FILM
In het Grote Sprookjesbos, lieve kindertjes, zit het er bovenarms op. De politie heeft het huisje van grootmoe (Glenn Close) afgebakend met geel-zwart lint, en binnen worden Granny zelf, de wolf (Patrick Warburton), Roodkapje (Anne Hathaway) en de houthakker die geen flauw idee schijnt te hebben wat er aan de hand is (Jim Belushi) door de politie ondervraagd na een zaak van geweldpleging. Detective Nicky Flippers (David Ogden Stiers) onderwerpt de vier aan een kruisverhoor, en krijgt zo vier keer een apart verhaal te horen over waarom Roodkapje eerst aan Granny vroeg waarom ze zo'n grote mond had, en ze vervolgens een potje aan het vechten zijn geslagen. Kent U dit sprookje. Dan zullen de volgende keywords in deze film niet dadelijk een belletje doen rinkelen, maar het heeft allemaal wel wat met elkaar te maken: onderzoeksjournalistiek; kabelbaan; karate; extreme sporten voor de derde leeftijd; schnitzel-on-a-stick en een overdosis cafeïne.

Als films seks zouden zijn, zou Hoodwinked nog het best kunnen omschreven worden als een snelle wip. Hoodwinked is de eerste film van Kanbar, een productiebedrijfje onder de vleugels van de Miramax-broertjes Weinstein, die proberen een graantje mee te pikken van de recente hausse in computeranimatiefilms. Of hen dat met deze film gelukt is, is dan ook de vraag die hier vandaag ter tafel ligt. Het is en blijft natuurlijk ook altijd nog een tijdsgebonden materie: verwend als we zijn, vinden we deze film maar niks in vergelijking met recente CGI-films, maar niet langer dan vijftien jaar geleden zou dit een baanbrekende film geweest zijn. Het is daarom moeilijk om de film op zijn eigen merites te beoordelen zonder dat oordeel te laten te vertroebelen door de impact van de vormgeving op de inhoud, maar we gaan het toch proberen.

Qua animatie gaan we niet langer rond de hete brij draaien: Hoodwinked ziet er spuuglelijk uit, en kan in geen enkel opzicht op tegen de poëtische animatie van Pixar (Monsters Inc.) of zelfs niet tegen de oneerbiedige sprookjesadaptaties van Dreamworks (de iets minder poëtische, voortdurend onfrisse scheten latende Shrek). De inspanningen op gebied van computeranimatie komen ongeveer net op het niveau dat eerstejaarsstudenten grafische vormgeving tegenwoordig aan moeten kunnen. In de jaarlijks weerkerende clash moest de film ontegensprekelijk de duimen leggen tegen Cars en vooral met de aangename verrassing Over The Hedge. Inhoudelijk is Hoodwinked dan weer wél erg de moeite: de film neemt het klassieke gegeven over van het aloude Rashomon-gegeven, waarbij een zelfde (misdaad)verhaal verschillende malen wordt herverteld vanuit het standpunt van alle betrokkenen, om vervolgens te concluderen dat de waarheid wel ergens tussenin zal liggen. De film probeert net iets te krampachtig en te geforceerd om "cool" over te komen: Granny doet aan snowboarden, Red aan karate en er worden in het Vrolijke Dierenbos net iets te veel rock-concerten gehouden met voor de gelegenheid gecontracteerde artiesten uit eigen stal - het zou in de tijd van Mijnheer de Uil allemaal niet waar geweest zijn. Ook de aanwezigheid van het Noord-Nederlandse adjectief "vet" op de cover, wat voor mij nog altijd ofwel de betekenis van overgewichtig heeft, ofwel van een bepaald soort lettertype, doet al niet dadelijk de verwachtingen de hoogte in gaan. Krab je dat laagje vernis (of moeten we 'spray-paint' zeggen?) echter weg, dan blijven er nog wel genoeg gags, weliswaar meestal van het Roadrunner-niveau, over om 77 minuten te kunnen blijven boeien, al was het alleen al om Twitchy (Cory Edwards) aan het werk te zien, de plas adrenaline met een eenhoornvelletje rond. Misschien doen de eerste tien minuten van de film niet dadelijk het beste vermoeden, en moet je één keer de stap maken om je over de ietwat rare animatie heen te zetten. Daarbij zorgt het Rashomon-gegeven ook nog eens dat de film bij een tweede kijkbeurt een stuk interessanter wordt, en dat er, in tegenstelling tot wat je op het eerste zicht zou denken, er wel wat moeite is gestoken in het afslijpen van de scherpe kantjes van de verhaallijn, en het bedenken van goeie gags. Mijn favoriet blijft nog altijd de volgende: detective Nicky Flippers maakt zich kwaad en stelt: "We don't arrest people for being creepy." Waarop één van zijn adjudanten met een bedrukt gezicht zijn walkie-talkie ter hand neemt, en naar het bureau meent te moeten berichten: "Hey, Bruce, you know that guy we have in the tank?" Waarop Bruce antwoordt "The creepy one?" Waarop de adjudant weer: "Better let him go." Mensen die zo'n dialogen bedenken, zijn zeker geen slechte filmmakers. En een snelle wip kan héél bevredigend zijn.

BEELD EN GELUID
Releases van RCV schitteren de laatste tijd niet door het betere beeld-en geluidwerk, maar we moeten voor deze dvd onze mening toch even bijsturen. Het beeld verdient de maximale score, want op een CGI-bron als deze valt eenvoudigweg niets af te dingen. Ook het geluid - gelukkig is de enige selecteerbare geluidstrack de originele Engelse Dolby Digital 5.1-track met de originele stemmen - overtrof onze verwachtingen, met enkele raak klinkende toepassingen van dynamiet, een lik steenharde rapmuziek ertussendoor en een dolle achtbaanrit door een verlaten mijn.

EXTRA'S
Waar we weer resoluut de rode kaart moeten bij trekken is de vormgeving van deze dvd. Menu's zijn er niet, de film start automatisch op, echter niet vooraleer U een reeks verplicht opgelepelde trailers in uw strot geduwd krijgt. Een scherm met hoofdstukken geluid- en taalkeuze, of iets wat in de verste verte zou lijken op een extra, het zit er allemaal niet in. We geven deze dvd voor extra's nul omdat we niet minder mogen geven.

CONCLUSIE
De eindbalans voor Hoodwinked helt toch naar de positieve kant over, alhoewel de iets jongere kinderen in de meeste gevallen absoluut geen flauw idee gaan hebben waar de plot nu feitelijk over gaat, en bovendien nog eens het risico lopen hyperkinetisch te worden bij het aanschouwen van Twitchy. Zeer bekijkbaar maar niet samen nuttigen met cafeïnehoudende producten.