FILM
Na een burgeroorlog en in een post-nucleair-apocalyptische wereld is de bevolking van het werelddeel Panem (wat ooit de Verenigde Staten waren, wellicht) uitgedund, en onderverdeeld in twaalf Districten, die onder het centraal bestuur van het Capitool staan. Als straf, omdat de Districten ooit in opstand zijn gekomen tegen het centraal gezag, moeten ze jaarlijks één jongen en één meisje tussen 12 en 18 jaar afvaardigen, zogenaamde Tributen, om deel te nemen aan The Hunger Games, een soort van gladiatorengevecht op leven en dood waarbij de enige regel is dat de laatste overlevende de winnaar is en weer wordt vrijgelaten en dat de 23 anderen pech hebben gehad. De 74ste Hunger Games zullen echter memorabel worden. Het begint al bij de selectie: de vrouwelijke uitverkorene voor het verpauperde Disctrict 12 is Primrose Everdeen (Willow Shields), die nauwelijks 12 jaar is geworden en als dusdanig een vogel voor de kat. Prims zus Katniss (Jennifer Lawrence) kan echter de selectie van haar zus tegenhouden door zichzelf vrijwillig te melden als Tribuut. Katniss is redelijk fysiek gezond en kan goed overweg met pijl en boog, maar het is maar de vraag of ze een redelijke kans maakt tegen de afgetrainde Tributen van Disctricten 1 en 2, waar de kinderen al van jongs af aan op Spartaanse wijze worden afgebeuld om te vechten in de Spelen, en waar ze selectie tot deelname beschouwen als een hele eer.




Op weg naar het Capitool maakt Katniss kennis met Peeta Mellark (Josh Hutcherson), de mannelijke kandidaat voor District 12, alsook met Haymich Abernathy (Woody Harrelson), de vooralsnog enige nog levende winnaar van Disctrict 12 die 30 jaar geleden heeft gezegevierd. Haymitch's ervaring kunnen levensreddend zijn, helaas is de man verworden tot een alcoholisch wrak. In het Capitool worden de deelnemers aan de Spelen opgevoerd als atleten en met alle égards behandeld, waaronder een mediacampagne waarin de Tributen de kans krijgen om de sympathie van het publiek te winnen. Het publiek kan namelijk "donaties" doen en hulpmiddelen schenken om het er in de arena levend vanaf te brengen. Aan de stijlcoach van District 12, Cinna (Lenny Kravitz), zal het alvast niet gelegen hebben, want die doet alle moeite om van Katniss in de televisieshow van Caesar Flickerman (Stanley Tucci) de ster van de avond te maken. Peeta bekent dan ook nog eens voor het oog van de kijker dat hij altijd een oogje heeft gehad op Katniss, en het duo staat in no time bekend als de star crossed lovers.




Het zou bijna leuk worden, ware het niet dat het moment onverbiddelijk nadert waarop de Tributen de arena betreden en de strijd op leven en dood begint...

"May the odds be ever in your favour"

U moet al heel blind geweest zijn om de hype rondom de boeken van Suzanne Collins niét gezien te hebben. Niet alleen bracht de film een aardige recette op, de Hunger Games-trilogie voerde bij publicatie wekenlang de lijstjes van de meest verkochte boeken aan; niet slecht voor een stuk fictie dat je normaal alleen bij teen drama terugvindt, maar dus blijkbaar zijn weg heeft gevonden naar een veel breder publiek dan alleen de primaire focusgroep. Collins heeft tenminste de verdienste dat ze met een origineel werk op de proppen komt en niet zoals vele van haar collega's een zoveelste Twilight-kloon op de wereld zet. Toch vertoont de film veel trekjes van de Japanse cultfilm Battle Royale, die een stuk explicieter is in gebruik van geweld en (nep)bloed.




De dystopische wereld die we in The Hunger Games te zien krijgen, is nog best te omschrijven als een mengeling tussen het Derde Rijk en VTM, waar het publiek onder de knoet wordt gehouden met (ontieglijk weinig) brood en (veel en bloederige) spelen. De rijkdom is duidelijk in Panem niet goed verdeeld: rijkere discricten (die met lage nummers) zijn blijkbaar voor instandhouding van het huidige systeem, en deelname aan The Hunger Games is voor hen geen straf, maar een eer. De keuterboerkes, zoals de mijnwerkers in District 12 moeten zelfs hun dagelijkse inkopen betalen met een aantal entreeballetjes in de Hunger Games-loterij. Vooral de volwassenen schijnen zich te berusten in hun lot, zo bijvoorbeeld Katniss' moeder (Paula Malcolmson uit Caprica). De lethargie waarmee de ouderen reageren heeft iets slepends.




De film valt logischerwijze in twee grote stukken uit elkaar: in de eerste helft zien we hoe Katniss van de ene dag op de andere tegen wil en dank een nationale beroemdheid wordt, en ze langs alle kanten bejegend wordt. Valt echter het startschot van de Spelen, dan krijgen we een ranzige survivalrace te zien waarin het geen probleem is dat de kinderen elkaar op de meest bloedige wijze het hoofd inslaan, terwijl de rest van de wereld voyeuristisch zit te gluren en heimelijk toch een beetje hoopt dat die kandidaat wint, waar ze hun laatste schamele centen op vergokt hebben. Visueel blijft de film echter braaf en veel van het geweld speelt zich off-screen af of wordt alleen gesuggereerd; per slot van rekening moet men rekening houden met de leeftijd van de voornaamste doelgroep, wat betekent dat ernaar gestreefd is om een 12-rating te kunnen handhaven. Wat meteen jammer is, want het nu wat brave verhaal kon wellicht een klein beetje controverse gebruiken om minder steriel over te komen.




Is The Hunger Games de nieuwe adult teen-franchise waar we zitten op te wachten sinds Harry Potter zijn toverstokje aan de wilgen van Hogwarts heeft gehangen? Aan de verkoop te zien staat Suzanne Collins alvast klaar om in de voetsporen van Joanne Rowling te treden, maar haar verhaal is een stuk grimmiger, politieker getint, en alhoewel er bij de tovenaarsleerlingen ook typetjes tussen zaten die geen doetjes waren, getuigt het toch nog van een klasse wreedaardiger dat de Tributen uit The Hunger Games klaar staan om zonder verpinken elkaar met een machete te bewerken. Wat de beide films gemeen hebben is dat ze een horde fans van het eerste uur moeten trachten te bevredigen en tegelijkertijd een nieuw publiek aantrekken. De film The Hunger Games ontbeert onvermijdelijk een hoop zaken die in het boek beter worden uitgelegd. Er wordt bijvoorbeeld nergens in de film vermeld dat Haymitch een (de enige, in feite) overlever van de Spelen is. De essentie blijft echter grotendeels overeind, namelijk dat de overkoepelende staat zodanig fascistisch is geworden dat een geteleviseerde versie van een bloederige slachtpartij onder minderjarigen gemeengoed is.




Er blijven na de film ontzettend vele vragen over. Waarom komen de burgers van de verschillende districten niet massaal in opstand tegen het centrale gezag, zeker nu ze een Jeanne D'Arc-figuur als Katness Everdeen hebben? Dat komt u allicht te weten in Catching Fire, waarvan u eerlang een UHD-bespreking mag verwachten.

BEELD EN GELUID
De Blu-ray had misschien niet de beste beeldkwaliteit, maar veel had te maken met de gebruikte techniek, waarmee bijvoorbeeld het gros van de actie in de Arena wordt gefilmd met handcamera's. We krijgen deze keer echter op UHD waar voor ons geld, alhoewel het wederom een leugen zou zijn om te stellen dat dit de beste 4K-presentatie aller tijden is. Het beeld is opgewaardeerd van een 2K-source, en de sombere kleuren met veel grijs en donkergroen worden wellicht wat beter in de verf gezet met de HDR-codering, maar hier en daar ontbreekt toch de fijnere subtiliteit. Er zitten weliswaar enkele knappe close-ups in, waarin je de moedervlekken van Jennifer Lawrence kan tellen, maar vooral de bewegende shots hebben maar een beperkte textuur en doen wat als vuile vegen aan. Toch valt de 4K-presentatie alleszins te verkiezen boven de gewone Blu-ray. Op de release wisselt het beeldformaat niet wanneer de Tributen de Arena betreden, en de beeldverhouding blijft 2.40:1. Een gemiste kans. Wat wél een verkoopargument pro dient te zijn, is de spectaculaire Atmostrack. Vooral eens Katniss in de Arena belandt, die feitelijk een creepy jungle is, worden we getrakteerd op allerlei subtiele surrounds die je in de actie onderdompelen. Daarvóór zitten er nog een paar fraaie staaltjes van surrounds, zoals in de scène waarin Katniss met pijl en boog een appel uit iemands handen schiet.




EXTRA'S
Uitzonderlijk staat al het bonusmateriaal op de UHD; op de bijhorende Blu-ray staat, buiten de film, niks. De ruime selectie aan extra's van de Blu-ray wordt niet gehaald. De extra's hier zijn daar maar een deelverzameling van, met notoire uitzondering de audiocommentaartrack door editor Stephen Mirrione, visual effects supervisor Sheena Duggan en supervising sound editor Lon Bender. In Game Maker: Suzanne Collins And The Hunger Games Phenomenon (14:15) komt Collins' uitgever David Levithan vertellen hoe de relatie tussen de auteur en de uitgever was - merkelijk beter en beter nadat de verkoop begon te torenen. Dan volgt het pièce de résistance: de documentaire The World Is Watching: Making Of The Hunger Games (2:02:00) is dé gedroomde making of-documentaire die van preproductie tot marketing het hele spectrum van het filmmakerschap voorziet van de nodige toelichting, waarin we onder meer vernemen hoe men toch heeft geprobeerd de wreedste scènes uit de film te omzeilen. Er wordt een behoorlijke bijdrage geleverd door auteur Suzanne Collins, die creatief een redelijk grote vinger in de pap te brokken kreeg, Jennifer Lawrence spreekt over het feit dat ze totnogtoe voornamelijk in kleinere producties meespeelde (wat niet helemaal waar is; zie X-Men: First Class) en dat dit een heel andere ervaring is. De jonge acteurs die de Tributen moesten spelen in de film hebben er bovendien een intens trainingsschema opzitten, en daar krijgen we ook een glimp van te zien. Verder bleek Woody Harrelson pas overtuigd om in de film te spelen na een persoonlijke tussenkomst van Gary Ross zelf. De documentaire biedt voor zowel fans als occasionele kijkers veel vlees aan het been, maar af en toe zit er wat vet aan in de vorm van onnodige wederzijdse bewieroking. In Letters From The Rose Garden (9:08) vertelt acteur Donald Sutherland hoe hij gecast werd in de kleine maar belangrijke rol als de dictatoriële president Snow, waarbij Sutherland zijn politieke overtuiging alles behalve onder stoelen of banken steekt. Verder bonusmateriaal werd niet weerhouden.




CONCLUSIE
Het is dat Belga Home Video geen brood zag in de 4K van The Hunger Games, de doorbraakfilm van Jennifer Lawrence, dat we naar de UK-versie zijn moeten uitwijken voor deze versie van Lionsgate. Deze release schittert vooral door de goeie Atmostrack.