FILM
Wij presenteren: het grootste boerengat van Australië, met de aanlokkelijke naam Porpoise Spit en zijn al even braakneigingen opwekkende stelletje bewoners. Het dikke buitenbeentje Muriel Heslop (Toni Collette) wordt door haar zogenaamde vriendinnen aan de kant geschoven, omdat ze totaal niet hip is, het midden in het Nirvana-tijdperk waagt om hele dagen lang naar ABBA te luisteren, en vooral omdat de kans dat ze ooit aan een vriendje zal geraken, virtueel nul is. Haantje-de-voorste Tania Degano (Sophie Lee) merkt dat haar kersverse bruidegom haar op de dag van haar huwelijk al bedriegt - er zit verdorie lippenstift op zijn je-weet-wel - en samen met haar vriendinnen Cheryl (Rosalind Hammond), Janine (Belinda Jarrett) en Nicole (Pippa Grandison) gaan ze het geld voor de huwelijksreis verbrassen op een tropisch zwemparadijs. Muriel is uiteraard niet mee uitgenodigd. Muriel droomt van een sprookjeshuwelijk, met alle kitcherige clichés voorhanden; voor haar is het eerder de enige manier om haar thuis te ontvluchten, waar ze voortdurend heen en weer wordt geslingerd door haar vader Bill (Bill Hunter), een lokale politicus annex projectontwikkelaar gespecialiseerd in allerlei vormen van bbelangenvermening, haar compleet apathishe moeder Betty (Jeanie Drynan) en een stelletje afstotelijke broers en zussen. Haar vader probeert haar een baantje te bezorgen bij zijn maitresse, de cosmetica-verkoopster Deidre Chambers (Gennie Nevinson), in ruil voor een héél grote bestelling, maar Muriel casht de blanco cheque van haar vader zelf in, en reist haar zogenaamde "vriendinnen" achterna. Ter plekke ontmoet ze Rhonda (Rachel Griffiths), een vriendin van vroeger die net als zijzelf haar middelbaar niet heeft afgemaakt, en besloten heeft om van haar leven één langgerekt orgie te maken.

Nadat ze Tania en haar vriendinnen eens goed op hun nummer heeft gezet, trekt Rhonda samen met Muriel, die haar naam verandert in Mariel, naar Sydney, om daar een nieuw leven te beginnen. In Sydney doet Mariel alle bruidswinkels af, en met een smoesje dat een naast familielid stervende is, krijgt ze gedaan dat ze een massa bruidsjurken mag passen en er zich in laten fotograferen. Een botsing met haar familie, wiens bankrekening door haar toedoen intussen gevaarlijk dicht in het rood komt te staan, is onvermijdelijk, zeker wanneer Bill Heslops naam valt in een smeergeldaffaire. Tot overmaat van ramp wordt er bij Rhonda een tumor in de ruggenwervel geconstateerd: ze wordt met succes geopereerd, maar het fuifbeest van weleer is voor de rest van haar dagen aan een rolstoel gekluisterd. Wanneer de zaken er voor Mariel het zwartst uitzien komt de redding echter uit onverwachte hoek: de Zuidafrikaanse zwemkampioen David Van Arckle (Daniel Lapaine) is dringend op zoek naar een Australische vrouw om, liefst nog vóór de Olympische Spelen, van nationaliteit te kunnen verwachten.

De cover en het gegeven van deze Muriel's Wedding doen onmiddellijk denken aan een romantische komedie in de aard van Four Weddings And A Funeral, vooral op het vrouwelijk kijkerspubliek gericht, niet? Mis! En bij de naam P.J. Hogan denkt U waarschijnlijk onmiddellijk aan het pseudo-romantische Julia Roberts-misbaksel My Best Friend's Wedding, nietwaar? Wel, zet U dan maar schrap; Muriel's Wedding is inderdaad een komedie, maar dan een van de allerzwartste soort, met enorm veel gal, sarcasme, venijn en tussendoor een stevige portie sex. Inhoudelijk sluit de film nauwer aan bij Engelse tragikomedies als Brassed Off, zij het dan dat deze overduidelijk van Australische makelij is. Uw perceptie van ABBA zal na deze film nooit meer hetzelfde zijn. Maar dé reden waarom U deze film toch minstens een keer moet hebben gezien zijn de schitterende acteerprestaties van Rachel Griffiths als de van zelfmedelijden vervulde Rhonda en vooral de compleet halfgare Toni Collette, die de film bij elkaar gibbert en gilt, maar op erg geloofwaardige wijze de transformatie ondergaat van liegende en bedriegende tienerseut tot zelfstandige, volwassen vrouw. Of toch bijna.

BEELD EN GELUID
Als U dacht dat Buena Vista enkel in de Benelux films technisch vermassacreert, moet U maar eens naar deze pan en scan-versie van Muriel's Wedding kijken. Pan en scan, de voornaamste tegenwerping tegen de beeldkwaliteit is ineens vermeld; alhoewel het originele beeldformaat 1.66:1 is, en de randen dus minimaal zijn afgeknipt, vinden we dat elke millimeter er één te veel is, en kunnen we in eer en geweten geen delibereerbaar cijfer voor het beeld toekennen. Af en toe zitten er een paar zachte, onscherpe plekken in het beeld, maar echt grain of printbeschadigingen hebben we niet kunnen constateren, dus afgezien van het aspect ratio-geval is dit een redelijk te noemen beeldtransfer. De enige geluidstrack is een Engelse Dolby Surround 2.0-track, en ook daarin worden we tekort gedaan, want naar verluidt bestaat er in Australië een voortreffelijke 5.1-mix van deze film. De 2.0-mix is op sommige momenten onevenwichtig, en vooral tijdens de ABBA-playbackshow - maar ook op een paar andere plekken - wordt het volume plots een stuk luider of zachter.

EXTRA'S
We mogen blijkbaar nog blij zijn dat we überhaupt een Amaray-doos krijgen om de disc in te stoppen.

CONCLUSIE
Voor deze uitstekende Australische independent-film moeten we sowieso uitwijken, vermits er geen Nederlands ondertitelde release bestaat. Deze UK-versie is zeer goedkoop, maar technisch helaas ook onvoldragen.