FILM
In Boston vallen plots in een straal van 10 kilometer alle mensen met een pacemaker dood. In Londen worden de mensen aangevallen door een vlucht duiven die compleet - en letterlijk - het noorden kwijt zijn, en een magnetische storing maakt dat de Space Shuttle kilometers ver van zijn originele landingsplaats een noodcrash moet maken, die ze vooral overleven door de koelbloedigheid van copilote Rebecca "Beck" (Hilary Swank). De geoloog Johsua Keyes (Aaron Eckhart) wordt erbij geroepen, en die meent dat al die fenomenen te maken hebben met een verstoring in het elektromagnetisch schild rond de aarde. Hij legt zijn theorieën voor aan de pretentieuze geofysicus Dr. Zimsky (Stanley Tucci), en die moet ook toch toegeven dat er iets niet klopt. De kern van de aarde is namelijk gestopt met draaien, en normaal zou je dan zeggen who cares, maar in de beste predicties zal de aarde er binnen een jaar als een diepgefrituurde oliebol uitzien. Oh ja, en alle leven uitgeroeid. Zoals in dit soort films de gewoonte is komen de militairen niet verder dan een bunch wereldvreemde losers bij elkaar te harken, in de veronderstelling dat die binnen de zeer nauw bemeten tijd het ultieme wapen kunnen bouwen. Wacko van dienst is dr. Brazzleton (Delroy Lindo), die een super-laserstraal heeft ontworpen om tunnels mee te boren door de hardste materialen, maar wiens research eertijds gestolen was door dr. Zimsky, en nu aan de bedelstaf is. Verder halen ze er nog de copiloot van Beck bij, comandant Iverson (Bruce Greenwood) en Keyes' collega, de fransman Serge (Tchéky Karyo), en het zestal is klaar om in het op drie maanden gebouwde schip Virgil (zeg maar de terranef van professor Barabas) als eerste terranauten een reis naar het middelpunt der aarde te ondernemen, om daar middels een paar kernbommen (kennen ze echt niets anders?) de kern van de aarde middels het equivalent van een elektroshock bij een hartpatiënt terug te starten. En ja hoor, zelfs wanneer de eerste euvels zijn overwonnen, en er daarbij enkelen van de bemanning er hun hachje bij hebben ingeschoten, blijkt dr. Zimsky ineens een verborgen agenda te hebben. Zijn plan B is een experimenteel superwapen Destiny, dat andere landen kan vernietigen door seismische schokken, in te zetten tegen de kern. Keyes moet hem met harde hand overtuigen dat dit waarschijnlijk de kern helemaal naar de filistijnen zal helpen. Bovendien stoppen kernen van planeten niet zomaar ineens met draaien; experimenten met het Destiny-wapen hebben natuurlijk de aarde in de eerste plaats in de benarde situatie gebracht waarin ze zich verkeert. En of het spreekwoord two wrongs make a right hier van toepassing is, is nog maar de vraag... Intussen is op het aardoppervlak Rome al tot een smeulende hoop as herleid, alsook de helft van San Francisco. Dus het wordt toch wel stilaan tijd voor beslissingen...


Als U deze film begint te bekijken met de instelling van een fysicus, zal U ongetwijfeld een vette kluif hebben aan het ontrafelen van alle zaken die manifest alle bestaande wetenschappelijke theorie tegenspreken. Onze haren rezen natuurlijk helemaal ten berge wanneer er op gegeven ogenblik in de film beweerd wordt dat 1 een priemgetal is (quid non, zoals iedereen die een beetje onderlegd is in wiskunde U kan vertellen). En er zit nog wel meer wetenschappelijke prietpraat in: een communicatietoestel waardoor het grondstation dwars door de aarde met de bemanning van de Virgil kan praten? Ja, hallo! Een metaal dat, in tegenstelling tot het vloeibare ijzer in de kern van de aarde, niet door de enorme druk wordt verpletterd? Zal zijn! Een nerd - type geeky snotneus - die al het verkeer op het internet kan controleren, zo lang ze hem maar voorzien van genoeg tapes van Xena The Warrior Princess? Yeah, right! Maar ook het feit dat de mensheid blijkbaar met een kluitje in het riet kan worden gestuurd bij faits divers van het kaliber "Rome is met de grond gelijk gemaakt", is op zijn minst gezegd ongeloofwaardig.


Maar ja, het is science-fiction, hè, dus gooi alle logica maar best overboord om de film te beoordelen. Wat blijft er dan over? Vooral een film die erg, maar dan ook erg veel mosterd is gaan halen bij Armageddon - afgezien dan van de richting waarin de redders in nood moeten reizen - tot en met bepaalde subplots waar iemand van de missie zich moet opofferen om de rest te redden, de verrader in de crew met een hidden agenda, de medewerkers aan het team die in ruil onredelijke eisen stellen (50 miljard dollar, bijna de helft van wat Bush aan het congres vraagt om nog een jaartje soldaatje te spelen in Irak) wat met de glimlach wordt neergeteld voor de uitvinding van een wereldvreemde kluizenaar wiens wereldreddende machine op het zicht even goed zou kunnen dienen om garnalen te pellen. Maar als dit het voorschrift is voor je ideale medicijn, dan kunnen we je niet anders dan deze film warm aanbevelen. Beschikken over een goeie cast die een rol neerzet, een oscar waardig, is echter absoluut geen noodzaak in dit soort van popcornfilm. Als men tegenwoordig een acteur met een beetje een uitstraling van een jonge en coole wetenschapsprof nodig heeft, tovert men Aaron Eckhart uit de hoge hoed (Possession). Wilt men een archetypische vloekende en moppen over vrouwen tappende Fransman, dan komt Tchéky Karyo (Le Roi Danse) op de proppen. En Stanley Tucci heeft zijn rol uitzonderlijk slecht overgeacteerd. Hilary Swank is nog redelijk te noemen, maar heeft in andere films al uitvoerig bewezen dat ze veel emotionelere rollen dan deze aankan. De prille relatie tussen Aaron Eckhart en Hilary Swank is wat aan de onderkoelde kant, en er komen op zijn zachtst uitgedrukt minder vonken aan te pas dan bij een elektromagnetische storm, okee, maar naar een film als deze ga je vooral om de speciale effecten te bewonderen. Immers, aangezien het in het binnenste van de Aarde stekedonker is, zou het evidenterwijs een redelijk saaie film worden, ware het niet dat de makers de tocht van de Virgil op een zeer ingenieuze manier in beeld weten te brengen. We hebben onszelf er bovendien op betrapt dat we telkens met veel spanning uitkijken naar de steeds extremer wordende rampenscènes, waarvoor de speciale effecten ook bijzonder goed geslaagd zijn. Kortom, The Core is een thrill ride zoals we er wel meer hebben gezien, maar die toch genoeg weet te amuseren.


BEELD EN GELUID
Paramount heeft deze release een keurige technische behandeling gegeven, waarbij (en onze buren met ons) vooral hebben kunnen genieten van de zinderende geluidstrack, met een enorm bereik aan lage tonen, die de diverse laserstraal- en aardschoktoestanden onderstrepen. Alleen de hogere tonen lijken ons af en toe iets minder gecontroleerd, waardoor je de indruk krijgt dat er lichte irreguliere tikjes te horen zijn in de geluidsband. Het beeld is op het originele 2.35:1-formaat weergegeven, wat bij een film als deze een must is. Verder zien we wel regelmatig wat artefacts opduiken op de diverse metalen high-techapparaatjes, en is, naar het einde toe, er af en toe een wit vuiltje op de beeldband te zien. De scherpte en de kleurdiepte zijn goed, en maken bijvoorbeeld in de scène met de neerstortende space-shuttle een zeer goede indruk. Toch is het beeld niet overal even vrij van low-level noise, wat in de donkere vlakken goed te zien is, en zien sommige scènes er door de band genomen vrij somber uit. Maar naast de paar laagtepunten heeft de beeldtransfer ook voldoende hoogtepunten om een bevredigende indruk na te laten.


EXTRA'S
Eerst en vooral krijgen we een commentaartrack, ingesproken door regisseur Jon Amiel, welke niet Nederlands, maar wel Engels ondertiteld is. Al bij al niet de interessantste track ooit. Verder krijgen we een 11 minuten durend making of-filmpje "To the Core and Back" met een iets te dikke promotionele saus over, een vijftal kortfilmpjes, variërend van 3 tot 5 minuten elk, over de visuele effecten, zoals de duiven op Trafalgar Square, de vernietiging van Rome en het instorten van de brug in San Francisco. Beste extra is een 14 minuten durende selectie aan verwijderde scènes, al dan niet van audiocommentaar voorzien, redelijk mooi afgewerkt, en interessant om een keertje te hebben gezien


CONCLUSIE
The Core is een redelijk voorspelbare rampenfilm, die erg veel, laten we zeggen, "creatieve inspiratie" heeft gevonden bij films als Armageddon. Desalniettemin een goede keuze voor een avondje verstand op nul en voor liefhebbers van films die het meer van special effects dan van een originele plot moeten hebben.