FILM
Radio Days, de zestiende film van Woody Allen, is atypisch voor zijn doen. Deze keer geen al te neurotische personages die met zichzelf overhoop liggen omdat ze de droom van hun leven niet in bed kunnen krijgen - maar wel een prachtige ode aan de radio. We noteren namelijk de jaren '40, en toen was de radio nog het medium van de vele feuilletons waarbij de mensen achter de microfoon echte sterren waren, denk maar aan Orson Welles die met zijn radiospel War Of The Worlds de Amerikanen de stuipen op het lijf haalde met de komst van de groene mannetjes. Een historisch moment dat in Radio Days subtiel wordt aangehaald.




Er is ook geen Woody Allen in zicht, wel als voice-over, ook al zie je zijn naam niet eens op de credits verschijnen. Het zwakke aspect aan Radio Days is het narratief, want de film gaat grotendeels over een man die herinneringen ophaalt aan zijn jeugd uit het New York van de jaren '30 en '40, waarbij de radio de rode draad is. In het verhaal passeren de grote verhalen van de Amerikaanse geschiedenis de revue, met als triest hoogtepunt de zware Amerikaanse verliezen in Pearl Harbor. Ergens tussen de flarden conversaties heen die eigenlijk - net zoals het leven zelf - over het grote niets gaan, is het enige verhaalelement dat wat Hollywoodiaans aanvoelt dat van Sally White (Mia Farrow), die opklimt van een sigarettenverkoopster in één of andere nachtclub tot radiovedette.Voor de rest is het een aaneenschakeling van anekdotes, verteld door de ogen van een Joodse kleine jongen, en dat gaat van het bespieden van de kont van de lerares - het is en blijft een film van Woody Allen - tot het observeren van een Duitse onderzeeër in de baai van New York, iets wat naar verluidt echt is gebeurd.




Radio Days is de enige Woody Allen-film waarin Mia Farrow en Diane Keaton (allebei partners in Allens echte leven) tegelijk spelen, ook al is de rol van Keaton eerder klein. Voor de rest zie je een heleboel vertrouwde gezichten zoals kaalkop Wallace Shawn die we ook al in  Manhattan, Shadows And Fog, The Curse Of The Jade Scorpion en Melinda And Melinda zagen. Ook leuk om mee te geven is dat Jeff Daniels en Danny Aiello, die de hoofdrol speelden in Woody Allens eerdere - en toch wel betere - film The Purple Rose Of Cairo, een rolletje in de film hebben. 1987 was overigens een vruchtbaar jaar voor Allen, want naast Radio Days maakte hij met Farrow ook nog September, wat van een heel ander kaliber is, en doet denken aan het werk van Ingmar Bergman.

BEELD EN GELUID
Deze film verscheen net zoals zovele andere Woody Allen-films op Arrow Academy, het cinefiele sublabel van Arrow. De film is voorzien van Engelse ondertiteling en hoewel de film prachtige beelden heeft dankzij de overweldigende fotografie van Carlo Di Palma, duikt er geregeld wat filmgrain op, zonder dat het echt storend is. De geluidsband is een LPCM Mono 1.0 met leuke, maar oppervlakkige bigbandmuziek en weinig of geen effecten.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze disk.

CONCLUSIE
Radio Days is een zeer atypische Woody Allen-film die deels geslaagd is, en een ode is aan de radio uit de jaren '30 en '40 die een voorname rol speelde in het Amerikaanse familiale leven.