FILM
Op een pleintje in Cuba komt elke dag straatmuzikant Andrés Hernández (Juan de Marcos González) optreden met zijn gedresseerde kinkajou Vivo (Lin-Manuel Miranda). Het leven kabbelt rustig voort, totdat Andrés een brief krijgt van de wereldberoemde zangster Marta Sandoval (Gloria Estefan). Vroeger speelden de twee in Cuba samen muziek, maar nadat een talentscout haar had ontdekt en een contract had aangeboden voor de Mambo Cabana in Miami, heeft Andrés haar met een gebroken hart laten gaan; hij wilde niet in de weg staan van haar carrière. Marta is hem echter niet vergeten, en nu ze haar afscheidsconcert geeft, hoopt ze dat Andrés kan overkomen uit Havana om samen met haar nog één keer te spelen. Andrés heeft zijn verdriet in een liedje gestopt dat hij heeft gecomponeerd, en nooit heeft willen spelen, maar nu besluit hij om het aan Marta aan te bieden.




De alteratie wordt de oude man echter te veel, en de avond vooraleer hij afreist, sterft hij in zijn slaap. Op de begrafenis is Rosa (Zoë Saldana) aanwezig, de weduwe van een neef van Andrés, samen met haar ietwat rare dochter Gabriela (Ynairaly Simo), die laten we zeggen op sociaal gebied niet dadelijk een klik heeft met haar leeftijdsgenootjes, en dan drukken we ons nog beleefd uit. Bovendien is er zeer nadrukkelijk een vaderfiguur afwezig in haar opvoeding. Andrés heeft haar een koffer vol muziekinstrumenten nagelaten, wat onder meer voor enige ongemakkelijke momenten voor de trommelvliezen zorgt met een belangrijke bijrol voor een accordeon, en Vivo besluit om in de koffer mee te reizen naar Florida. Daar aangekomen leest Gabi de laatste brief van Marta aan haar grootoom, en ze besluiten om samen van Key West naar Miami te reizen. Gabi's moeder wil echter liever dat ze met de meisjes van de Zanddollar-groep koekjes gaat verkopen voor het goede doel. Gabi drijft echter haar eigen willetje door, maar de drie koekjesverkoopsters, feitelijk groene extremistjes, willen dat Vivo volgens de letter van de wet tien dagen in quarantaine gaat en gevaccineerd wordt. Daar is echter geen tijd voor, want het afscheidsconcert van Marta Sandoval vindt binnen welgeteld tien uur plaats. Als Gabi door toedoen van de koekjesmeisjes de bus mist, besluit ze om met een bootje door de Everglades te reizen, om een stuk af te snijden. Maar dat is laten we zeggen het slechtste idee in de geschiedenis van de slechte ideeën...




Het verhaal is redelijk origineel, en de film kan gerust de vergelijking met Disney en Pixar doorstaan, zowel qua inhoud als qua vormgeving. Lin-Manuel Miranda, die in de film de stem van Vivo vertolkt, werd na zijn musical In The Heights aangezocht door Dreamworks, dat het ideetje voor deze film wilde pitchen. Van uitstel kwam echter afstel, totdat het project in 2016 door Sony Pictures Animation van Dreamworks werd overgekocht. De film start aanvankelijk een beetje eigenaardig omdat het niet duidelijk is of de kinkajou (zoek maar eens op wat dat is) Vivo kan spreken of niet, maar het blijkt gaandeweg dat met de Garfield-truc heeft toegepast: wij horen Vivo spreken, maar mensen uit zijn omgeving krijgen wat aapachtige geluidjes te horen, en die kunnen dus niet met hem communiceren. Eens je dat doorhebt, blijkt in de film wonderwel alles op zijn plaats te vallen, en we krijgen een musical - met véél liedjes van diezelfde Lin-Manuel Miranda - die zich net als Encanto in de Spaanstalige gemeenschap afspeelt, zij het dan niet die in Latijns-Amerika maar in Florida, met dat verschil dat deze Vivo duidelijk de betere van de twee films is. Voor de rol van Marta was er feitelijk maar één logische keuze voor stemactrice, en dat is die van Gloria Estefan, in de jaren '80 wereldberoemd als de leadzangeres van de Miami Sound Machine, en zelf een nazate van Cubaanse bootvluchtelingen. In enkele bijrollen herkennen we onder meer Zoë Saldana als de moeder van Gabi, en Michael Rooker als een venijnige slang. Zei er iemand Guardians Of The Galaxy?




BEELD EN GELUID
Vivo is een kleurrijke film die opent met de pleintjes in Havana en eindigt met de glitter en glamour van een fancy club in Miami. Al wat daartussen getoond wordt, zijn staaltjes van bijzonder mooie animatie, en zelfs al worden in de scènes in de Everglades de kleuren wat meer donker en minder geprononceerd, dan nog weet de schijf te overtuigen. De geluidsband is uitgewerkt in DTS-HD MA 5.1 en moet het vooral hebben van de vele liedjes waar het verhaal is aan opgehangen. Op dat vlak ook geen klagen, alhoewel sommige nummers echt wel loeihard staan.

EXTRA'S
De bonussectie is niet geweldig. Er zijn karaoke-ondertitels die u allicht nóóit gaat gebruiken, er is een videoclip (2:59) van Ynairlay Simo en Missy Elliott met het nummer My Own Drum, een smakeloos hiphopnummer, en de enige extra van waarde, de korte documentaire Behind the Animation (3:57) is alweer voorbij vooraleer het interessant wordt.

CONCLUSIE
Het is niet goed te begrijpen dat Sony deze disk hier niet heeft uitgebracht, want Vivo is een film met potentieel die sommige Disneyproducties (I'm looking at you, Encanto), simpelweg overklast. De importkanalen staan gelukkig nog altijd open.