FILM
De meest sportieve (dus populairste) laatstejaarsstudent Zack Tyler (Freddie Prinze Jr.) wordt acht weken voor het einde van het schooljaar gedumpt door zijn vamp-achtige vriendin Taylor Vaughan (Jodi Lyn O'Keefe) ten voordele van een viezerik die op TV in een reality-show meespeelt (Matthew Lillard speelt uiteraard voor de viezerik). Op zo'n ogenblik hebben je vrienden natuurlijk het beste met je voor, zeker wanneer het erop aankomt om je imago niet te laten ineenstorten als een pudding, en omdat Zack toch beweert dat hij elk meisje kan krijgen, sluit hij in een moment van totale zinsverbijstering een weddenschap af met zijn beste vriend (nu ja...) Dean (Paul Walker): Dean zal een meisje aanduiden die alleen al door Zacks uitstraling binnen de acht weken op het eindexamenbal prom queen moet worden. Deans keuze valt op het grootste buitenbeentje van de hoop: Laney Boggs (Rachael Leigh Cook), een onappetijtelijk uitziende studente die bijklust in een falafel-tent, en haar vrije tijd spendeert aan alle mogelijke vormen van cultuur waar zelfs Jan Hoet zijn neus voor zou op halen. Enfin, Zacks versiertruken - onder het motto "de aanhouder wint" - hebben uiteindelijk succes, en dankzij de hulp van zijn zus Mackenzie (Anna Paquin) die Laney een radicale make-over geeft, wedijvert ze plots om de titel van prom queen met Zacks ex, Taylor. En ik denk niet dat ik een merkwaardige plotwending verraad als ik zeg dat Zack en Laney uiteindelijk écht voor elkaar blijken te vallen, terwijl de schaduw van "het was allemaal maar een weddenschap" boven hun hoofd blijft hangen.




Niets origineels dus in deze zoveelste variant op het My Fair Lady-thema, alhoewel ik de neiging heb om regisseur Robert Iscove toch een paar kwaliteiten toe te dichten: ten eerste vervalt hij niet in American Pie-achtige vulgariteiten en weet hij de film onderhoudend te maken door een soms zeer aparte montage, zoals de manier waarop hij de flash-backscènes monteert tegen de achtergrond van de courante tijdlijn. Voornaamste troef is echter dat hij de film een klein beetje een sociaal tintje weet mee te geven: Zack is bemiddeld, rijdt in een 4x4 rond en heeft de universiteit maar uit te pikken - alhoewel zijn vader hem niet echt een vrije keuze laat - terwijl Laneys ietwat wereldvreemde vader voor de kost zwembaden installeert, en zijzelf daardoor door haar medestudenten wordt bekeken als iets vuils en groens dat niet door de waterfilter kon. Ook gaat de manier waarop Laney uiteindelijk openbloeit gepaard met een soort van verwerkingsproces om de dood van haar moeder, die ook kunstenares was, zodanig dat zij, ondanks haar schaarse middelen, toch probeert in haar voetstappen te treden. Tegelijkertijd kan ik echter niet blind zijn voor de tekortkomingen van de film, waarvan met stip op één de afschuwelijk stereotiepe manier waarop het middelbare schoolleven in Amerika wordt afgebeeld als één aaneenschakeling van uitgaan, fuiven, uitgaan, kotsen, uitgaan, feesten en uitgaan, waarbij de natuurlijk pikorde dicteert dat wie niet in dit systeem kan volgen, automatisch onderaan de voedselketen aanbelandt. Als dit de werkelijke mentaliteit zou zijn, verbaast het me eerlijk gezegd dat er nog één Amerikaan is die zijn eigen naam zonder fouten kan schrijven; maar anderzijds, met één blik op hun huidige president is het misschien nog niet zó ver gezocht. Laatstejaarsstudenten leven bovendien als we deze film mogen geloven als bronstige hengsten naar hun prom night toe, die uiteindelijk even opwindend blijkt te zijn als een namiddag muzikaal vertier in een gemiddeld rusthuis. Ook wat acteurs betreft is de film redelijk licht uitgevallen. Op veilig spelend is een klassering aan de buitenste schil van de middenmoot nog misschien het meest op zijn plaats, beschouwend dat de goede en slechte trekjes elkaar uiteindelijk opheffen, en de frisse soundtrack het geheel net boven de helft tilt.




BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is bevredigend, in die zin dat er geen ruis of printbeschadigingen zijn, maar het contrast had zeker wat beter gekind, en de compressie laat soms een paar vegen achter in de donkerste lagen. De kleuren zijn redelijk gesatureerd, maar toch lijken ze soms wat onnatuurlijk. Ook zijn er af en toe wat Moiré-artefacts te zien, zoals gebruikelijk bij metalen voorwerpen. De Engelse Dolby Digital 5.1-track biedt ons een goed verstaanbare dialoog, perfect in balans met de muziek - de soundtrack is overigens van de hand van ex-Police Stewart Copeland - maar laat ons op gebied van ruimtelijke impressie wat op onze honger zitten; en hetzelfde kan gezegd worden van het marginale gebruik van het LFE-kanaal.




EXTRA'S
Om de disc niet helemaal kaal te laten lijken, zijn er nog wat extra's aan toegevoegd, maar de uitleg daarover is langer dan de extra's zelf. Naast een trailer en een zes minuten durende fucking boring B-roll, is de interessantste extra waarschijnlijk nog de videoclip van Kiss Me, van de intussen helaas uit de belangstelling verdwenen band Sixpence None The Richer. Daarnaast krijgen we nog een video met de making-of-the-video - je moet er maar opkomen - die inhoudelijk al geen haar beter is dan de B-roll, en enkel korte interview-snippertjes met cast en crew, met ongeveer de diepgang van het nat in een blikje tv-worstjes. Tot slot ontsnappen we uiteraard niet aan nog een portie cross-promotionele trailers. Een drie voor de moeite lijkt echt het absolute maximum. Als ik nog een punt had mogen aftrekken voor de spuuglelijke, kitcherige hoes, ik had het voorzeker gedaan.

CONCLUSIE
She's All That is beter dan de gemiddelde chick flick, maar om van kwaliteitscinema te spreken, zou overdreven zijn. De beeld-en geluidskwaliteit van deze disc, noch de extra's, scheren hoge toppen.