nog wat anders dan Alvin Straight voorbij tuffen op zijn grasmaaier. Onderweg heeft de man ook nog diverse ontmoetingen met mensen van allerlei pluimage (een wielerkoers, een van huis weggelopen meisje,...), mijmert over de hoogte-en laagtepunten in zijn leven, komt voor een groots probleem te staan wanneer het motortje van zijn grasmachine hem bergop moet trekken (en een nog veel groter probleem wanneer het daarna weer bergaf gaat en er op zijn grasmachine geen remmen blijken te staan), en vooral mogen we meegenieten van de warme sympathie voor de knuffelbare opa vanwege al wie zijn pad kruist, de kijker incluis. Richard Farnsworth werd voor zijn rol genomineerd voor een Oscar voor beste acteur in 1999, maar greep naast de prijzen. De film oogste wel heel wat lof op het festival van Cannes datzelfde jaar met een nominatie voor de Gouden Palm, en graaide een waslijst van nominaties en prijzen weg op minder gekende filmfestivals. We mogen echter ook de zeer goede vertolking van Sissy Spacek als Rose, de stotterende dochter bij wie Alvin inwoont, niet vergeten, alleen is het jammer dat ze zo weinig screentime krijgt.


BEELD EN GELUID
Een film met nauwelijks tot geen actie voorzien van een DTS-track, heeft dat nut? Absoluut, en deze DVD bewijst waarom. De ruimtelijkheid is geweldig goed gericht, wanneer Alvin onderweg regen en onweer te verwerken krijgt, klinkt dit net echt, en vooral de geweldig mooie filmscore van Lynch' huiscomponist Angelo Badalamenti komt enorm goed uit de verf. Voor het beeld maken we nochtans enige reserves. Weliswaar doen de kleuren de mooie fotografie van de film enorm veel recht, bij begin- en eindaftiteling lijden de titels erg onder het zogenaamde Gibb-effect (wat betekent dat er een soort van "spookschaduw" te merken is). De film zelf is soms redelijk grainy, wat bij de sterrenhemel aan het begin en einde van de film erg storend is, en voor de rest is er in sommige scènes toch wel erg veel edge enhancement te zien. Printbeschadigingen hebben we dan weer niet opgemerkt. Ook zijn er in sommige scènes enkele lelijke compressie-artefacts te bespeuren, zoals de afschutting achteraan Alvins huis, helemaal in het begin van de film.


EXTRA'S
Als enige extra krijgen we een trailer voor de film.

CONCLUSIE
Zelf nochtans geen liefhebber van Lynch zijnde, kunnen we deze film alleen maar de hemel inprijzen als een warme en menselijke tragikomedie, zeer esthetisch in beeld gebracht. Klasse!