FILM
Peter Parker (Andrew Garfield) probeert zijn leven op orde te krijgen en een evenwicht te zoeken tussen zijn vigilante-activiteiten als Spiderman en zijn liefdesleven met Gwen Stacy (Emma Stone). Hij wordt voortdurend geplaagd door visioenen waarin Gwens vader (Denis Leary) hem doet herinneren aan zijn belofte om uit de buurt van zijn dochter te blijven om haar niet nodeloos in gevaar te brengen. Het liefdesbootje wankelt en Gwen overweegt ernstig om in Oxford te gaan studeren, waardoor er de facto een einde aan haar relatie met Peter zou komen. In de publieke opinie woedt intussen het debat of Spiderman nu de goegemeente dient met zijn stunts, of dat de belastingbetaler maar eens moet ophouden met de schade te betalen die Peter tijdens zijn reddingsoperaties veroorzaakt. Peter heeft echter, zonder dat hij het weet, een geobsedeerde fan: electrotechnicus Maxwell Dillon (Jamie Foxx), die toevallig door hem een keer werd weggetrokken voor een tuimelende politieauto. Max, een compleet vereenzaamde man die door zijn collega's bij Oscorp als voetveeg wordt gebruikt, verdedigt Peter tot in het absurde. Als hij op een vrijdagavond tijdens een reparatie in een aquarium met genetisch gemuteerde sidderalen valt, verandert hij in een wezen dat bestaat uit pure elektriciteit en noemt hij zich Electro. In die hoedanigheid richt hij een ravage aan op Times Square, totdat hij door Spiderman wordt beteugeld. Max voelt zich verraden door zijn idool en in de gevangenis zint hij op wraak.




Oscorp probeert intussen aan damage control te doen en de zaak met Max in de doofpot te stoppen. Het zijn immers rumoerige tijden voor het bedrijf: oprichter Norman Osborne (Chris Cooper) is net gestorven aan een zenuwziekte en het is de vraag of zijn opvolger, zijn zoon Harry (Dane DeHaan), wel in staat is om het miljardenimperium te leiden; een schandaal zoals dat met Max zou de nu al wankele aandelenkoers de kelder injagen. Gwen Stacy, die als werkstudent bij Oscorp werkt, merkt dat alle files over Max van de server zijn verdwenen en ze krijgt prompt de security achter haar veren. Met Harry, een oude vriend van Peter, gaat het intussen ook niet bijzonder goed. Hij blijkt naast Oscorp dezelfde ziekte van zijn vader geërfd te hebben en de experimentele behandelingen slaan niet aan. Bovendien zijn de experimenten vernietigd na de ravage die de Lizard in de eerste film heeft aangericht. Harry is er echter van overtuigd dat de experimenten tenminste één man goed gedaan hebben: Spiderman is erdoor in een superheld veranderd. Wetende dat Peter foto's van Spiderman aan de Daily Bugle verkoopt, vraagt hij zijn oude vriend om de spinnenman te benaderen om hem voor te stellen dat hij bloed zou afstaan voor Harry's behandeling. Peter vindt dat alleszins geen goed idee, want de remedie zou erger kunnen zijn dan de kwaal. Verbitterd injecteert Harry zich met het laatste spinnengif dat ergens diep in de kluizen van Oscorp verborgen zit, en hij transformeert tot de Green Goblin. Hij bevrijdt Electro uit zijn gevangenis en de poppen gaan aan het dansen...




De laatste jaren heeft een complete overdaad aan superheldenfilms Hollywood ondergesneeuwd. Met Sam Raimi's Spiderman-trilogie was eigenlijk het verhaal over de spinnenmens uitverteld, daarom deed het feit dat regisseur Marc Webb al zo snel de reeks rebootte, de wenkbrauwen fronsen. De elementen uit de Spiderman-saga zijn grotendeels dezelfde gebleven: Peters schizofrene ingesteldheid, de bizarre omstandigheden waarin zijn ouders zijn verdwenen, zijn verstandhouding met zijn tante, het eeuwige gekibbel met zijn geliefde Gwen, zijn vertroebelde relatie met Harry Osborn en natuurlijk minimaal twee flink uit de kluiten gewassen supervilains (in deze film zijn het er drie)... The Amazing Spiderman 2 betekent alleszins geen stijlbreuk met de rest van de franchise. In twee zaken excelleert Marc Webb echter: ten eerste bereiken de actiescènes van zijn hand bijna het Michael Bay-niveau en dat wordt al in de openingsscène duidelijk als een dolle chauffeur (Paul Giamatti) een truck met plutonium tracht te stelen in volle Newyorkse ochtendspits. Liefhebbers van dergelijk digitaal vuurwerk zullen zich in de handen kunnen wrijven: The Amazing Spiderman 2 is één opeenvolging van dolle, dollere en dolste actiescènes; met een budget van 200 miljoen dollar mag zulks wel. De tweede onderscheiding krijgt Webb door de ietwat atypische finale waarin [spoiler]Gwen Stacy dodelijk verongelukt[/spoiler], waardoor het verhaal tegen het einde aan een dramatische wending krijgt. Andrew Garfield is charmant als de stuntelige Peter Parker die, nu hij afstudeert, meer dan ooit op de drempel staat tussen adolescentie en volwassenheid, en het bijvoorbeeld niet kan laten om de criminelen die hij inrekent te trakteren op een salvo sarcastische one-liners. Voorbehoud wil ik echter maken bij Jamie Foxx als Electro: zijn geobsedeerd fangehalte roept nare herinneringen op aan Gus Gorman uit Superman III, de op één na onnozelste superheldenfilm uit de geschiedenis (die eer is weggelegd - uiteraard - voor Superman IV). Tweede uitschuiver is dat de Green Goblin, tot nader orde toch de meest formidabele tegenstander van Spiderman, slechts op het einde van de film zijn intrede doet en vervolgens op belachelijk korte tijd wordt uitgeschakeld; ik wil Webb hier wel krediet geven dat hij mogelijk de Goblin opspaart voor het onvermijdelijke derde deel.




Het ontbreekt The Amazing Spiderman 2 zeker aan originaliteit, want zowat alle plotwendingen hebt u in andere superheldenfilms al eerder gezien. Webb blijft echter gefocust en geeft de kijker nauwelijks ademruimte om te bekomen van de opeenvolging van actiescènes. Zeker met de finale in het achterhoofd houdt hij toch nog genoeg ruimte over om de Peters ultieme gevecht, namelijk dat met zichzelf, in de verf te zetten.




BEELD EN GELUID
Sony levert - zoals gewoonlijk - een puike transfer af waar bijzonder weinig op aan te merken valt. Alhoewel een mastering in 4K niet veel meerwaarde biedt aan een medium dat deze capaciteit niet aankan, is het beeld alleszins zo perfect als een Blu-ray aankan. De shots zijn rijkelijk gedetailleerd, zelfs in het duister, en in de dynamische actiescènes zie je zowat alle glasscherven in het rond springen als er weer eens een politieauto sneuvelt. Ook is er veel aandacht besteed aan de huidimperfecties van Harry Osborn, die erger worden naarmate zijn ziekte zijn tol begint te eisen. De doos met felle kleuren wordt opengetrokken wanneer Electro bezit neemt van de protserige neonreclames op Times Square om ze vervolgens grondig te vernielen. De DTS-HD MA 5.1-track wordt niet weggedrukt door een overdaad aan dubbingen: naast een Engelse en een Franse variant is er enkel nog een Engels Dolby Digital 5.1-spoor aanwezig met audiodescriptie. De speciale effecten zijn loeihard en vullen het leeuwendeel van de track; een pompende soundtrack, bij elkaar gepend door het ietwat bizarre trio van Hans Zimmer, Smiths- en Electronic-gitarist Johnny Marr en de tegenwoordig omnipresente Pharrell Williams, versterkt nog de adrenalinerush. Qua sound design is de film aanbevelenswaardig: er zit voorwaar nog wat orde in de chaos van gillende omstaanders, knetterende bliksems en tot schroot herleide politieauto's. Een ander hoogtepunt is de krassende diepe stem van Electro als hij in de gevangenis ondervraagd wordt door de sadistische dr. Kafka (Martin Czokas).




EXTRA'S
De bonussectie vangt aan met een behoorlijke audiocommentaartrack waarin scenaristen Alex Kurtzman en Jeff Pinkner de verbale degens kruisen met producenten Matt Tolmach en Avi Arad. Vreemd genoeg is echter regisseur Marc Webb niet op het appel. In totaal 13 verwijderde en alternatieve scènes (23:01), al dan niet te bekijken met commentaar van Marc Webb, vormen een mooie toevoeging, maar hadden de nu al vrij lange film alleen maar langer gemaakt. De scènes hadden we een harder cut van de film kunnen maken. Net zoals bij de vorige film krijgen we als hoofdgerecht één lange documentaire opgelepeld: The wages of heroïsm: Making The Amazing Spiderman 2 (1:43:42). Ik hou initieel van dergelijke features die als één coherent geheel gepresenteerd worden. De hoofdstukken van deze documentaire zijn de volgende: Lessons Learned: Development and Direction (18:59) behandelt de plaats die deze film inneemt in het Spiderman-canon, met onder meer de evolutie van Peter Parkers geestesgesteldheid, het voortijdig afscheid van een belangrijk personage, de verschillende schurken die het tegen Spiderman opnemen, kostuums, locaties en filmtechnieken; vrij veel om in een kort segment te proppen. Heart of the City: Shooting in New York (12:34) toont ons hoe men met shots op locatie en in een studio de stad New York herkenbaar in beeld brengt. Vooral de scène op Times Square krijgt ook nog aandacht in Triple Threat: Attack of the Villains (20:56), waarin we overigens ook nog te zien krijgen hoe Electro, de Green Goblin en Rhino, een mogelijke opmaat naar een volgend deel in de franchise, in het plaatje passen. A More Dangerous World: Transforming Goblin and Electro (10:10) behandelt van deze eerste twee schurken de extensieve make-up - Rhino zit daarentegen in een harnas. In Bolt from the Blue: Visual Effects (17:42) worden enkele specialeffects-shots uitgelegd. Het interessantste stukje zit in de staart: Spidey Gets His Groove Back: Music and Editing (24:09) toont Hans Zimmer in zijn creatief proces bij het componeren van de score en de thema's die bij de verschillende karakters horen. Voor wie van de muziek niet genoeg kan krijgen is er nog een bijkomende korte documentaire The music of The Amazing Spiderman 2 with director Marc Webb (8:09) toegevoegd die het laatste thema van de hoofddocumentaire uitdiept, maar die om de één of andere niet dadelijk duidelijke reden als aparte featurette is opgenomen. Enige uitschuiver is de videoclip van het als een tang op een varken staande nummer It's on again van Alicia Keys (3:49). Johnny Marr aan boord hebben en dan tóch opteren voor Alicia Keys is zoiets als een Bongobon bezitten voor een driesterrenrestaurant en dan uiteindelijk toch maar het frituur opzoeken.

CONCLUSIE
The Amazing Spiderman 2 is een geslaagde superheldenverfilming die gelukkig een beetje disjunct blijft van het door Disney gedomineerde Marvel-universum waar geen kat haar jongen meer kan terugvinden. Marc Webb heeft de teugels stevig in handen, en Sony levert een nagenoeg perfecte prestatie af wat betreft beeld en geluid.