FILM
De doodzieke en op sterven liggende Max (Fernando Fernán Gómez) gedraagt zich vreemd. Zijn afstandelijke, gevoelloze vrouw (Geraldine Chaplin) en drie zonen wachten op zijn naderende einde. Max is doodsbang en probeert steeds opnieuw uit het ziekenhuis te ontsnappen. Terwijl de rest van de familie zich vooral bezighoudt met de regeling van de erfenis, wil zijn jongste zoon Victor (Leonardo Sbaraglia) weten wat zich afspeelt in het hoofd van zijn vader. Waarvoor is hij zo bang? Wat verbergt hij en waarom betrapt hij zijn feeksachtige moeder op de ene leugen na de andere? Victor gaat op onderzoek uit en ontdekt dat achter de verwardheid van zijn vader een gênant familiegeheim schuilgaat.

De Spaanse regisseur Antonio Hernández levert met deze film het beste werk uit zijn carrière af. Dit wil jammer genoeg niet zo veel zeggen als je weet dat de man enkel maar ondermaatse prenten op zijn naam heeft staan. Denk maar aan de afschrikwekkend slechte sci-fi komedie El Gran Mariciano uit 2001 en de iets betere, doch niet meteen sublieme thriller Lisboa uit 1999. Met En La Ciudad Sin Limites gooit hij het over een andere boeg en dat gaat hem, zoals daarnet vermeld, duidelijk beter af. Hij hanteert een veel nadrukkelijker aanwezige, intimistische stijl en die is als kijker erg genietbaar. Toch neemt hij nog steeds iets teveel hooi op zijn vork door het te willen vermengen van twee moeilijk verenigbare genres: drama en thriller. Er bestaan heel wat voorbeelden van films die deze twee genres naadloos met mekaar hebben kunnen verweven, zo denken we o.a. Todd Fields’ In The Bedroom uit 2001 en David Mackenzies’ Young Adam uit 2003. Wat goed werkt in de regie van El Gran Mariciano is dat banale, alledaagse dingen mysterieus worden omhuld met spanning en suspense. Zeker wanneer de oude Max een op het eerse zicht simpel wandelingetje gaat maken in het ziekenhuis. Ook het acteerwerk is duidelijk in orde. Leonardo Sbaraglia, die we nog kennen uit Intacto, en Nowhere zet een zeer geloofwaardige Victor neer. Ook zijn feeksachtige moeder Marie, wordt met bravure gespeeld door Geraldine Chaplin, die niet enkel de dochter van komiek Charly Chaplin is maar ook veel bijval oogstte met haar rol in Pedro Almodóvars Hable Con Ella in 2002. Jammer genoeg is er een keerzijde aan de filmische medaille. De regisseur was nl. ook verantwoordelijk voor het script en daar wil het al wel eens verkeerd lopen. De spanning en het mysterie dat hij via de regie weet op te bouwen wordt compleet vernietigd door de pay-off aan het einde van de film. Uiteraard gaan we je het einde niet verklappen, maar zoveel mysterie en spanningsopbouw waarmee de kijker gedurende heel de film wordt opgezadeld schept natuurlijk wel enige verwachting. Jammer genoeg wordt die maar op een heel flauwe manier ingelost. Op het einde van de rit heb je het gevoel dat de thriller waar je heel de tijd hebt zitten naar kijken, eigenlijk geen thriller was, en dat het drama dan nog eens heel de tijd hier zeer dunnetjes onder gebukt ging. Een serieuze domper.

BEELD EN GELUID
Op het gebied van beeldkwaliteit zit het wel snor met deze release. De mooie anamorfische 2.35:1 transfer is erg scherp. De kleuren zijn mooi verzadigd en beeldcompressie artefacts of andere fouten blijven achterwege. Het enige minpuntje is het contrastniveau, dat af en toe sommige scènes iets te donker maakt. Het geluid staat als Dolby Digital 5.1 aangegeven op de hoes. Die beloofde sountrack krijgen we echter niet, zelfs geen Dolby Surround 2.0. We moeten het stellen met een simpele stereo track, op zich een zeer merkwaardige vergissing. Wel is het geluid van een zuivere kwaliteit, ook al ontbreekt er dan een ruimtelijk gevoel.

EXTRA’S
De trailer samen met nog enkele cross-promotional trailers van andere Homescreen titels.

CONCLUSIE
Het beste regiewerk van Antonio Hernández neemt ons mee op een genietbare, opbouwende rit naar een flauw en dun einde. Het had gerust wat meer van alles mogen zijn. Meer thriller, en vooral meer geloofwaardig drama. Genietbaar, maar dan enkel met mate.