(500) DAYS OF SUMMER
Bespreking door: Didier - Geplaatst op: 2013-11-03
FILM
Misschien ligt het wel aan mij, maar ik ben het soort mens dat geen boodschap heeft aan romantische komedies. Niet omdat ik van steen ben (althans dat denk ik niet), maar gewoon omdat al die verhaaltjes zo nep zijn. Neen, ik heb nooit begrepen waarom de halve wereldbevolking geilt op liefdesfilms met non-talenten als Hugh Grant of Sarah-Jessica Parker. Misschien houden mensen nu eenmaal van gebakken lucht. Wie weet vinden ze het leuk om naar taferelen te kijken die alleen maar in een Hollywoodfilm mogelijk zijn. In ieder geval is bij mij (
500) Days Of Summer van Marc Webb een grote uitzondering op de regel. Deze regisseur die tegenwoordig tonnen geld binnenrijft met het maken van
de nieuwe Spiderman heeft namelijk een liefdesverhaal gemaakt dat over zeer gewone mensen gaat. Let op, zelf hamert Webb erop dat zijn film net geen liefdesverhaal is. Dat is hij wel, alleen is het liefde die je nooit (of in ieder geval veel te weinig) in Hollywoodfilms ziet.
Tom (Joseph-Gordon Levitt) is een normale jongen die ver van de realiteit staat. Van kindsbeen af was hij gefascineerd door de muziek van indiegroepjes. Het soort liefde dat hij kent komt alleen maar in teksten van Morrissey voor. Hij weet alles over Joy Division, maar niks over meisjes. Meer zelfs, hij is er compleet van overtuigd dat hij nooit in zijn leven een vrouw zal ontmoeten op wie hij verliefd kan worden. Naast het beluisteren van muziek, slijt hij zijn dagen op kantoor alwaar hij domme slogans voor wenskaarten moet bedenken. En dan gebeurt het grote wonder: de komst van Summer (Zooey Deschanel). Zijn nieuwe collega ziet er niet alleen stralend uit, ze blijkt ook nog alle teksten van The Smiths uit haar hoofd te kennen. Kortom, Summer is Toms droommeisje.
Tot zover het goede nieuws, want de liefdesaffaire eindigt in een nachtmerrie. Neen, we verklappen niets omdat de kijker al in één van de eerste scènes ziet dat Summer het uitmaakt met haar vriendje. Liefde is niet alleen mooi, ook brutaal. Webb gebruikt een niet-chronologisch dagboek waardoor de protagonist steeds tussen geluk en verdriet schippert. Kortom, het echte leven dus.
(500) Days Of Summer is niet alleen een uiterst frisse komedie, ook bulken de acteurs van het talent. Deze film is een beetje de definitieve doorbraakfilm van Joseph-Gordon Levitt, de nieuwe filmgod die niet alleen de rode loper op het Filmfestival van Gent onveilig maakt, maar die er ook in slaagde om met zijn regiedebuut
Don Jon de volledige IMDb-site in te palmen. Zooey Deschanel is zoals altijd charmant en slaagt erin om met haar ogen alleen iedere filmkijker te betoveren. Gooi dus ondingen als
About A Boy maar bij het afval en bekijk iets als
(500) Days Of Summer. Het gaat ook over liefde, alleen is het een tikkeltje anders…
BEELD EN GELUID
Het beeld is meer dan geslaagd: mooie kleuren die levensecht zijn. Er is geen enkel mankement, maar dat verwacht je ook niet op een recente Fox-release. Over het geluid zijn we eveneens te spreken, alhoewel het de soundtrack is die met de pluimen gaat lopen. Zeg nu zelf: kan je één romantische komedie bedenken die bol staat met nummers van groepen als The Smiths en Sigur Ros? Neen,
The Perks Of Being A Wallflower telt niet mee!
EXTRA'S
De extra's zijn echt wel mager. Wel weet ik niet of ik echt op bonusmateriaal bij zo'n film zit te wachten (gewoon negentig minuten genieten en over naar de volgende film!), maar zij die meer willen zullen zich toch wat verweesd voelen als ze zien dat
weggelaten scènes het enige zijn wat er wordt aangeboden.
CONCLUSIE
Indien u rilt bij het horen van de term romantische komedie, mag je met een gerust hart
(500) Days Of Summer in de dvd-lader schuiven. Dankzij een prachtig script, ijzersterke vertolkingen en een soundtrack om de vingers bij af te likken is
(500) Days Of Summer een eenzaat in het genre. Absolute aanrader.