Als z’n vrouw Elena tijdens de bevalling overlijdt, maar de baby gezond en wel ter wereld komt, blijft Claudio met nog twee andere jongetjes van drie en vijf achter. Van de ene op de andere dag verandert z’n leven en moet hij op zoek naar een kinderopvang, want overdag moet hij uiteraard naar z’n werk. Het feit dat de kinderen hun moeder moeten missen probeert hij te compenseren door ze dure cadeaus te kopen en om aan het nodige geld te komen zet hij z’n baas onder druk: hij wil als onderaannemer een flatgebouw afwerken, want dat brengt meer op dan z’n job als ploegbaas. Volgens z’n baas heeft ie te weinig ervaring en behoort hij over een grote som geld te beschikken, want de salarissen van de arbeiders en de facturen voor de grondstoffen moeten lang voor de kwartaalbetalingen van de opdrachtgevers betaald worden, doch Claudio voorziet geen problemen om aan 50.000 euro te komen en zet z’n baas voor het blok: de opdracht in ruil voor z’n stilzwijgen. in de liftschacht van een flat in opbouw heeft hij nl. het lijk zien liggen van een Roemeen die illegaal als nachtwaker aan de slag is en opdat de werf niet zou worden gesloten door de politie – er moet een deadline gehaald – heeft z’n baas besloten om het lijk onder een laag vers beton te verstoppen.
 

 

Claudio krijgt de opdracht en van een neef die zich inlaat met drugshandel en prostitutie leent hij 50.000 euro tot de eerstvolgende kwartaalbetaling van z’n opdrachtgevers. Maar de uitvoering van het bouwproject loopt vertraging op en Claudio is verplicht om z’n 50.000 euro aan te spreken. Uiteindelijk heeft hij nog net genoeg geld voor één maandsalaris van z’n arbeiders, doch tegelijk laat z’n neef hem weten dat hij dringend 30.000 euro van het geleende geld nodig heeft, want dat z’n eigen schuldeisers moeilijk doen. Claudio staat voor een verscheurende keuze: de arbeiders betalen of het geld naar z’n neef brengen?

 

Regisseur Daniele Luchetti (Mio Fratello È Figlio Unico, 2007) gebruikt het rouwproces van zijn hoofdpersonage Claudio voor een vertelling over familiebanden, sociale wantoestanden, zwartwerk en illegale praktijken in Italië anno 2010. Z’n hoofdpersonage Claudio komt van de ene op de andere dag in een nieuwe situatie terecht, want z’n goed geordend familieleventje behoort definitief tot het verleden en als gevolg van een veranderd wereldbeeld geeft hij z’n goed betaald en veilig baantje op voor een bestaan als zelfstandige zonder dat hij over de nodige financiële middelen én de nodige praktische kennis beschikt om die nieuwe uitdaging tot een goed einde te brengen. Dat hij uiteindelijk toch in z’n opzet slaagt geeft z’n zelfvertrouwen uiteraard een boost, maar laat de kijker in het ongewisse over zijn toekomst, waardoor La Nostra Vita een goed uitgewerkte kijk biedt op een crisismoment, maar ook niet meer dan dat.
 

 

De karakters van de hoofdpersonages leert de toeschouwer kennen via gesprekken op familiebijeenkomsten, tijdens etentjes en kleine confrontaties, scènes uit het alledaagse leven die voor Italianen beslist heel herkenbaar zijn, maar voor buitenstaanders veel minder en die bijna een halfuur lang het begin van de film domineren. Ze worden afgewisseld met scènes op de bouwwerf waaruit we leren dat Claudio voortdurend onder druk wordt gezet om de opgelegde deadlines te halen, een verantwoordelijkheid waarvoor hij goed maar niet uitstekend betaald wordt, scènes die de kijker al evenmin vertellen in welke richting deze film zal gaan. Het is wachten op de dood van zijn vrouw en de ontdekking van het lijk van de Roemeen vooraleer er schot in de zaak komt, doch een film over verlies en rouw wordt La Nostra Vita niet, want Daniele Luchetti laat z’n hoofdpersonage Claudio in z’n werk vluchten, want daar kan hij z’n verdriet vergeten, en dus wordt de film veel meer een portret over slecht behandelde illegale Oost-Europeanen, georganiseerd zwartwerk en verwante maffiapraktijken uit de Italiaanse bouwsector, in dit geval in de voorsteden van Rome waar de woonblokken als paddenstoelen uit de grond rijzen. Veel aandacht gaat er ook naar de financiële problemen van het hoofdpersonage en of u dit een geslaagde productie vindt hangt in hoge mate af van de interesse die u kan opbrengen voor deze problematiek.
 

 

De sterkste scène – waarvoor Elio Germano in Cannes terecht de gedeelte prijs voor beste acteur kreeg (naast Javier Bardem voor Biutiful, 2010) - speelt zich af in de kerk tijdens de begrafenisplechtigheid. Claudio en Elena’s favoriete liedje wordt gespeeld ter afsluiting van de misviering en de kerkgangers worden uitgenodigd om mee te zingen, wat Claudio zeer nadrukkelijk doet en war eindigt als een dierlijke schreeuw die door merg en been gaat. Het is zonder twijfel één van de indringendste scènes uit het voorbije bioscoopjaar. Elio Germano bewees in de politieke vertelling Mio Fratello è Figlio Unico dat hij in staat is om een personage op indrukwekkende wijze gestalte te geven en dat doet hij ook in La Nostra Vita. Dat de film uiteindelijk niet helemaal bevredigt is dus zeker niet te wijten aan zijn prestatie, maar veel meer aan een wat richtingloos scenario waarin Daniele Luchetti en Sandro Petraglia (Le Cose Che Restano, 2010) te veel verschillende figuren en situaties stoppen waardoor de coherentie zoek raakt. Heel wat fragmenten zijn nl. nauwelijks interessant of te lang en finaal wordt de aandacht te veel en te vaak afgeleid door omstandigheden die niets met Claudio’s rouwproces te maken hebben, maar veel meer met de narigheid die hij zich wegens z’n ambitie op de hals haalt. De nevencast wordt bovendien zeer oppervlakkig gekarakteriseerd en een aantal figuren is zonder meer te weinig boeiend om de aandacht vast te houden.
 

 

Italiaanse films zijn vaak mooi van kleur en sfeer en dat is in deze film niet anders, zij het dat de fragmenten op de bouwwerf vooral doelmatig zijn zonder veel artistieke franje. De opnamen zijn scherp en zeer gedetailleerd met een uitstekend zwartniveau. De handheldcamera moet dienen om de kijker dichter bij de actie te betrekken, maar het wiebelend beeld werkt vaak op de zenuwen met een tegenovergesteld effect tot gevolg. De muziektrack klinkt vrij goed, maar een 5.1-track is te veel van het goede voor een film die vooral op dialogen steunt.

Een aantal Andere Trailers.
 

 

Het succes van de Italiaanse regisseur Daniele Luchetti beperkt zich hoofdzakelijk tot Italië waar z’n films vaak genomineerd worden en heel vaak in de prijzen vallen. Op de European Film Awards is het tot nog toe alleen bij nominaties gebleven. Voor La Nostra Vita sleepte hij voor het eerst een prijs uit de brand, maar het is acteur Elio Germano die terecht met de eer gaat strijken. De film is overigens minder geslaagd dan z’n voorganger Mio Fratello È Figlio Unico, ondanks de samenwerking met Sandro Petraglia, die met Le Cose Che Restano wel degelijk een interessante tv-serie schreef. Misschien moet Daniele Lucetti het de volgende keer maar eens met een scenario van een echte auteur proberen en zich als regisseur vooral concentreren op de inhoud en de vormgeving van z’n film.