FILM
Michael Sullivan (Tom Hanks) lijkt op het eerste zicht een brave huisvader, maar hij is "opknapper" (lees: huurmoordenaar) voor de lokale maffiabaas John Rooney (Paul Newman), die de jonge Michael van kindsbeen af heeft opgevoed als zijn eigen zoon. Zowat iedereen wordt door Rooney om eender welke reden - zelfs géén reden - afgeperst, en als de slachtoffers niet betalen, of een slecht woord over hem zeggen, stuurt hij Michael en zijn eigen zoon Connor (Daniel Craig) om de rekeningen te vereffenen. Op een dag slaat voor Michael echter het noodlot toe: Michael jr. (Tyler Hoechlin), zijn zoon, heeft zich op een 'klusje' als verstekeling mee in de auto verstopt, en is getuige geweest hoe zijn vader en Connor iemand die bij John uit gratie is gevallen, elimineren. Michael kan zijn zoon overtuigen om de zaak stil te houden, maar de onevenwichtige Connor is maar wat bang dat de kleine uit de biecht zou klappen. Op eigen initiatief probeert hij daarom de familie Sullivan uit te moorden: Michael overleeft de aanslag, Michael jr. was op dat ogenblik niet thuis, maar Connor heeft wel Michaels vrouw Annie (Jennifer Jason Leigh) en zijn ander zoon Peter (Liam Aiken) als konijnen afgeknald. Peetvader John probeert nog de vergissing van zijn zoon goed te maken door Michael een tas vol geld aan te bieden, maar wat Michael betreft is dit een rekening die enkel met bloed kan worden uitgewist; Connors bloed wel te verstaan. Michael is echter uit de gratie van de maffia-top gevallen, en wordt achternagezeten door huurmoordenaar Maguire (Jude Law), een bizarre kerel die als aandenken zijn slachtoffers fotografeert. Michael en zijn zoon zijn intussen aan een merkwaardige reeks bankovervallen begonnen: ze overvallen alleen die banken waar Connor nog tegoeden heeft staan, en ze zijn er zeer secuur op van geen andere gelden mee te nemen. Michael stuurt aan op een finale confrontatie, maar wil tegelijkertijd zijn zoon uit het gewelddadige misdaadmilieu houden. Maar in dergelijke confrontaties zijn er uiteraard nooit winnaars, alleen maar verliezers...

Met Road To Perdition brengt regisseur Sam Mendes (American Beauty) ons opnieuw een kandidaat-Oscarwinnaar - ondanks alle nominaties voor Chicago - met deze stijlvolle gangsterfilm die bizar genoeg een adaptatie van een comic schijnt te zijn, waarvan we eerlijk gezegd nog nooit gehoord hadden. Helaas werden de prijzen niet verzilverd. Ook uniek is dat Mendes Tom Hanks eens niet in de rol van de perfecte schoonzoon/pater familias/brave Hendrik heeft gecast; en het is eens iets anders, Hanks die 's morgens in plaats van zijn boterhammen zijn stengun meeneemt naar het werk. Zijn rol echter toch nog vrij menselijk, zelfs sympathiek, zeker in vergelijking met de geesteszieke maniak die Jude Law neerzet. Allebei de heren leveren zeer verdienstelijk werk, en hetzelfde kan gezegd worden van wijlen Paul Newman, die ondanks zijn bescheiden rol een enorme nadruk nalaat. Even denk je dat het met de film de verkeerde kant gaat opgaan, omdat de ene schietpartij de andere al even identieke schietpartij opvolgt; Mendes' timing én gevoel voor esthetiek zijn echter volstrekt to the point, en zelfs het beetje cynische humor dat af en toe in het scenario doorsijpelt - de onvergetelijke rijlessen vooral - doorbreken de ernstige toon van de film niet, wat beslist een troef is. De gelijkenissen in de lotgevallen van de hoofdrolspeler, vooral in het beginbeeld van het perfecte gezinnetje en naar de afwikkeling der zaken op het einde, met American Beauty zijn wel treffend, maar Mendes heeft hier duidelijk een ander genre film gemaakt, waarin toch de hand van de meester nog voldoende herkenbaar is. Verder schept de score van - alweer gekend van American Beauty - Thomas Newman een voor de film ideale sfeer. Maar de grootste troef blijft dat deze film een goed scenario heeft, waarbij nergens hoger gegrepen wordt dan nodig, en de kijker erg betrokken wordt bij de lotgevallen van Michael Sullivan.

BEELD EN GELUID
Voor het beeld kan ik net niet de volledige score toekennen: er zitten een paar te veel schoonheidsfoutjes in, zoals een wat grainly openingsscène, wat te softe shots bij de diverse schietpartijen en een beetje flepse kleuren in de buitenopnamen, bijvoorbeeld wanneer Michael senior Michael Junior gaat leren autorijden. Maar de gehele stijl past wel wonderwel bij films zoals Road To Perdition, die er een beetje verfomfaaid moeten uitzien, en het lijkt wel dat de imperfecties deel uit maken van dit modderkleurig familiedrama. De zeldzame scènes bij vol daglicht laten toch zien dat er technisch niets mis met de transfer is, en onder meer op de nachtelijke showdown kan je in de regen het aantal druppels tellen dat op de diverse deukhoeden valt. De geluidstrack is van een andere orde: hier wordt werkelijk met de mogelijkheden van het medium gespeeld. Alles draait om de hypnotiserende score van Thomas Newman, die de perfecte orchestratie biedt bij de actie die zich op het scherm afspeelt. Af en toe worden de geweerschoten onhoorbaar door de muziek, maar als bijvoorbeeld iemand belangrijk sterft dan breekt de muziek abrupt af en weerklinken de schoten in al hun hardheid. Er wordt in deze film nogal wat over en weer geschoten, en daar heeft het sound departement een mooie maar surrealistische compositie van gemaakt, waarbij de beide elkaar tot op de seconde aanvullen.

EXTRA'S
De extra's bevatten nagenoeg op wat statische informatie na hetzelfde als de dvd. De film opent echter met een speciale inleiding door Sam Mendes zelf die als zelfverklaard scepticus de voordelen van Blu-ray toelicht (1:17) - én ei zo na het einde verklapt. Het geheel staat vooral op de disk om director of photography Conrad Hall postuum te eren voor zijn werk. Dan is de film voorzien van een commentaartrack van Sam Mendes. Mendes' commentaar is redelijk interessant, en getuigt van een goede visie op filmmaken. Zowel thematisch als vormelijk biedt hij een zeer doorzichtelijke kijk op zijn werk, en heeft zich zeer zorgvuldigd geïnformeerd over het oorspronkelijke stripverhaal en de daaraan gekoppelde stijl die uit gangsterfilms uit de jaren 30 past. Daarop volgt de kwalitiatief redelijk goede HBO-documentaire "The Making Of Road To Perdition" (25:02), een allegaartje van interviews, blikken achter de schermen en visies van de makers. Verder vinden we 11 netjes afgewerkte verwijderde scènes (22:09), en optioneel commentaar van de regisseur. Nieuw op deze versie is de retrospectieve documentaire "A cinematic life: The art & influence of Conrad Hall" (26:37) waarin een hulde wordt gebracht aan één van de belangrijkste medewerkers aan deze film, met zijn bijdragen aan film zoals Butch Cassidy And The Sundance Kid, maar is om evidente redenen pas later gemonteerd en bevat qua interviewfragmenten alleen wat losse onsamenhangende stukjes. Toch een mooi eerbetoon. Dan is er nog een text-only featurette "The library: A further exploration of the world of Road To Perdition", een interactieve zoektocht in artikels waarin we terugvinden waar onder meer de mosterd werd gehaald bij het zoeken van locaties, de historiek van de georganiseerde misdaad, de correcte politieke context van het begin van de jaren 30 en nog veel meer.

CONCLUSIE
Road To Perdition blijft een aanrader, één van die films zoals alleen Sam Mendes ze kan maken, met oog voor het visuele, een zeer sterk en meeslepend scenario en goed bonusmateriaal. Deze disk is een echte aanrader voor liefhebbers van het maffiagenre.