FILM
In het dorpje Glastonbury (bekend van het jaarlijkse popfestival) wordt na een instorting een vroeg-christelijk fresco ontdekt met daarop 12 figuren vóór een crucifix met een gekruisigde Christus. De Amerikaanse Carrie (Christina Ricci) heeft op weg naar het dorp een aanrijding overleefd, is haar geheugen gedeeltelijk kwijt en komt als au pair bij een plaatselijk gezin terecht. Zij meent in de 12 silhouetten in de ondergrondse vindplaats personen uit Glastonbury te herkennen. De plaatselijke priester ontdekt dat op foto’s van diverse grote rampen uit de 20ste eeuw ook steeds diezelfde personen staan afgebeeld. Maar de plaatselijke arts meent dat Carrie lijdt aan hallucinaties en waanvoorstellingen als gevolg van de shock na het auto-ongeluk. De Amerikaanse is daar niet echt van overtuigd omdat ook het zoontje uit haar gastgezin dingen hoort en ziet die overeenkomen met haar waarnemingen. Is het allemaal toeval of verzamelen de ‘toeschouwers’ op de foto’s zich in Glastonbury voor de volgende grote ramp? Is er met andere woorden sprake van een ‘samenkomst’?

Brian Gilbert is met The Gathering niet aan zijn proefstuk toe. Eerder bewees hij een goede waarnemer en verteller te zijn in Wilde over het leven van Oscar Wilde. Met The Gathering stort hij zich in een totaal ander genre en gebruikt dezelfde visualiteit en vindingrijkheid om het scenario van Anthony Horowitz om te zetten in beeldtaal.

The Gathering is een moeilijk te plaatsen film. Universal spreekt op de hoes over een thriller, maar dat doet deze productie tekort, want Brian Gilbert heeft ook voor een portie horror gezorgd, zij het dat de echte liefhebbers van dat genre zich niet aan een horrorfilm tout court hoeven te verwachten. Bovendien is er ook sprake van een zeer fijne vondstonder de vorm van een intelligent en origineel idee dat als uitgangspunt dient voor deze film. The Gathering stelt vragen over diepe menselijke en humanistische waarden omtrent een modern en hedendaags fenomeen, nl. het ramptoerisme. Wie zijn ze die mensen die naar auto-ongelukken en andere rampen gaan kijken? Wat houdt hen bezig? Waarom zijn ze daar? Waarom doen ze dat? Zoals in alle fantastische verhalen en sciencefictionsprookjes valt of staat deze film met de bereidheid van de kijker om in de verhaallijn te geloven. Liefhebbers van The Fifth Element, de Da Vinci Code van Dan Brown en Das Jesus Video (Engelse titel: Hunt for the Hidden Relic) van regisseur Sebastian Niemann, een Duitse thriller die occulte, religieuze, mystieke en voorvaderlijke elementen vermengd met een detective story, zullen hun hartje ophalen. The Gathering brengt een vroeg-middeleeuws mysterie met geheimzinnige christelijke spinsels en hedendaagse frustraties en biedt de kijker anderhalf uur puzzelplezier en nog vele uren denkwerk achteraf.

Gilbert verzamelt voor deze film een uitgelezen cast van Amerikaanse en vooral Britse acteurs. Maar alles draait in The Gathering om Carrie (Christina Ricci). Ze is het bezorgde kindermeisje, de hardnekkige speurster, de hulpbehoevende vriendin en halve minnares en de verbijsterde getuige. Ze wordt aan de kijker als vertrouwensfiguur voorgesteld, als een warme persoonlijkheid, terwijl ze tegelijk op afstand wordt gehouden en altijd in het middelpunt van de geheimzinnigheid en de dreiging staat. Zij is Sherlock Holmes én William De Baskerville, maar met één grote handicap: ze weet niet meer wat ze in Glastonbury komt doen.

En toch. De oplossing voor het zeer degelijk in elkaar gebokste scenario is uiteindelijk een beetje teleurstellend. Als kijker blijf je achter met het gevoel dat er veel meer in dit verhaal zit, dat er in elk geval veel meer uit te halen is, dat Anthony Horowitz niet ver genoeg is gegaan in het bedenken van een plausibele uitleg voor wat er in Glastonbury aan de hand is en dat ondanks een verrassende wending tegen het einde van de film. Het verband tussen de ‘getuigen’, het schandaal waarmee Glastonbury leeft, de oplossing die wordt uitgewerkt in de figuur van een verwarde inwoner en het persoontje naar wie het drama finaal toewerkt, is niet helemaal consequent, te weinig geloofwaardig (gaat het hier echt om een ‘grote’ ramp?), te ingewikkeld en met te veel partijen op het schaakbord. Toch een beetje een anti-climax waar vergelijkbare films in staat zijn gebleken wél tot het eind te overtuigen.

BEELD EN GELUID
Zoals dat in dit soort films gaat, zijn er nogal wat filters aan te pas gekomen om de scènes hun eigen karakter te geven, maar het effect is vooral in de donkere en de binnenopnamen echt een succes. De buitenopnamen bij daglicht zijn van een mindere kwaliteit, minder scherp bij momenten en fletser van kleur. De transfer is netjes uitgevoerd. Het geluid van een thriller- of horrorfilm is meestal zeer dankbaar voor de makers en dat is in dit geval niet anders. Vooral in DTS is er sprake van een indrukkend effect in de sleutelscènes en een duidelijk verschil met de klank in de Dolby Digital 5.1-track: meer grondtonen en dialogen die meer vooraan zitten. Anne Dudley levert een moderne en donkere muziekband af met invloeden van de minimalistische componist Philip Glass en andere hedendaagse modernen, zonder dat er sprake is van plagiaat. Met de ritmische passages is er uiteraard een overvloed van mogelijkheden in een homecinemasysteem en die worden ten volle benut met veel nadruk op de subwoofer.

EXTRA’S
De interviews met de makers en de hoofdfiguren zijn best interessant als achtergrond voor deze film. Regisseur en scenarist komen uitgebreid aan het woord over het wat en hoe van de productie en de keuze van de acteurs. Christina Ricci en haar medespelers hebben het over de karakters van hun personages en over hun eigen motivatie om aan deze film mee te werken. Het “making-of”-aspect van de extra’s had best nog wat breder kunnen gaan dan de fragmenten die we uiteindelijk te zien krijgen.

CONCLUSIE
The Gathering gaat van start als een sterke thriller en slaagt erin heel lang de spanning, de sfeer en de geheimzinnigheid te continueren en zelfs op te drijven. De acteerprestaties zijn van hoog niveau en het métier dat Brian Gilbert etaleert dwingt respect af. Maar in de tweede helft van de film – als het mysterie beetje bij beetje onthuld wordt - nemen directere thriller- en horroreffecten de overhand en brokkelt het fragiel opgetrokken bouwwerk van sfeerschepping en spanning af waardoor het verhaal veel van zijn kleur en uniciteit verliest en de kijker overmant wordt door een licht gevoel van teleurstelling.