FILM
Toen regisseur Blake Edwards begin 1964 een geanimeerde begingeneriek zocht voor zijn nieuwste film, The Pink Panther, klopte hij aan bij Friz Freleng en David DePatie. Die hadden jaren gewerkt in de recent opgedoekte Warner Bros. Animation Studios en vervolgens hun eigen productiefirma opgericht. Freleng bokste op korte tijd een memorabele roze panter in elkaar die voldeed aan de wensen van Edwards. Het vervolg is bekend. De begingeneriek van The Pink Panther werd nog populairder dan de film zelf. En dus volgde al snel de vraag naar een reeks korte cartoons, die als voorfilmpjes in de bioscoop geprogrammeerd konden worden. Tussen 1964 en 1980 zouden DePatie en Freleng maar liefst 124 korte animatiefilms van ca. 6 minuten produceren, telkens met de gesofisticeerde, ranke, woordeloze roze panter in de hoofdrol.

Deze dvd-collectie verzamelt alle 124 cartoons in chronologische volgorde, van het Oscarwinnende The Pink Phink tot het oorspronkelijk voor tv gemaakte Supermarket Pink. Châpeau aan MGM dat ze de fans van de tekenfilms verwennen met een compleet overzicht van het karakter, maar hun goede wil botst onvermijdelijk op één groot minpunt. Het spreekt immers voor zich dat niet àlle honderd-en-zoveel filmpjes dezelfde artistieke kwaliteit hebben. En door volledigheid boven grondige selectie te verkiezen, legt MGM maar al te duidelijk de thematische tekortkomingen en graduele neerwaartse spiraal van de cartoons bloot.

Op de eerste disc, die 33 filmpjes van 1964 tot 1967 bundelt, is er van een gebrek aan kwaliteit echter nog geen sprake. Wat de animatie meteen een geheel eigen karakter geeft, is de doorgedreven minimalistische stijl. De decors zijn vaak tot een absoluut minimum herleid en het kleurengebruik is inventief en uniek. Doorgaans is deze techniek een teken van spaarzaamheid, maar Freleng en DePatie buiten de stijl uit om een geheel eigen sfeer en dynamiek voor de Pink Panther kortfilms te creëren. Ook wordt, al in de allereerste cartoon, de vaste tegenspeler van de panter geïntroduceerd: een van kop tot teen wit ventje met een snor. In de beste producties die we op deze disc terugvinden, heeft het sparren tussen de twee zelfs iets weg van de rivaliteit tussen Roadrunner en Wile E. Coyote, hoewel het humoristische tempo hier een ietsje lager ligt. Parel in de kroon is ontegensprekelijk The Pink Blueprint, waarin de Pink Panther zijn eeuwige nemesis saboteert bij het bouwen van een huis. Het moet 15 jaar geleden zijn dat ik deze cartoon nog had gezien, maar nog iedere grap was mij bijgebleven, wat ik doorgaans enkel ervaar bij filmische meesterwerkjes.

Vanaf het jaar 1968 (en dus de tweede disc van de collectie) moet de charme van de roze panter langzaam plaats ruimen voor frustratie. De kwaliteit van de filmpjes gaat namelijk gradueel achteruit, zowel op technisch als op verhalend vlak. Het kan niet eenvoudig zijn steeds nieuwe situaties te bedenken voor een niet-sprekend karakter en dus sluipen gewenning en repetitie in de geoliede animatiemachine. Gags uit de beginjaren worden lichtjes aangepast en in een andere setting gebruikt, terwijl de minimalistische tekenstijl steeds vaker uit puur tijdstekort en budgetoverwegingen lijkt voort te vloeien. Het feit dat rond deze periode de Pink Panther Show op Amerikaanse tv-schermen verscheen is hier wellicht niet vreemd aan. Televisie was nu de primaire vertoningsvorm van de cartoons, waardoor de filmpjes niet langer op een bioscoopbudget konden terugvallen.Toch herbergt deze cyclus nog enkele aangename producties als Prehistoric Pink en Pink Valiant.

De jaren zeventig (disc 3 en 4) luiden de zwartste periode in van de Pink Panther, althans op artistiek vlak, want de merchandising draaide inmiddels op volle toeren. De invloed van tv laat zich gevoelen in de vorm van overgesatureerde kleuren en veel te dikke inktlijnen. Bovendien lijkt de inspiratie voor originele avonturen echt wel op te zijn, ondanks input van artiesten als Bob McKimson, die eerder talloze klassieke WB-cartoons maakte. Sommige episodes zijn een soort best-of van vorige filmpjes, terwijl anderen identiek zijn aan voorgangers, met enkel een naamswijziging tot gevolg. Freleng en DePatie produceerden ondertussen ook nog een hoop andere cartoons voor de Pink Panther Show, waarvan de personages Ant en Aardvark waarschijnlijk het bekendst zijn, maar brachten daardoor onherstelbare schade toe aan de kwaliteit van het karakter die aan de wieg van het succes stond. Supermarket Pink, de laatste korte animatiefilm van de roze panter uit 1980, is slechts een vage, onopvallende kopie van wat ooit een frisse, nieuwe stroming in cartoonland was.

Als je alle 124 Pink Panther filmpjes dan ook op een rijtje zet, kan je niet anders dan concluderen dat de verhouding kaf-koren onheilspellend overhelt naar de onopvallende middelmaat. Gelukkig is het aanwezige koren van soms succulent niveau, dat de beste prestaties van Looney Tunes, Disney of Tex Avery misschien niet evenaart, maar toch op de hielen zit. De panter zelf blijft bovendien een intrigerend personage, evenals zijn 100 procent witte tegenspeler. Daarenboven blijft zelfs in de latere, weinig geslaagde cartoons, een zekere nostalgische charme uitgaan van de minimalistische sfeer. En als je je kinderen een tijdje zoet wilt houden met universeel toegankelijke tekenfilmpjes, kan je een stuk slechter af zijn dan met de Pink Panther.

BEELD EN GELUID
MGM, wat hebben jullie in godsnaam gedaan? De Pink Panther cartoons werden origineel in 4:3 formaat geproduceerd, maar krijgen hier een widescreentransfer te verwerken. Het resultaat laat zich raden: voeten en hoofden worden bijwijlen storend gecoupeerd en belangrijke beeldinformatie is vaak gedeeltelijk verdwenen. In het behagen van de breedbeeldgeneratie heeft MGM een beginnersfout gemaakt, een grote studio onwaardig. Voor het overige valt op dat de oudere filmpjes, op disc 1 en 2, qua scherpte, vibrante kleuren en relatief gebrek aan vuiltjes in veel betere staat zijn dan cartoons uit de jaren zeventig, die bij momenten een schandalige kwaliteit tentoon spreiden. Ook het geluid varieert van hoge pieken tot diepe dalen. Henry Mancini’s befaamde muzikale thema is steeds helder en nagenoeg krasvrij te horen, enkele uitzonderingen niet te na gesproken, maar nu eens schalt het luid door de boxen en dan weer zacht. Een beter afgeregelde mix was zeker aangewezen.

EXTRA’S
Het thema van ontgoocheling wordt ook in deze sectie voortgezet. Het enige aanwezige bonusmateriaal zijn de integrale Begingenerieken van alle Pink Panther-films, inclusief die van de tv-show rond het karakter (vreemd genoeg bestaande uit een belangrijk, bizar live-action segment met een roze, futuristische wagen). De generieken zijn in behoorlijk goede staat, maar niet anamorfisch bewerkt. Als kijker blijf je bovendien serieus op je honger zitten betreffende de geschiedenis en evolutie van de roze panter. Een korte documentaire of enkele featurettes waren hier ongetwijfeld op hun plaats geweest.

CONCLUSIE
Voor fanatieke fans van het personage kan ik The Pink Panther Cartoon Collection ten zeerste aanraden, alleen al omwille van de volledigheid ervan. De occasionele liefhebber zal echter geen talloze uren plezier beleven aan de vier discs, die weliswaar enkele klassiekers bevatten, maar ook te veel repetitieve en goedkoop getekende gags. Beeld en geluid zijn van een teleurstellend niveau en voor het bonusmateriaal hoef je deze boxset ook al niet in huis te halen. Het is met The Pink Panther Cartoon Collection een beetje als met een zakje bonbons. De verpakking oogt mooi en enkele hapjes zijn hemels, maar als je de ganse zak leeg eet, word je willens nillens ziek.