FILM
Na afloop van Nick & Norah’s Infinite Playlist stelt de kijker zich zonder twijfel de vraag of de titel wel iets met de film te maken heeft. De twee hoofdpersonages zijn weliswaar allebei gepassioneerd door muziek – Nick heeft zelfs de neiging om te pas en te onpas ‘mixed cd’s’ te maken – maar de rol en invloed van songs op wat er in de film gebeurt, is al bij al bijzonder minimaal. En dat is jammer, want de juiste muzikale touch had een doordeweekse romantische tienerkomedie die extra impuls kunnen geven om tot iets speciaals uit te groeien. Nu is Nick & Norah’s Infinite Playlist helaas vaak niet meer dan een poging om de hipheid van Juno te combineren met de politieke incorrectheid van American Pie, met gemengde resultaten.

De prent speelt zich - op een korte proloog na - volledig af op één lange nacht in New York. Die begint op een fuif met het optreden van het tienerbandje waarin Nick bas speelt en eindigt wanneer honderden fans verzamelen voor een geheim concert van de enigmatische groep Where’s Fluffy. De twee protagonisten ontmoeten elkaar wanneer Norah Nick vraagt om voor vijf minuten haar vriendje te zijn, om niet uit te hoeven leggen dat ze zonder date naar de fuif is gekomen. Nick doet mee met het spelletje om zijn ex – ook aanwezig – jaloers te maken, ook al is hij nog lang niet over haar heen. Naarmate de nacht vordert – en de zoektocht naar het concert van Where’s Fluffy intensifieert – ontdekken Nick en Norah dat ze heel wat gemeen hebben, maar de opdringerigheid van hun exen steekt stokken in de wielen van hun beginnende romance.

Alle goede bedoelingen ten spijt is het quasi-falen van Nick & Norah’s Infinite Playlist voor een groot deel toe te schrijven aan de eerste vijf minuten. Daarin komt immers onomwonden naar voren dat Norah – die Nick niet kent, maar wél via zijn ex diens mixed cd’s bewondert – een soulmate van hem is. Wanneer de twee elkaar op de fuif tegen het lijf lopen, wéét de kijker dus al dat het stel het goed met elkaar zal vinden, waardoor het aantrekken en afstoten die het komende uur domineren een stuk minder geloofwaardig overkomen. In essentie breekt de film de gulden regel van de romantische komedie: de protagonisten moeten (tenminste gedeeltelijk) elkaars tegenpolen zijn. Nu ondervinden Nick en Norah wel obstakels op hun weg naar de onvermijdelijke amour fou, maar die zijn nooit sterk genoeg om de afloop in twijfel te trekken.

Ook andere problemen dreigen de prent soms te laten ontsporen. Zo is een nevenplot over een dronken vriendin die verloren loopt in de stad nogal platvloers en biedt het feit dat Nicks medebandleden homo zijn geen komische of dramatische meerwaarde. De structuur van Nick & Norah’s Infinite Playlist bouwt evenmin sterk op naar een climax. De film oogt meer als een aaneenschakeling van sketches. Dat gevoel wordt nog versterkt door de casting, want cameo’s van bekende nevenspelers uit andere succeskomedies van de voorbije jaren (o.a. Jay Baruchel als Norah’s ex) leiden nodeloos de aandacht af. De regie van Peter Sollett valt niet bijzonder op, maar steekt ook niet tegen. Hij slaagt er helaas niet in de natuurlijke charme van Michael Cera (Nick) optimaal te benutten, terwijl Kat Dennings’ performance als Norah vooral lijdt onder een nodeloze backstory waarin ze de dochter van een topmuziekproducer is.

Dat zouden voldoende minpunten moeten zijn om Nick & Norah’s Infinite Playlist een onvoldoende te geven, maar dat blijkt nog niet zo simpel, want er is één vlak waarop de prent wél grandioos slaagt: ze voert je probleemloos terug naar je eigen jeugd en de bijbehorende lange nachten. De situaties zijn hier dan wel iets scherper gesteld – wie belandde al eens in een homobar waar het een gans jaar Kerstmis is? – maar de sfeer zit honderd procent juist. Of het nu gaat om de verwerking van een gebroken hart of de feestsfeer in een aftandse auto, de kern van waarheid en herkenning in Nick & Norah’s Infinite Playlist tovert geregeld een glimlach op je gelzicht. Het enige waarin de film verschilt van je eigen jeugd is in de bijbehorende soundtrack.

BEELD EN GELUID
Nick & Norah's Infinite Playlist is amper een jaar oud, dus het is logisch dat de beeldtransfer perfect aan de noden van de Blu-ray-adept beantwoordt. De kleuren ogen helder, het contrast is prima en de scherpte zeer degelijk (enkel in donkere buitenscènes laat dat laatste het wat afweten). Het geluid kreeg de vorm aangemeten van een TrueHD-track die er maar niet in slaagt de sfeer van een avondje uit naar alle boxen te vertalen, maar die de dialogen helder weergeeft.

EXTRA'S
Aan extra's is er geen gebrek op deze Blu-ray, maar op een enkele uitzondering na geeft geen enkel bonusitem je veel inzicht in het productieproces van de de prent. Een goed voorbeeld daarvan zijn de 2 Audiocommentaren. Eentje is van de standaardvariëteit, waarbij regisseurs en acteurs elkaar nietszeggende complimenten maken. Het tweede babbelspoor is zo mogelijk nog erger omdat de sprekers in staat zijn met een elektronische pen aanduidingen op de beelden te maken. 9 minuten Deleted & Alternative Scenes wekken geen glimlach op, terwijl er ook een stel al even slaapverwekkende Outtakes (4 min.) is. Ari Graynor's Video Dairy (4 min.) doet wat de titel belooft, net als het bizarre A Nick & Norah Puppet Show (5 min.). Wél het vermelden waard zijn de Storyboards (9 min.) van 2 cruciale scènes met optioneel audiocommentaar van de regisseur. Een fictief Interview (3 min.) met drie acteurs uit de prent is tenenkrommend slecht; een Muziekvideo (4 min.) en vier Trailers verrassen evenmin, net als Peter Solett's Photoalbum met ca. 30 kiekjes. De iets meer geavanceerde extra's omvatten o.a. een Triviatrack en de mogelijkheid om met online vrienden samen over de film te praten tijdens de looptijd via de CineChat-optie.

CONCLUSIE
Nick & Norah's Infinite Playlist ben je snel weer vergeten, maar de film slaagt er af en toe wél in de sfeer van een puberavondje goed te vatten. Beeld en geluid halen het niveau dat je verwacht van een recente Blu-ray, terwijl de bonussectie op lovenswaardige wijze de uitgebreide mogelijkheden van de 'blauwe schijf' benut.