FILM
De twaalfjarige Astrid (Alison Lohman) slijt met haar moeder Ingrid (Michelle Pfeiffer) een ongewoon maar zorgeloos leven. Op een dag wordt Ingrid verliefd op een man die haar echter in de steek laat en haar hart breekt. Uit wraak vermoordt ze hem met het gif van haar favoriete bloem, de Witte Oleander. Ingrid wordt veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf waardoor dochter Astrid in een pleeggezin terechtkomt. Omdat haar pleegmoeder (Robin Wright Penn) Astrid ervan verdenkt avances te maken t.o.v. haar pleegvader, lopen de zaken al snel verkeerd af. Astrid wordt na een tragische wending doorgestuurd naar een nieuw pleeggezin waar opnieuw problemen de kop opsteken. Vanachter de trailes is de krachtige invloed van Ingrid de enige constante factor in Astrids leven.

Peter Kosminsky mag dan al actief zijn in de regisseurstoel sinds eind jaren tachtig, toch is White Oleander zijn eerste bioscoopproductie. De man had voordien enkel TV-films geregisseerd in zijn thuisland Groot Brittanië. Voor het eerst maakte hij de overstap naar Hollywood om er samen te werken met een hoofdzakelijk Amerikaanse cast. De man gebruikt in deze film weinig fancy shots, weinig truukjes en onnodige omwegen om het scenario naar beeld te vertalen. Hierdoor krijgen we een heldere en eerlijke kijk op het verhaal (gebasseerd op het gelijknamige boek van Janet Finch). Actrice Alison Lohman (Matchstick Men) zet hier een ijzersterke vertolking neer. Hetzelfde kan gezegd worden over Michelle Pfeiffer die laat zien dat ze na al haar jaren dienst nog steeds een ontzettend goede karakterspeelster is. De eindsequentie waarin ze samen met filmdochter Alison Lohman te zien is, laat over de klasse van beide actrices geen twijfel meer mogelijk. Erg ontroerend…

BEELD EN GELUID
Het beeld heeft een anamorfisch aspect ratio van 1.85:1 en is van een degelijke kwaliteit. De kleuren ogen helder en vol (af en toe voorzien van een stylistische kleurenfilter). Ook het contrast en de beeldscherpte zijn tip top! Af en toe treedt er een zeer lichte vorm van beeldruis op, maar dit oogt eerder artistiek dan irritant. De Dolby Digital 5.1 surround sound met een bitrate van 384 kbps is van een gelijkaardige mooie kwaliteit. Het geluid wordt voornamelijk gespreid over de 3 voorste kanalen. Toch blijven er momenten genoeg over waarbij de surroundkanalen goed benut worden. Veel achtergrond- en omgevingsgeluiden krijgen hierdoor een mooi ruimtelijk karakter. Over het algemeen springt ook de warme, volle klank van de eindmix in het gehoor.

EXTRA’S
Eerst hebben we de bioscooptrailer. Vervolgens krijgen we 10 interviews met cast, regisseur, producers en auteur. De interviews zijn mooi onderverdeeld in een apart menu (de totale tijdsduur bedraagt ongeveer 30 minuten). Tot slot krijgen we een tiental minuten aan behind the scenes / b-roll materiaal voorgeschoteld. Aan de hand van de extra’s komen we heel wat over de filmproductie te weten. Toch had een uitgebreidere blik achter de schermen en eventueel een audiocommentaar, het geheel nog kunnen verrijken. Al bij al toch bevredigend.

CONCLUSIE
Een mooi en aangrijpend drama met oerdegelijke performances van de hoofdrolspeelsters, verfilmd op een eerlijke, geloofwaardige manier door de Engelse regisseur Peter Kosminsky. White Oleander is een oprechte tearjerker die niet zo hol is als soortgelijke geromantiseerde Hollywood-drama’s.