Dertig jaar geleden had de wereld nog een geweten. Reagan en Brezhnev vonden het opportuun om in onze voortuin kernraketten neer te planten, maar de jeugd had de moed om anti-atoombomstickers op z'n tas te plakken (ook al moest Joke stoppen met koken). Tieners durfden zich al eens verzetten en daaruit groeide de punk. Het speelde geen rol of je muziek kon spelen of niet, zo lang je maar kabaal maakte en vooral je stem liet horen. Zweden was één van de eerste landen waar punk al in het begin van de jaren 80 geen toekomst meer had. De tieners van dit welvarende land luisterden liever naar de zorgeloze synthklanken van The Human League dan naar de maatschappijkritische teksten van Crass. Ook al zijn Bobo (Mira Barkhammar) en Klara (Mira Grosin) elkaars tegenpolen, zijn ze tevens hartsvriendinnen die blijven geloven in de kracht van punk. De twaalfjarige meisjes schamen zich dood voor hun klasgenoten die hun ziel aan commerciële muziek verpanden. Ze luisteren niet alleen naar tegendraadse muziek, ze kleden en denken ook zo. De twee dromen ervan om op het schoolpodium hun ding te doen, maar omdat geen van beiden op een instrument kan spelen, worden ze van het kastje naar de muur gestuurd. Ze vinden de oplossing door Hedvig (Liv Lemoyne) bij het project te betrekken. Zij is zonder twijfel de meest talentvolle muzikant van de school, maar haar streng katholieke geloof staat contrasteert fel met de anarchistische levensvisie van Bobo en Klara.

Moodysson is altijd een buitenbeentje geweest in de Zweedse cinema, zeg maar een punker die geen rekening wil houden met opgelegde regels. Zijn directe stijl heeft heel wat cinema verité-invloeden, toch is iedere film van hem anders. Dat resulteert soms in onbegrip bij de grote massa en bij recensenten (zo is bijv. A Hole In My Heart verschrikkelijk ondergewaardeerd), maar niemand kan er omheen dat de Zweed één van de beste Europese cineasten van de laatste vijftien jaar is. We Are The Best werd door heel wat critici beschouwd als een terugkeer naar zijn roots (Fucking Åmål, Together en Lilja 4-Ever) . Het is inderdaad zo dat het script (dat trouwens is gebaseerd op een novelle van zijn vrouw Coco) niet alleen de maatschappij in vraag stelt, ook zien we tieners die op zoek zijn naar hun eigen ik. Bobo schreeuwt het van de daken dat ze lak heeft aan de wetten die de wereld haar oplegt, als ze in haar eentje is vraagt ze zich af of ze als lelijke eendje ooit een jongen aan de haak zal kunnen slaan. Deze bruisende tienerfilm (ook al is het eigenlijk een atypische tienerfilm) vergt weinig inspanningen van de kijker, alhoewel liefde voor punk een pluspunt is om volop van deze film te kunnen genieten.

Zoals zo vaak moet je je geluk in andere landen zoeken als je deze film op Blu-ray wil zien. Gelukkig beschikt de dvd-release op Wild Bunch over een transfer waarvan zowel het beeld als het geluid degelijk zijn. Lukas Moodysson is een cineast die bijna altijd voor erg realistische kleuren kiest, en dat is ook het geval op deze punkode. Verwacht dus geen sprankelend kleurenpalet, maar eerder de vale tinten die typisch zijn voor het begin van de jaren 80. Het geluid heeft een krachtig spoor, alhoewel de doorsnee kijker eerder naar de punknummers zal luisteren dan naar de Zweedse dialogen.

We Are The Best is een heerlijke en toegankelijke Zweedse arthousefilm van veteraan Lukas Moodysson, die ons 90 minuten laat ervaren hoe drie jonge tieners in 1982 met het punkgevoel omgingen. Naar Moodyssons normen is er weinig anarchie, wel sprankelende cinema.