FILM
St. Benedict's is een strenge jongensschool waar traditie en discipline geen loze begrippen zijn. In 1976 doceert William Hundert (Kevin Kline) er op een erg levendige wijze klassieke geschiedenis, en tijdens het jaarlijks hoogtepunt van de cursus mogen de drie beste essayisten in een kwis strijden om de titel van "Mr. Julius Caesar". Nadat het schooljaar al gestart is, waait ene Sedgewick Bell (Emile Hirsch) in de klas van meester Hundert binnen. De rotbedorven Sedgewick - Emile Hirsch is nóg arroganter dan DiCaprio, kan je nagaan? - heeft het acute schurft aan de schooldiscipline, lak aan de regels en veegt zijn achterste af met zijn huiswerkopgaven. Dat zijn gedrag getolereerd wordt, heeft waarschijnlijk wel iets, zoniet alles te maken met het feit dat zijn vader (Harris Yulin) senator is. En, wat erger is, Sedgewick trekt de rest van de klas mee de dieperik in, door het organiseren van foodfights, klassikale grappen ten koste van Hundert, en natuurlijk bezoekjes aan de nabij gelegen St. Mary's meisjesschool. Hundert, die al wel taaiere noten te kraken heeft gehad, meent dat Sedgewick wel de capaciteiten heeft om uit te blinken, maar dat hij voor zijn motivatie dringend een stamp onder zijn achterste nodig heeft. Wanneer de finale van de Mr. Julius Caesar-kwis eraan komt, schuift Hundert Sedgewick naar voor als één van de drie finalisten, ten koste van Martin Blythe (Paul Dano), voor wie deelname aan de kwis een kwestie van familiale eer is. Maar of Hundert er zo goed heeft aangedaan om Sedgewick Bell die kans te bieden, is nog maar de vraag. Vijfentwintig jaar later immers, wanneer de leerlingen van toen allemaal een succesvolle carrière hebben opgebouwd, en Bell overweegt om net als zijn vader in de politiek te gaan. St. Benedict's zit financieel in slechte papieren omwille van zijn oudbollig imago, Hundert heeft een promotie tot directeur voor zijn neus zien passeren, maar Bell komt met een zeer apart voorstel voor de proppen. Hij is bereid om een flinke donatie aan de school te doen, op voorwaarde dat de Julius Caesar-kwis van eertijds nog eens wordt overgedaan met dezelfde finalisten als toen, met als bijkomende conditio sine qua non (om het effe in de Latijnse sfeer te houden) dat Hundert opnieuw de kwis leidt. En - zonder in detail te treden, want dan geven we het sappigste deel van het scenario weg - het zal blijken dat sommige diepgewortelde frustraties gemakkelijk en generatie lang kunnen overleven.


Alhoewel The Emperor's Club reeds van 2002 dateert, wordt deze pas nu een tweede leven op dvd gegund. Blijkbaar leidde de film toch niet tot de recette die was verhoopt, alhoewel dit een best interessant werkje is. Maar om eerlijk te zijn: onze eerste reactie bij het lezen van het gegeven van The Emperor's Club was dat we hier alwéér een doordrukje van Peter Weir's Dead Poets Society voorgeschoteld gingen krijgen. En het eerste deel van de film lijkt inderdaad dat patroon te volgen: inspirerende leerkracht, moeilijke studenten, maar dan met Romeinse en Griekse geschiedenis in plaats van Engelse literatuur, en Kevin Kline die als leerkracht iets minder dolgedraaid is dan Robin Williams. Met de prille democratieën van de klassieke oudheid als lichtend voorbeeld probeert Hundert zijn leerlingen waarden zoals het houden van een belofte, eergevoel en principes bij te brengen - net als Socrates die zich liever ter dood liet veroordelen dan zijn eed voor de stad Athene te breken. Met als onvermijdelijke slotconclusie dat de leerlingen geacht worden zich af te vragen hoe zij, in hun tijd, het verschil kunnen maken. Sounds familiar, eh? Dé verrassing van de film is dan ook dat het scenario in grosso modo de tweede helft van de film een radicaal andere wending neemt. In welke richting dan wel gaan we uiteraard niet verklappen, maar het scenario neemt duidelijk niét de tweesprong naar het onvermijdelijke drama waar het Genootschap der Dode Dichters uiteindelijk wél belandt. Er zitten voorts ook nog een paar eigenlijk niet ter zaken doende nevenverhaallijnen in, zoals Hunderts liefde van zijn leven, zijn collega Elizabeth (Embeth Davidtz), die pas voor de charmes van Hundert schijnt te vallen ná een pijnlijke scheiding. Gelukkig worden die verhaallijnen op tijd en stond gekortwiekt, zodat ze de hoofdlijn van het verhaal niet verstoren, zoals in dit soort films wel eens pleegt te gebeuren. We kunnen echter stellen dat dit uiteindelijk een zeer solide film is geworden, waarin uiteindelijk de morele winnaar niet diegene is wie het al die tijd leek te worden.


Naast het goede en onbevangen acteerspel van de leerlingen is het uiteraard Kevin Kline die schittert in zijn ingetogen rol als meester Hundert, en net als zijn personage in de film net wijn is die met de jaren beter wordt. Kline is bovendien één van de weinige acteurs die zowel op komisch vlak, met films als A Fish Called Wanda, als op dramatisch vlak - zie ook Life As A House - werkelijk kan overtuigen, en daar hebben we alleen maar bewondering voor. Een mogelijke kritiek op de film zou kunnen zijn dat er op St. Benedict's, als we de film mogen geloven, alleen maar klassieke geschiedenis wordt gedoceerd, hetgeen dan bovendien ook nog eens een universele opleiding schijnt te zijn die álle, maar dan werkelijk alle deuren in het latere leven opent. En als U een middelbare school kent waar de leerlingen just for the sake of it gaan rondhuppelen in een toga om te weten wie er in Trivial Pursuit versie Imperium Romanum het eerste over de finish geraakt, mag U het ons altijd laten weten. Alhoewel de film voor klassici zeker hierdoor nog een extra meerwaarde krijgt, moeten we echter de (levens)lessen van Hundert meer zien als een metafoor, en of daar nu wiskude (Stand And Deliver), poëzie (Dead Poets Society), muziek (Mr. Holland's Opus) of Romeinse geschiedenis voor wordt gebruikt, is van ondergeschikt belang. Asterix lees je toch ook niet om te weten hoe groot het Imperium Romanum precies was ten tijde van de Bello Gallico, maar om te zien hoeveel Romeinenhelmen Obelix op één album kan bijeen sparen...


BEELD EN GELUID
Het beeld is een plezier om naar te kijken. De kleuren zijn scherp en helder, er is niet veel ruis of zo aanwezig, alleen hier en daar een klein beetje edge enhancement, en een relatief minder diep zwartcontrast in enkele van de meer schaduwrijke scènes. Ook zijn er soms wat weinig details te zien, bijvoorbeeld in de scènes waarin Kevin Kline's personage gaat roeien om zijn stress te verwerken. Maar de gehele beeldtransfer laat wel een zeer natuurlijke indruk na. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Australische versie krijgen we hier wél naast de Dolby Digital 5.1-track ook nog eens de DTS-track die we ook op de regio 1-versie terugvinden. Beide tracks zijn echter vergelijkbaar van kwaliteit, het gebruik van de surroundkanalen is eerder minimaal, behalve wanneer die dekselse scholieren weer eens een bommetje laten ontploffen, en uiteraard de scènes met de helikopter. De subwoofer wordt wel zeer goed gebruikt in de weergave van de muziek, alweer een mooi en sfeervol werkstukje van James Newton Howard, die tegenwoordig met soundtracks als die van Atlantis: The Lost Empire en Treasure Planet voornamelijk de Disney-stallen van muziek voorziet, maar tussendoor ook even de ruggengraat tinkelende onheilspellende score van M. Night Shyalaman's Signs neerzette. Even terugkerend tot deze film is dit een erg sfeervol muzikaal decor dat wordt neergezet, waarbij de dialoog slechts op één of twee plaatsen even in de achtergrond dreigt verzeild te geraken, maar over het algemeen duideljk verstaanbaar is.

EXTRA'S
Ook het pakket extra's is geënt op de regio 1-versie, maar dan wél voorzien van Nederlandse ondertiteling, hetgeen in dit geval in het voordeel van de disc spreekt. We beginnen met een commentaartrack van regisseur Michael Hoffman, niet dadelijk het meest geïnspireerde dat we ooit hebben gehoord, maar wel onderhoudend genoeg. Dan komen we aan een sectie met een 19-tal minuten aan verwijderde scènes, waarbij een paar langere zitten die slechts op een paar punten verschillen met de finale cut. Als derde noemenswaardige extra vinden we een 22 minuten durende making of-documentaire terug, die spijtig genoeg toch wel onder de noemer "standaard promotionele featurettes" valt, en tot slot ook nog eens de originele bioscooptrailer, die U waarschijnlijk nooit heeft gezien wegens de minimale exposure van de film in de zalen in onze contreien.

CONCLUSIE
Op de dvd-transfer valt niets aan te merken, en ook de extra's zijn standaard maar gelukkig niet minder dan zou behoren, vergeleken met sommige andere regio's? Tja, in dat geval moet het vooral de kwaliteit van de film zelf zijn die U zal moeten overtuigen... Wie al eens een blinde aanschaf doet, houdt de titels van deze film maar best even in het achterhoofd.