FILM
Woman Of The Year geniet de stevige reputatie als een van de beste voorbeelden van komische melodrama's die eind jaren dertig, begin jaren veertig furore maakten. Waar die reputatie op gestoeld is, blijft echter een raadsel na het bekijken van de prent. Woman Of The Year is immers hopeloos verouderd, gaat gebukt onder een sloom tempo en ontbeert chemie tussen de hoofdpersonages. Als het waar is dat het beste drama (of de beste komedie) gebouwd wordt op conflict, dan hoeft men niet ver te zoeken naar het falen van deze film. Ondanks de aanwezigheid van een sterrencast, een topregisseur en -producent en een zowaar Oscar-winnend scenario, verzandt de film in een opeenstapeling van monotone scènes die de kijker zachtjes richting dromenland sturen alvorens te eindigen met een scène die in opzet en uitvoering al het voorgaande zodanig overklast dat de middelmatigheid van Woman Of The Year nog eens extra in de verf gezet wordt.

De plot speelt nochtans gedeeltelijk leentjebuur bij de triomfantelijk geslaagde screwball comedy van twee jaar eerder, nl. His Girl Friday. Zowel Spencer Tracy als Katherine Hepburn werken immers bij een New Yorkse krant, zij het dat ze op een verschillend carrièrepad zitten. Tracy verslaat routineus sportwedstrijden, terwijl Hepburn als politiek journalist de groten der aarde te spreken krijgt en met haar breed over de pagina's uitgesmeerde meningen heel wat respect afdwingt. UIteraard valt Tracy als een blok voor haar, maar - en hier lopen de wegen van Woman Of The Year en His Girl Friday uiteen - ook Hepburn valt redelijk snel in de armen van haar mannelijke tegenspeler. Gedurende een uur volgt de prent vervolgens de relatie tussen beiden, waarbij carrièrevrouw Hepburn voortdurend haar lange schaduw werpt over Tracy. Helaas vormen die contrasterende persoonlijkheden de enige obstakels in de film, waardoor de kijker al te vaak onvoldaan blijft zitten en een ongelooflijk vlak middendeel de prent finaal doet ontsporen.

Dat de prent een Oscar kreeg voor beste senario is dan ook niet te bevatten. Toekomstig blacklistslachtoffer Ring Lardner Jr. en Michael Kanin proberen het realisme in beeld te brengen van een zich langzaam ontrafelende relatie, maar trachten tegelijkertijd de boel luchtig genoeg te houden om het commerciële aspect van de film niet te fnuiken. Deze balanceeract loopt faliekant af omdat Woman of the Year vlees noch vis is. In de handen van een Billy Wilder of Preston Sturges zou de prent ongetwijfeld een beter evenwicht hebben bereikt - want het potentieel voor een hartverwarmende, doch cynische prent is zeker aanwezig. Op technisch gebied is de MGM-productie uiteraard topklasse, waarbij vooral de sets van art director Cedric Gibbons lof verdienen. Regisseur George Stevens - toch ook niet van de minste - kan echter nooit zijn stempel op het materiaal drukken. Zijn regie mist frivoliteit in de zware scènes en diepgang in de luchtige sequenties. De uitzondering op de regel is de reeds eerder aangehaalde slotsequentie die voortbouwt op de visuele traditie van de beste stille komedies.

Voor Katherine Hepburn en Spencer Tracy was Woman Of The Year de eerste van in totaal negen samenwerkingen. Na deze film zouden ze overigens 25 jaar (tot aan de dood van Tracy) lief en leed delen. Des te verrassender is het bijgevolg dat er van chemie tussen de twee nauwelijks sprake is. Het is moeilijk te begrijpen waarom de simpele sportverslaggever zo halsoverkop verliefd wordt op een reporter die emotionele koelheid naar nieuwe hoogtes voert. Hoezeer de film immers ook tracht om Hepburn een menselijk gelaat te geven - bojvoorbeeld wanneer ze een baseballwedstrijd bijwoont - de natuurlijk afstandelijkheid van de actrice haalt steeds de bovenhand. Tracy blijkt uiteindelijk vooral een speelbal van haar lot, een intelligente man die ondanks een sterke eigen mening enkel ruggengraat toont wanneer het script dat vereist. De nevenrollen worden allemaal vertolkt door karakteracteurs, maar zij krijgen niet de kans uit de schaduw van de twee protagonisten te treden.

Woman Of The Year mag dan een klinkende naam hebben, anno 2009 oogt de prent bijzonder middelmatig. Niet enkel omdat het scenario geen keuzes durft te maken of sterke standpunten durft in te nemen, maar vooral ook omdat de boodschap van de film al lang niet meer door de samenleving gedragen wordt. Woman Of The Year propageert immers dat vrouwen niet én een succesvolle carrière kunnen hebben én een goede huismoeder kunnen zijn. Wanneer Katherine Hepburn bovendien met dit dilemma geconfronteerd wordt, kiest ze resoluut voor de rol van huismoeder. Als je weet dat de prent uitkwam tijdens de Tweede Wereldoorlog, een periode bij uitstek waarin vrouwen belangrijke taken werden toegedicht naast hun huishoudelijk werk, is zelfs de historische context geen excuus voor deze compleet voorbijgestreefde boodschap.

BEELD EN GELUID
Over het algemeen is de beeldkwaliteit van de film degelijk. De zwartniveaus en contrasten halen bijvoorbeeld een goed peil. Minder goed zijn de wisselvallige scherpte, de redelijk grote hoeveelheid grain en een aantal opvallende printbeschadigingen (met name de brandmerken bij de overgangen tussen de spoelen). De soundtrack klinkt helder, duidelijk en redelijk dynamisch voor een monospoor dat inmiddels ruim 65 jaar oud is.

EXTRA'S
De enige extra is een nogal pocherige Trailer voor de film die al te nadrukkelijk naar Oscars hengelt.

CONCLUSIE
Woman Of The Year is een ontgoocheling op alle vlakken: de film is saai, monotoon en volledig voorbijgestreefd. Enkel het laatste kwartier, met een klassiek geworden ontbijtscène, overstijgt ruimschoots de middelmatigheid. Beeld en geluid halen een degelijk, maar niet overweldigend niveau. De enige extra is een trailer.