FILM
GG Allin is an entertainer with a message to a sick society. He makes us look at if for what we really are. The human is just another animal who is able to speak out freely, to express himself clearly. Make no mistake about it, behind what he does is a brain.

Deze woorden verschijnen in beeld bij het begin van de film. Na een aantal seconden verschijnt ook de naam van de auteur van de tekst: John Wayne Gacy, één van de meest beruchte serial killers van de laatste dertig jaar. We moeten bekennen dat het we het niet eens zijn met de woorden van Gacy: als Allin een brein had dan was er wel degelijk iets serieus mis mee.

GG Allin is zonder twijfel de meeste gestoorde, walgelijke en gevaarlijke (punk)rocker die er ooit geleefd heeft. Tot bij zijn dood in 1993 (door een overdosis heroïne) slaagde hij er in om alles en iedereen tegen zich in het harnas te jagen. Sinds de vroege jaren tachtig tourde GG met verschillende bands door de VS (ondermeer met The Jabbers, The Texas Nazis, The Scumfucks en ook de Murder Junkies) een spoor van vernielingen en gewonden achter zich latend.

Vóór Todd Phillips zijn mainstream regie debuut maakte met Road Trip maakte hij als student de documentaire Hated. Tijdens Hated volgen we GG Allin en The Murder Junkies ondermeer tijdens hun laatste tour. Interviews en concertbeelden worden afgewisseld met archiefbeelden. Dat Hated ooit af raakte mag een wonder heten, GG was nu éénmaal een erg labiel man. Phillips draaide de documentaire uiteindelijk met een budget van ongeveer 16.000 dollar. Om het nodige bedrag te verzamelen verkocht hij advance Hated promo posters die geschilderd en gesigneerd waren door John Wayne Gacy.

Ook toen de film af was liep niet alles van een leien dakje. Tijdens verschillende vertoningen van de film braken rellen uit, in Amerika werd een bioscoopscherm in brand gestoken, terwijl een bezoeker werd neergestoken tijdens een andere vertoning. Dat Phillips zelf ook de controverse niet schuwde werd duidelijk toen hij bij het begin van een voorstelling van de documentaire in Duitsland een mentaal mindervalide het GG Allin nummer 'Needle Up My Cock' liet zingen.



Dat Hated een film is die heel wat mensen zal doen kokhalzen staat buiten kijf maar toch groeide Hated door de jaren heen terecht uit tot een cultfilm.. Wat we te zien krijgen is zo over the top, zo surrealistisch, zo gestoord dat het soms moeilijk is om te geloven dat het wel degelijk echt is. Men neemt Spinal Tap, men vermenigvuldigt het met 100 en men komt nog niet echt in de buurt. Wij willen de lezer ten zeerste waarschuwen dat deze documentaire absoluut niet geschikt is voor gevoelige kijkers. Tijdens het concert gedeelte van Hated zien we ondermeer hoe een naakte GG zich ontlast op het podium, zich insmeert met een deel van zijn uitwerpselen en rest in het publiek gooit. Vechtpartijen zijn eerder regel dan uitzondering. Het geweld is expliciet en alomtegenwoordig. Concertbezoekers op de eerste rijen krijgen voor ze het weten een vuist van GG in het gezicht geplant.

Tijdens de interviews krijgen we ondermeer GG zelf, zijn broer Merle, Dede Ramone (die het na een week bij de Murder Junkies aftrapte), schoolvrienden en Dino the naked drummer te horen. De documentaire wordt bijna volledig bevolkt door freaks en het resultaat is dan ook tragisch als komisch. Na de aftiteling van de documentaire krijgen we nog een aantal beelden te zien van de begrafenis van GG. We zien hem ondermeer liggen in zijn doodskist: vuile onderbroek, leren vest, walkman op het hoofd en een paar flessen Jim Beam whisky. Enkele maanden na zijn dood werd er nog een GG Allin-cd uitgebracht (Brutality And Bloodshed For All) met foto’s van de dode GG als hoesontwerp. Faut le faire! Hated heeft zeker zijn voyeuristische kantjes, iets wat ook moeilijk anders kant bij een entertainer / exhibitionist als GG Allin, maar toch slaagt Phillips erin om de protagonisten niet volledige belachelijk te maken, iets wat ze zelf onbewust heel hard proberen.



Na zijn dood is GG Allin in bepaalde kringen uitgegroeid tot een cultfiguur, verschillende internationale magazines (Oor, Bizarre Magazine, Hustler, Stuff...) publiceerden artikels over de figuur GG en zijn muziek. Verschillende van zijn nummers werden gecoverd door mainstream bands als Faith No More. Na het zien van Hated kan men niet anders dan besluiten dat Marilyn Manson en aanverwanten maar een stelletje poseurs zijn in vergelijking met deze rock and roll sicko.

My mind is a machine gun, my body is the bullets and the audience is the target (GG ALLIN)

BEELD
Het beeld op deze dvd kreeg de originele 1.33.1 verhouding mee. Het beeld is bij momenten onscherp en vol met grain maar geloof ons vrij, dit past gewoon bij een documentaire als Hated. De film werd gedraaid op 16 mm en onder moeilijke omstandigheden. In feite ziet het beeld er nog beter uit dan we konden hopen. De 2.0 soundtrack is niet bepaald indrukwekkend maar vrij van fouten of ruis.

EXTRA'S
Buiten de trailer heeft deze Hated dvd een extra te bieden die zeker mag (moet) gezien worden: GG Allin: live at the Gas Station. 27 juni 1993 (62 minuten). Tijdens deze niet gemonteerde opname krijgen we beelden te zien van het laatste optreden ooit van GG in de 'Gas station in New York'. Optreden is eigenlijk een groot woord want na een 2-tal nummers breken er rellen uit en wordt het optreden stop gezet. GG blijkt zijn rugzak kwijt te zijn en hij gaat zowat volledig door het lint. Phillips blijft doorfilmen en wat we te zien krijgen is te gestoord voor woorden: bezoekers worden bewusteloos geslagen, de al half afgebroken ruimte wordt verder gesloopt... Na een twintigtal minuten van geweld en zelfverminking besluit de groep te vertrekken. Op straat zijn ondertussen ook al relletjes bezig en de politie komt van alle kanten toegesneld. De aftocht van GG en een aantal van zijn getrouwen loopt ondertussen niet zoals verhoopt gezien ze achtervolgd worden door enkele tientallen fans. De beelden van GG die vertelt over de drugs die ze die avond willen nemen zijn bepaald ontluisterend te noemen: enkele uren na de opnamen sterft GG Allin aan een overdosis heroïne. De manier van filmen (met een handcamera) zorgt er niet enkel voor dat de kijker soms half duizelig wordt of moeilijk kan volgen wat er aan het gebeuren is maar ook dat de protagonisten dicht op de huid worden gezeten. Na verloop van tijd kan men zich inleven dat men lijfelijk aanwezig is of was bij het optreden.

CONCLUSIE
Hated is een ontluisterend portret van één van de meest zieke geesten die de rockscène ooit voortbracht. We willen er nogmaals op wijzen dat deze dvd zeker niet geschikt is voor jeugdige en gevoelige kijkers. Wie echter denkt geen probleem te hebben met de expliciete inhoud (naakt, geweld, zelfverminking, ruw taalgebruik), dient deze dvd zeker een kans te geven. Na het zien van Hated zal rock and roll of punkrock nooit meer hetzelfde zijn.