FILM
Speedverslaafde Ross is dringend op zoek naar een nieuwe dosis en besluit Spider Mike te bezoeken. Deze dealer en zijn geflipte vriendin Cookie (Mena Suvari uit American Beauty, voor de gelegenheid voorzien van rotte tanden) zijn echter hun voorraad kwijt. Gelukkig kennen ze The Cook, de gekke chemicus die de poedertjes prepareert (Mickey Rourke bekend van o.a. Wild Orchid en Shades). Een gemeenschappellijke vriendin Nikki, neemt Ross mee naar The Cook’s labo, dat zich situeert in een bouwvallige motelkamer. Enige tijd later schopt Ross het zelfs tot de persoonlijke chauffeur van The Cook en knapt hij enkele werkjes voor hem op. Dit is meteen het begin van een driedaags knotsgek avontuur.

De Zweedse regisseur Jonas Åkerlund verwierf faam met de productie van video-clips voor artiesten als Moby, Madonna en U2. Åkerlunds achtergrond zal je niet verbazen bij het bekijken van Spun, zijn eerste langspeelfilm. Hij gebruikt om de haverklap jump-cuts en snelle montagetechnieken die in de meeste gevallen geen enkele inhoudelijke bijdrage vormen aan de film. Naar verluidt staat Spun vermeld in het Guiness Book of Records als zijnde de film met de meeste cuts tot op heden. Dichtslaande deuren worden langs vier camerastandpunten gefilmd en gemonteerd. Elk personage snuift in elk hoekje van de kamer en injecteert gedurende de hele film tegen de sterren op. Iedereen wordt high en komt zo terecht in pseudo video-clips met maffe beelden waarin logica, empathie en amusement ver te zoeken zijn. Sommige ‘druggy’ montages werden trouwens letterlijk ontvreemd uit Requiem For A Dream van Darren Arnofsky, alleen dat de uitvoering in Spun ervan veel slechter is. De film tracht te balanceren tussen het surrealistische en het komische, maar gaat in zijn totaliteit af als een gieter. Geen enkel personage is in staat om ook maar één greintje medeleven bij de kijker op te wekken. Nergens weten we precies wat er in hen omgaat, wat hen drijft of zelfs wat hun achtergrond is. De film kent geen enkele verhaalstructuur en springt, net als de nerveuse montage, van de hak op de tak. De prent kent geen begin, noch een midden, noch een einde en flikkert heel de tijd doelloos verder op het scherm. Uiteindelijk is Spun niets meer of niets minder dan het doodgeboren kindje van moeder Requiem For A Dream (een film die verslaving ten minste ernstig neemt en als een mokerslag op de kijker inwerkt) en vader Fear And Loathing In Las Vegas (een film die zeer geslaagd de kijker onderdompeld in het surrealistische gevoel van high zijn en nog enige vorm van histortische achtergrond heeft). De vraag is alleen waarom men getracht heeft om dit dode kind te reanimeren? Spun is immers niets om trots op te zijn.

BEELD EN GELUID
Spun beschikt over een erg goede beeldkwaliteit. Het kleurenpalet waarmee gewerkt wordt (soms voorzien van allerlei filters) oogt warm en vol. Het beeld beschikt over een diep contrast en is erg scherp. Compressie- en andere foutjes konden we na grondig zoeken niet aantreffen.

Het Engelse DTS 5.1 geluid komt het best tot z’n recht tijdens de drugroezen die de meerdere personages in de loop van het verhaal ondergaan. Het geluid komt dan uit alle richtingen en maakt handig gebruik van de split-surround functie. De soundtrack klinkt voldoende dynamisch en beschikt over een goed frequentiebereik. Enkel de subwoofer wordt nergens optimaal benut. Het Dolby Digital 5.1 geluidsspoor heeft een iets minder goede dynamiek, vandaar dat DTS de voorkeur geniet.

EXTRA’S
Paradiso schotelt ons enkel de trailer van de film voor, samen met nog enkele andere cross-promotional trailers.

CONCLUSIE
Beeld- en geluid zijn mooi verzorgd op deze release. Voor de extra’s moet je het echter niet doen, en wat ons betreft voor de film zeker niet. Het visuele gedeelte oogt mooi, maar verhaal en originaliteit zijn ver te zoeken. Spun is het kleine misvormde zoontje van het sublieme Requiem For A Dream en het originele Fear And Loathing In Las Vegas. De ongelovigen kunnen, indien ze dat echt willen, Spun een keertje gaan huren.