FILM
Met de Olympische Spelen van 1984 in het vooruitzicht, heeft de helikopterdivisie van de politie van Los Angeles ingezet op de ontwikkeling van een nieuwe, geavanceerde aanvalshelikopter, de Blue Thunder, die in geval van nood achter de hand wordt gehouden om eventuele terroristen zoals op de spelen van München klein te krijgen. Agenten Frank Murphy (Roy Scheider) en Richard Lymangood (Daniel Stern), die net de moord hebben zien gebeuren op schepen Diane McNeely (Robin Brantos), worden gevorderd om de kolossale gevechtshelikopter te besturen, dit geheel niet naar de zin van de originele testpiloot, kolonel F.E. Cochrane (Malcolm McDowell). Cochrane en Murphy hebben nog samen in Viëtnam gediend, en kunnen omwille van een eerder incident elkaars bloed wel drinken. Tijdens de testvluchten ondervinden Murphy en Lymangood aan den lijve dat de aanwezige technologie zonder problemen kan worden aangewend om inbreuk te plegen op de privacy van de geobserveerde targets. Ze komen zo ook achter het bestaan van het geheime project Thor, waarmee enkele hooggeplaatste officiëlen in het raciaal verdeelde Los Angeles het vuur aan de lont willen steken, om een geldig excuus te creëren om Blue Thunder in te zetten.

The skies will never be the same. Of hoe een film na twintig jaar nog weinig aan actualiteitswaarde heeft ingeboet. John Badham stelt in deze film terechte vragen over hoe ver de overheid bereid is te gaan in het opgeven van privacy om terreur te bestrijden (Patriot Act, iemand?), en in welke mate daarbij collateral damage als acceptabel wordt beschouwd - de eerste scène waarin de Blue Thunder wordt gedemonstreerd op een simulatieterrein spreekt wat dat betreft boekdelen. In tegenstelling tot films als Firefox en tv-series als Airwolf blijft Badham mijlenver weg van de traditionele jarentachtigkoudeoorlogsretoriek, en in plaats van een schimmige stereotiepe vijand zoals een stel dronken Russen op te voeren, wijst hij met de beschuldigende vinger naar de eigen hooggeplaatste machtsfiguren, die proberen hun macht te consolideren door een golf van angst te creëren. Waar hebben we zoiets nog recent gehoord? Slechterik van dienst is Malcolm McDowell, die na de Viëtnam-oorlog feitelijk eerder voor de krijgsraad had moeten worden gesleept dan te worden bevorderd. Roy Scheiders karakter heeft dan weer last van posttraumatische oorlogsstress, en hij zit voortdurend te testen of hij intussen nog niet gek geworden is. Hier gaat Badham in zijn casting echter een beetje de platgetreden paden bewandelen, en maakt hij een karikatuur van bad guys en good guys onder de Viëtnamsoldaten, alhoewel ze allebei met evenveel gemak voor miljoenen schade aanrichten in het centrum van Los Angeles, weliswaar niet voor dezelfde zaak vechtend. Ook de afwikkeling van het verhaal, waarbij de twee tegenstanders het in een finale showdown tegen elkaar opnemen en je uiteindelijk weet dat er één van de twee in splinters gaat worden geschoten, is niet echt bijster origineel, maar wel zeer effectief.

Voor liefhebbers van luchtgevechten is Blue Thunder gesneden koek, ondanks de technische ongeloofwaardigheden zoals de merkwaardig stabiele camera die zonder de minste trilling al vliegend kan inzoomen op de magumbo's van de eerste de beste prostituée, maar door de haast Orwelliaanse benadering van de overheid als de alomtegenwoordige Big Brother krijgt de film toch een zekere inhoudelijke meerwaarde mee. Het mogelijke misbruik van een dergelijk krachtig wapen begint geleidelijk aan te dagen bij Murphy, die in eerste instantie evenzeer verblind is door al de technosnufjes die in het prototype aanwezig zijn. Uiteindelijk maakt Murphy op het einde van de film een radicale keuze over de wenselijkheid van een superwapen als Blue Thunder, maar hij heeft wel als prijs zijn morele maagdelijkheid moeten prijsgeven; hij is een redelijk man die vecht voor de goede zaak, met wie we als kijker allemaal kunnen sympathiseren, maar de situatie dwingt hem om het wapen te gebruiken tegen zijn scheppers. Go figure!

De bioscoopfilm zou in 1984 nog gevolgd worden door een gelijknamige televisieserie. De paranoïde sfeer van de film straalde er echter niet op af, om maar te zwijgen van het feit dat er inhoudelijk enkele kunstgrepen moesten worden verricht om het verhaal na het dramatische einde van de film weer op de sporen te krijgen. Blue Thunder had tegen dan echter concurrentie gekregen van het superieure en met een veel groter budget gedraaide Airwolf, en de televisiereeks werd uiteindelijk na slechts 11 afleveringen genekt.

BEELD EN GELUID
Oh man, het is altijd plezierig om te zien dat een oude film die normaal gezien in de budgetcatalogus belandt, toch nog een goeie transfer meekrijgt. Voor Blue Thunder krijgen we alleszins een beeld voorgeschoteld dat qua scherpte en contrast - de nachtelijke scènes zien er voorbeeldig uit - niet echt moet onderdoen voor recente films. Ten opzichte van de http://www.dvdinfo.be/bespreking.php?id=2988dvd zijn de kleuren wat op punt gesteld en ziet het geheel er wat meer technicolor uit, alhoewel er een punt kan worden gemaakt dat sommige scènes er wat donker uitzien. Een beetje grain doet overigens de film geen onrecht, en er zijn geen beschadigingen van betekenis. Ook de geluidstrack maakt het goed: de Dolby TrueHD focust nog wel steeds op de voorste kanalen, maar er worden ditmaal lossless coderingen op losgelaten, waardoor effecten zoals het voorbijvliegen van de heli's wel degelijk beter tot hun recht komen. Een scène zoals die waarin Kate in de vuilnisemmer een verloren gewaande videotapetrack terugvindt, en ze vervolgens door verschillende belanghebbenden achtervolgd wordt, maar ze van Blue Thunder rugdekking krijgt, is een fenomenal stukje cinema. De mix is gewoon een stuk beter gedaan vanop de 6-track die op de 70 mm-print aanwezig is. Het vliegen met richtingsgevoel, de schietpartijen en de ontploffingen klinken best oké voor een film met deze ouderdom, en geef toe, de charme van manoeuvrerende helikopters is gebaat bij een goeie geluidstrack.