FILM
Andie Walsh (Molly Ringwald) is alles behalve het populairste meisje op school; ze draagt smaakvolle maar duidelijk zelf in elkaar genaaide kleren, gewoon omdat haar constant werkloze en al voor zijn tijd afgeschreven vader Jack (Harry Dean Stanton) het niet breed heeft. Andie en haar vader onderhouden wel een zeer goede verstandhouding, lotgenoten van het feit dat Andies moeder er op een dag zomaar is vandoor gegaan. Andies grootste droom is door haar droomprins in een mooie roze jurk naar het prom-bal gebracht te worden. Ook rijdt ze vaak langs de villawijk, dromend van één van de huizen em hoe het zou zijn om daar te kunnen wonen. Andies beste vriend is Duckie Dale (Jon Cryer), een op zijn zachtst gezegd vreemde vogel met rare manieren, op zijn manier ook een outcast. Duckie is al sinds zijn kindstijd verliefd op Andie, maar door zijn stuntelige voorkomen is het altijd bij vriendschap gebleven. In de platenwinkel van de excentrieke Iona (Annie Potts), waar Andie achter de kassa een centje bijverdient na de uren, ontmoet ze op een dag Blane (Andrew McCarthy), een goed ogende charmante jongen, die bovendien stijf blijkt te staan van het geld.




Blane vraagt Andie mee een avondje uit, en natuurlijk zegt ze ja, maar ze wil koste wat het kost vermijden dat Blane zou zien in wat voor een armoedige buurt ze woont. De avond loopt met een sisser af: Blane neemt Andie mee naar een rijke vriend die net een feestje houdt. Blanes nieuwe vriendin wordt door zijn zogenaamde "vrienden" bekeken als een stuk vuilnis, en tot overmaat van ramp krioelt het er van net die types van school die altijd op Andie neerkijken omwille van haar nederige komaf. En in Andies vriendenkring staat Duckie natuurlijk te springen van jaloezie, nu er een rijke kerel er met zijn jeugdliefde vandoor is. Blane noch Andie trekken zich wat aan van de vooroordelen, en Andie beleeft het hoogtepunt van haar leven wanneer Blane haar voor het bal vraagt. Blanes vriend Steff (James Spader), die ooit Andie heeft trachten te versieren maar het deksel op zijn neus kreeg, zet Blane onder druk om met Andie te breken; daarom vertelt Blane aan Andie dat hij al een ander meisje heeft beloofd naar het bal te nemen, wat uiteraard een leugen is.




Het gegeven van Pretty In Pink lijkt redelijk banaal, maar ik zou toch iedereen willen aanraden om over het vooroordeel over te stappen. Deze film, een heerlijk stukje jeugdnostalgie voor al wie ooit tiener is geweest in de jaren '80, is één van de zogenaamde brat pack-movies, waaronder ook St. Elmo's Fire, Some Kind Of Wonderful, Young Guns, het schitterende Ferris Bueller's Day Off en natuurlijk The Breakfast Club, eigentijdse jeugdfilms met een jonge cast vol beloftevolle jonge acteurs, waarvan sommige het tegenwoordig verder hebben geschopt dan anderen. Zo is Molly Ringwald tegenwoordig van het witte scherm nagenoeg verdwenen, maar voor acteurs als Demi Moore en Kiefer Sutherland waren dit soort films de deur naar het succes. Voornaamste bezielers van dit soort films waren regisseur Howard Deutch en vooral scenarist John Hughes, die als geen ander een kader kon scheppen waarin de jongeren van de jaren '80, op de drempel van volwassenheid, en hun dagelijkse kleine problemen in beeld werden gebracht.




Vooral de reactie van buitenbeentjes in een groep en het klasseverschil tussen de beter begoede en de minder fortuinlijken was een thema waarin Hughes maar al te graag dook. Met Home Alone en een andere reeks mindere successen maakte Hughes de overstap van tienerfilms naar kleuterfilms, en dat is hem achteraf, zeker artistiek gezien, zuur opgebroken, want de "prestaties" van Hughes in de jaren '90 zijn amper de moeite van het vermelden waard. Enfin, films als deze pakken ze ons toch niet meer af. Pretty In Pink is een stuk conventioneler dan zeg maar Ferris Bueller's Day Off, maar het blijft een wervelende mix van romantiek, humor, een hip scenario, en vooral een uitstekende soundtrack, die de crème de la crème van de eighties doet herleven. Een paar namen? Nik Kershaw, The Psychedelic Furs, Suzanne Vega, New Order, Orchestral Manoeuvres in the Dark, INXS, Belouis Some, The Smiths en Echo & The Bunnymen.

BEELD EN GELUID
Paramount heeft deze film weer eens niet in onze contreien uitgebracht. Er zit een Amerikaanse versie in de John Hughes 5 Film Collection, maar wij hebben onze schijf uit Duitsland gehaald. Qua beeld verheugen we ons vooral op het feit dat het een oneindig stuk beter is dan de single layer-dvd die bol stond van de compressie-artefacts. Het geheel geeft een authentieke, filmische indruk, nog eens onderstreept door het feit dat er een 4K-source werd gebruikt (wat ongetwijfeld betekent dat een UHD-release nakende is, Paramount kennende). Natuurlijk is het beeld grainy en spetteren de kleuren niet dadelijk van het scherm, maar het geheel is een zeer authentiek tijdsdocument van de jaren '80. Er zitten mooie closeups in, zoals de halfgeschoren baard van Andie's vader, de neonreclame van de platenwinkel waar Andie bijklust is spot-on en zelfs in de scènes die amper te bekijken zijn door de rook - in de jaren '80 mocht je blijkbaar zelfs nog in de turnzaal roken - blijven details overeind. De geluidstrack is echter de grote morele winnaar, met zeer leuke surrounds zoals op het prom-bal waar O.M.D. door de geluidsboxen schalt. De vele '80's-tunes maken het voor liefhebbers van new wave overigens nog eens een dubbel zo leuke film. Daarnaast straalt de track evenwicht uit en krijgen we vooral zeer mooie en kristalheldere dialogen.




EXTRA'S
In tegenstelling tot de dvd bevat de schijf wat bonusmateriaal, wat we uiteraard toejuichen. Voor een film die drijft op popmuziek kan je het geheel - weliswaar slechts in Dolby Surround 2.0 - beluisteren via een geïsoleerde muziekscoretrack. In een nieuwere documentaire Filmmaker Focus (7:38) kaart regisseur Howard Deutch wat na over het succes van de film. Er vervolgens The Lost Dance: The Original Ending (12:15) waarin cast en crew terugkijken op het alternatieve einde dat feitelijk had moeten geschoten worden, namelijk [spoiler]dat Andie voor Duckie kiest en niet voor Blane[/spoiler]. John Hughes zou om deze flater te compenseren, later Some Kind Of Wonderful draaien. Afsluiten doen we traditioneel met de trailer (1:27).

CONCLUSIE
Pretty In Pink blijft een leuk stukje nostalgie, en we betreuren het dat de Beneluxmarkt weer eens voor de zoveelste keer verstoken blijft van deze prima Blu-ray. Qua extra's was ik niet op de hoogte dat er een alternatief einde was voorzien, dat de film meer bij Some Kind Of Wonderful had doen passen.