FILM
Ora O Mai Più speelt zich af in Italië in 2001. De G8, de zeven grootste industrielanden plus Rusland, houden er hun jaarlijkse top in Genua over de wereldeconomie en bij die gelegenheid bereiden de anti-globalisten een actie voor. We maken een groepje eindejaarsstudenten mee in Pisa dat in plaats van te studeren een leegstaand pand bezet en zich organiseert om mee op trekken in de protestmars tegen de globalisering van de wereldeconomie.

David (Jacopo Bonvicini) laat zijn eindexamen natuurkunde in de steek voor de goeie zaak en voor medestudente en polititieke activiste Viola (Violante Placido) die hij in jeugdcentrum Mompracem ontmoet. Tot zijn spijt is zij het liefje van de leider van het jeugdhuis, Luca (Edoardo Gabriellini), en zet hij z’n gedachten dus maar op Vanna (Camilla Filippi), maar die relatie wordt niks. Als z’n eindexamen op de “Genua-dag” verplaatst wordt van de ochtend naar drie uur ’s middags, moet David een pijnlijke keuze maken: zijn toekomst of zijn deelname aan het protest.

Regisseur Lucio Pellegrini heeft een film gemaakt in de rand van het Genua-protest in 2001. Hij behandelt de achtergronden en de motivatie van de jongens en meisjes in kwestie en toont ons de hardhandigheid waarmee ze worden aangepakt door de Italiaanse politie. In dat verband is er gewag gemaakt van fascistoïde methodes. Het fragment daarover in de film is heel sterk en spreekt niet alleen tot de verbeelding, maar ook tot ons eerlijkheidsgevoel omtrent democratie en de vrijheid van het individu. De beelden die terug te voeren zijn op getuigenissen van slachtoffers vormen het schrijnende hoogtepunt van een prent die voor de rest om de verliefdheden van studenten en hun eerste contact met de echte wereld draait. De regisseur bedoelt het allemaal goed, maar in de praktijk levert dat niet altijd boeiende en onderhoudende film op. Misschien dat jonge mensen zich aangesproken voelen, jongeren die zich kunnen vereenzelvigen met dit ideeëngoed en die zelf in de overgangsperiode tussen adolescentie en volwassenheid zitten. Voor de rest van het publiek is er wellicht té weinig spanning en geen echt plot, want hét evenement waar de film naartoe werkt, krijgt de kijker uiteindelijk niet te zien omdat de hoofdfiguur Genua niet bereikt.

Er zitten best aardige sequenties in Ora O Mai Più, zoals de tegenstelling tussen de studenten zelf, hun verdeeldheid in een links en een rechts kamp dat er niet voor terugdeinst slogans als leve Pinoche te scanderen, of de scène waarin David weigert iets te hebben met de vriendin van zijn beste vriend. Aan mooie fragmenten dus zeker geen tekort. Bovendien is het acteerwerk van de vrij uitgebreide groep jongeren indrukwekkend en geloofwaardig. Dat maakt van de film toch nog een mooie prestatie.

BEELD EN GELUID
Ora O Mai Più (Nu of Nooit) is een kleine productie die het vooral moet hebben van het gevoel voor improvisatie en directheid. Het gevolg is een jonge film, een beetje een anarchistische film ook, zoals de regisseur het voor ogen had. Het beeld is overigens goed van kwaliteit vooral in de mishandelingsscène waar beeld, kleur en sfeer perfect op elkaar aansluiten. De geluidsband is eenvoudig zonder veel poeha en is grotendeels rechtstreeks geregistreerd. Het komt het gevoel van non-fiction ten goede.

EXTRA’S
Een Trailer en een leerrijk en interessant Interview met de regisseur. Jammer dat het zo kort is.

CONCLUSIE
Ora O Mai Più is een pretentieloze film voor en over jongeren in een historische conflictsituatie. Het scenario is iets te dun om meer dan anderhalf uur te boeien, maar wie zich aangetrokken voelt tot het onderwerp en/of wie voeling wil houden met de leefwereld van adolescenten, vindt deze Italiaanse film vast interessant.