FILM
Wie een trip maakt op een Transsiberische Express kan zich doorgaans verwachten aan desolate landschappen, af en toe opgefleurd door intrigerende gebouwen of kunstwerken en de occasionele excentrieke medepassagier. Inchecken op Transsiberian, een onderkoelde thriller van Brad Anderson, bootst die ervaring alvast nauwkeurig na. Met dit verschil: de desolate landschappen zijn er nog wel, maar veel intrigerende tussenstops of personages bevat de prent niet. De fim tapt dan ook rijkelijk uit het clichévaatje en dwingt de personages tot handelingen die niets meer met logica te maken hebben. Wat een mooie kruising had kunnen zijn tussen Murder on the Orient Express en North by Northwest verzandt zo in een onopmerkelijke thriller waarvan er aanzienlijk meer zijn dan dertien in een dozijn.

Na een korte proloog met Russische narcoticarechercheur Ben Kingsley, volgt Transsiberian het Amerikaanse koppel Roy (Woody Harrelson) en Jessie (Emily Mortimer) op hun weg van Vladivostok naar Moskou. Het stel krijgt in hun coupé het gezelschap van rugzaktoeristen Carlos en Abby. Tussen Roy en Carlos klikt het wel, maar Jessie wantrouwt de medereizigers, die in hun bagage vreemd genoeg een tiental matroesjkapoppen meesleuren. Dat wantrouwen vermindert er niet op wanneer Roy zijn trein mist en Jessie in het gezelschap van Carlos aan de volgende halte moet wachten. Zodra Roy terecht is, zet het duo dan ook alleen de reis voort, maar Jessie draagt nu een geheim met zich mee dat dreigt de ganse trip te ontsporen.

De film zelf is op dat moment echter al een tijdje ontspoord. Wat de makers de kijkers ook voorschotelen, geen scène lijkt op zijn plaats en geen personage kan een indruk nalaten. Vooral het scenario is ergerlijk: als een goede film het leven is met de saaie stukken eruit geknipt - zoals Hitchcock zei - dan is dit script net het omgekeerde. De schrijvers spenderen zoveel tijd aan de langzame opbouw van het verhaal dat ze niet doorhebben dat de film al bijna gedaan is eenmaal de plot echt aan het rollen gaat. Regisseur (en coscenarist) Brad Anderson tovert weliswaar mooie beelden tevoorschijn - de trein die als een slang door de Siberische sneeuw kronkelt, werkt bijvoorbeeld hypnotiserend - maar ze helpen de prent geen spat vooruit. Trage opbouw is slechts interessant wanneer je én iets hebt om naar uit te kijken én er te allen tijde een tijdbom tikt onder de stoelen van de protagonisten. Transsiberian biedt geen van beide.

De casting is daarenboven een nationale ramp. Woody Harrelson brengt het er nog oké vanaf, maar dat heeft waarschijnlijk evenveel te maken met het feit dat hij de helft van de prent afwezig is als met zijn kunde. Tijdens zijn afwezigheid moet Emily Mortimer de prent dragen en hoewel ik de actrice een warm hart toedraag, helpt ze in haar eentje het ganse middensegment van Transsiberian naar de knoppen. Mortimer is met haar engelengezicht en fijne fysiek nimmer geloofwaardig als een avontuurlijke echtgenote. Daarenboven speelt ze de innerlijke kwelling van haar afschuwelijke geheim eerder als een pastiche dan realistisch. Als de slechterik van dienst is Eduardo Noriega té goed gecast: van enige ambiguïteit over zijn bedoelingen merkt de kijker niks. In de tweede helft van de film komt ook Ben Kingsley nog opdraven, maar de Britse ridder zet zijn noughtiesreeks van voorspelbare rollen met dikke accenten in slechte films gewoon voort.

Het frustrerende is dat ergens, diep verscholen in Transsiberian, een uitstekende, suspensrijke thriller verborgen zit. Hadden de makers het eerste uur samengebald in twintig minuten en dat als springplank gebruikt voor de plot, dan zou deze reviewer zich waarschijnlijk minder bekocht voelen. Hadden regisseur en monteur het tempo beter in de hand gehouden, zouden we misschien op het puntje van onze stoel zijn gaan zitten. Waren de acteurs beter gecast, hadden hun vertolkingen ons wellicht kunnen verrassen. Helaas blijft het bij 'hadden' en 'waren' en 'zouden'. Want wat er nu op een blinkend zilveren schijfje geperst staat, verdient ter bezinning een enkel ticketje naar een afgelegen goelag.

BEELD EN GELUID
Verbluffend kan je de transfer van Transsiberian niet noemen, maar de kwaliteit stijgt wel boven het gemiddelde uit. Zowel in de externe scènes als in de sequenties die in studio werden opgenomen, vallen meteen het knappe kleurenpalet en de goede scherpte op. Zwartniveaus blijken meer dan behoorlijk en het contrast schiet slechts een zeldzame keer tekort. De soundtrack brengt het er zelfs nog wat beter vanaf. Het DTS-spoor is de aanbevolen track wegens een heldere mix en een uitmuntende weergave van geluidseffecten. Ook het reguliere DD 5.1-spoor bedient de luisteraar echter op zijn wenken.

EXTRA'S
De enige extra's zijn enkele Trailers, waaronder eentje voor de hoofdfilm.

CONCLUSIE
Transsiberian bevat voldoende intrigerende elementen om een steengoede thriller rond te bouwen, maar de makers brouwen er louter een slap soepje van. Het duurt immers veel te lang eer de voorspelbare plot op dreef komt en de ontknoping is een anticlimax van jewelste. Beeld en geluid halen gelukkig wel een hoog niveau. In de bonussectie vinden we enkel een stel trailers terug.