FILM
Helen (Gwyneth Paltrow) wordt in haar PR-job op staande voet ontslagen nadat ze vier (!) flessen vodka verdonkemaand heeft. Door een klein oponthoud op de trap naar de Londense metro neemt haar leven twee totaal andere wendingen: in het ene scenario mist ze net op het nippertje de tram, waardoor ze een taxi moet nemen, op straat overvallen wordt, en naar het ziekenhuis moet voor verzorging. In het andere scenario heeft ze net haar tram gehaald, en is ze nog net op tijd thuis om haar vriend Gerry (John Lynch) met zijn ex-lief Lydia (Jeanne Tripplehorn), met wie hij eertijds heeft gebroken omdat ze naar Amerika verhuisde, te betrappen in een compromitterend standje. De nietsvermoedende Helen vindt vervolgens een baantje als serveerster, terwijl Gerry haar blijft bedriegen met Lydia en hij niet kan kiezen tussen zijn twee vriendinnen. De bedrogen Helen heeft in het metrostel een nieuwe prince charming leren kennen: James (John Hannah) heeft humor, intelligentie en de looks mee; alleen wordt ze daar voortdurend op de hielen gezeten door Gerry, die pas goed tot het besef komt wat voor een prachtvrouw hij heeft laten schieten. De zaak wordt er niet beter op als Helen in elk van de parallelle werelden zwanger wordt: in de éne van Gerry, in de andere van James. Wat in beide werelden wél overeenstemt, is dat Gerry ("ook" respectievelijk "daarentegen") Lydia zwanger heeft gemaakt.




Sliding Doors staat aangeschreven als een romantische komedie, maar het komediegehalte van deze prent is nauwelijks vermeldenswaard, het dramatisch gehalte des te meer. Gelukkig maar, want anders was deze best aardige film ongetwijfeld verzand in de puberale banaliteit; nu geeft de film een veel positievere indruk dan het romantische niemendalletje dat je verwacht als je het gegeven leest. Regisseur Peter Howitt heeft de twee naast elkaar lopende verhalen met erg veel gevoel voor evenwicht en vorm gestalte gegeven, en door enkele zeer simpele ingrepen - Gwyneth Paltrow eerst een pleister op haar voorhoofd plakken en haar vervolgens een andere haarsnit steken bijvoorbeeld - houdt hij de twee parallelle verhaallijnen toch voldoende gescheiden. Het gehele scenario is feitelijk rond Gwyneth Paltrow geschreven, en als u haar niet kan uitstaan, is dit uiteraard geen film voor u. Ook John Hannah levert in zijn flamboyante stijl een positieve bijdrage aan de prent. John Lynch daarentegen heeft maar een lullige rol, en Jeanne Tripplehorn overacteert haar rol schromelijk.




Wat de film interessant en origineel maakt, is de redelijk onconventionele verhaallijn, waar je wel best even je aandacht bijhoudt, maar die toch nergens té gecompliceerd wordt, en enkele interessante plotwendingen, waarbij in de beide parallelle werelden wel vaak dezelfde locaties en situaties terugkeren. Een zeer goed geregisseerde scène is bijvoorbeeld wanneer in beide werelden Helen ongeveer tegelijkertijd ontdekt dat ze zwanger is, zij het niet met dezelfde vader. Uiteraard neem je de realiteit daarbij best met een korreltje zout; zo blijft het een raadsel hoe iemand vier flessen vodka leeg krijgt, zelfs al heet de persoon in kwestie Gwyneth Paltrow; en de film heeft niet de ingenuïteit van die andere bekende what if-film, Lola Rennt, maar de opzet ervan is alleszins erg geslaagd. Het geheel is bovendien nog voorzien van een erg leuke soundtrack, variërend van Elton John over Jamiroquai tot Dido Armstrong.

BEELD EN GELUID
Het moet meer dan 20 jaar geleden zijn dat we de dvd bespraken. In onze queeste naar al die ouwertjes op Blu-ray te vinden, zijn we op de Duitse versie van deze Sliding Doors gestoten. Er is één merkwaardigheidje aan deze film: de schijf bevat twee verschillende cuts, een kortere, Duitse cut en de originele Engelse cut. Alleen heeft het ons hoofdbrekens gekost om te vinden hoe we die laatste hebben kunnen opstarten. Maar voor wie het niet vindt: de taalkeuze zit in het extra's-menu verscholen. We krijgen een zeer mooie en heldere transfer die misschien hier en daar een klein artefactje toont, maar voor de rest worden de twee parallelle werelden mooi en duidelijk in beeld gebracht, met frisse kleuren, mooie zwarttinten en vooral met Londen als prachtig decor. De DTS-HD MA 5.1-track is misschien niet spectaculair, de film leent zich daar ook niet toe, maar doet toch wat die moet doen, zoals ruimtelijke effecten bieden in bijvoorbeeld een scène waarin Gerry met Helen belt terwijl zijn minnares Lydia op de badkamer lawaai staat te maken omdat ze haar teen gestoten heeft.




EXTRA'S
De extra's zijn nagenoeg dezelfde als op de dvd. Er is een featurette (6:13), zeg maar een met stukjes interview aangedikte trailer, en enkele interviews (4:30), gevolgd door een compleet nutteloze Behind the scenes B-roll (8:01). Dan volgt er nog een trailer (1:58) die de film alleszins een stuk luchtiger voorstelt dan die eigenlijk is. De schijf start op met niet te vreten in het Duits gedubde cross-promotionele trailers, en de Engelse versie wordt ook als extra beschouwd, quid non.

CONCLUSIE
De Duitse versie van Sliding Doors blijkt welbeschouwd tóch Engelsvriendelijk als je ver genoeg in de extra's gaat zitten spitten. Het is een originele film met cachet, waarbij je gelukkig nog Gwyneth Paltrow aan het werk kan zien vooraleer ze met dubieuze zeep begon te leuren.