MUZIEK
Vooraleer ik aan deze bespreking begin, wil ik eerst een paar dingen duidelijk stellen:

1/ Ik ben altijd een fan van Simple Minds geweest; net als vele van mijn generatiegenoten was hun muziek een essentieel onderdeel van de soundtrack van mijn tienerjaren. Net als de meesten van mijn leeftijd heb ik pa-da-da-da mee staan brullen op Alive & Kicking, en zelfs nu kan ik hun teksten nog grotendeels uit het hoofd reciteren. Zeker in hun beginperiode waren de Schotse Simple Minds één van de belangrijkste exponenten van de new wave, en wanneer Sparkle In The Rain en New Gold Dream eindelijk de weg naar het succes effenden, was de groep rond zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill al sinds 1979 aan de weg aan het timmeren.

2/ Met Street Fighting Years in 1989 stonden de Minds op het hoogtepunt van hun creatieve kunnen. Niet dat wat ze daarna nog produceerden, rotslecht was, maar het geniale niveau van weleer hebben ze daarna nooit meer bereikt. Wie zijn hart niet voelt overslaan bij het horen van Let It All Come Down heeft gewoon geen muzikale smaak.

3/ Toegegeven, Jim Kerr denkt in zijn slechtste momenten dat hij Jezus Christus is en zijn fans zijn volgelingen. Wat garant staat voor een zekere mate van bombaste muziek. Kerr is echter niet de briljantste vocalist, en live moet hij constant zich met zijn twee handen vastgrijpen om niet uit te schuiven over zijn eigen gladheid. Maar de man heeft charisma en een tomeloze energie. Bovendien pleit het voor de band dat ze zich altijd erg sterk politiek geëngageerd hebben, vooral op het gebied van de strijd tegen het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime. Toen dat regime wegviel, hebben de Simple Minds ook een deel van hun missie volbracht, en is het mytische van de groep een beetje verwaterd totdat er weliswaar een normaal rockgroepje met een fijn repertoire overbleef. Maar de Simple Minds anno 2005 vergelijken met die anno 1989 is waanzin.

Bon, dit allemaal gezegd zijnde, deze discs nu. Twee discs van een heel andere orde. De eerste disc bevat de verzameling videoclips van vroeger tot nu, de tweede een live-concert, of wat daarvoor moet doorgaan - zie verder in mijn bespreking. Twee discs die een heel andere kwotering verdienen; de videoclipcollectie is in mijn ogen 7,5/10 waard, terwijl het concert slechts een 3/10 verdient. Was desbetreffend concert als een extra toegevoegd aan een dvd die expliciet op de markt werd gebracht als een video-collectie, zouden we er allicht minder problemen mee gehad hebben. Seen The Lights - A Visual History pretendeert echter een volwaardig concert te bieden aan de koper; en dat is het allerminst. De reden leest U zodadelijk.

Eerst even de eerste disc overlopen. De 26 clips tellende video-collectie begint bij Love Song, zeker niet hun eerste single, maar we vermoeden niet dat daarvoor er iemand vóór Sons And Fascination (1981) geld in het promoten van de groep wilde steken. Soit. Alle Simple Minds-klassiekers die bij het grote publiek sindsdien bekend zijn, staan hier netjes in chronologische volgorde op, de meesten in 1.33:1, omdat breedbeeldformaat in dat era ongebruikelijk was, sommige van de recentere clips hebben een afwijkend beeldformaat. Wat verder opvalt is dat de clips nogal eentonig van aard zijn; meestal bestaande uit footage van de band die op één of ander live-evenement de liedjes brengt, slechts zelden afgewisseld met een daarnaast lopend visueel verhaaltje wat pas recent meer in trek is gekomen. Uitzonderingen daarop zijn misschien Don't You Forget About Me wegens de obligate filmfragmenten uit The Breakfast Club, en Alive & Kicking. Het lijkt dan ook dat pas sinds Good News From The Next World (1995) de Minds het potentieel van een videoclip als kunstvorm ten volle weten uit te putten. Het rijtje loopt zo netjes af tot aan War Babies uit hun studio-album Néapolis (1998) en Cry uit het gelijknamige album uit 2002. De collectie clips is niet echt wat je wereldschokkend zou kunnen noemen, maar het is en blijft een mooie staalkaart van 25 jaar Simple Minds.

TRACKLIST
1. Love song
2. Sweat in bullet
3. Promised you a miracle
4. Glittering prize
5. Waterfront
6. Speed your love to me
7. Up on the catwalk
8. Don't you (forget about me)?
9. Alive & kicking
10. Sanctify yourself
11. All the things she said
12. Ghostdancing
13. Belfast child
14. Mandela day
15. This is your land
16. Kick it in
17. Let it all come down
18. Let there be love
19. See the lights
20. Stand by love
21. Real life
22. She's a river
23. Hypnotized
24. Glitterball
25. War babies
26. Cry

CONCERT
Disc 2 dan. Na het uitbrengen van Street Fighting Years (1989) gingen de Minds touren, beginnend in Firenze op 16 mei 1989, en gaven in dat kader onder meer een dubbelconcert op 14 en 15 september 1989 in Verona, Italië. Het concert duurt anderhalf uur en bevat 13 nummers. Nog niet eens zo gek, totdat je de songs begint te beluisteren. De (gekleurde) concert-footage wordt op redelijk abrupte manier afgewisseld met nietszeggende stukjes (zwartwit) interview en sfeerbeelden van Verona. Abrupt, want bij het openingsnummer Street Fighting Years is het al prijs; tijdens een niet-gezongen stuk wordt het concert abrupt afgebroken om vervolgens wat dergelijke footage in te lassen. En het betert niet: nummers als Mandela Day en Kick It In zijn hopeloos verknipt, en bevatten niet meer dan een stukje lead-in of lead-out, in het beste geval één strofe van het nummer. Sanctify Yourself en Don't You Forget About Me bevatten nog niet bij benadering de helft van de lyrics, en het sfeervolle Gaelic Melody bevat eerst een montage waarin gitarist Burchill op straat samen met twee kompanen een paar folkliedjes speelt, die dan naadloos (?) overgaan in een soortgelijk inheems riedeltje dat als intermezzo tussen twee nummers wordt verkocht. Belfast Child wordt tot een nodeloze en pijnlijke 11 minuten gerokken, door ervoor, erachter en ertussen wat materiaal te monteren dat blijkbaar afkomstig is van de één of andere soundcheck. Kortom, geen enkel nummer wordt gespeeld zoals het hoort, behalve laten we zeggen voor 95 % Alive & Kicking op het einde van het concert.

Is er iets mis met de Simple Minds, dan? Zijn ze soms seniel geworden? Kan niet, want het concert zou moeten dateren van hun grootste succesperiode, het einde van de jaren '80. Nee, de schuldige is regisseur Andy Morahan, die per sé de één of andere artistieke montage wilde maken van al wat er bij het concert komt te kijken, van het aanschuivende publiek tot de sightseeing in Verona van de bandleden, een paar videoclipfragmenten, en, oh ja, bijna vergeten, een paar concertfragmenten. Het is volgens ons niet netjes om een dergelijke disc naar voor te schuiven als een "concert", want dat is het niet. Afgaande op de stukjes die we toch te zien krijgen, moet het inderdaad een spetterend concert geweest zijn daar in Verona. Jammer genoeg heeft Morahan in zijn oneindige wijsheid beslist om ons een hoop verknipselde en bij wijlen zeer slecht gemonteerde fragmenten voor te schotelen. Zoiets verdient natuurlijk een dikke rode kaart, maar als ik van het duo Kerr/Burchill was, dan zou ik me oprecht schamen voor een dergelijk eindprodukt. De eerste vereiste om van een "concert" te genieten is toch tenminste de volledige footage van de gebrachte nummers optimaal weer te geven. Al de rest is bijzaak. En dat is hier niet gebeurd; vandaar een buiscijfer voor de tweede disc.

En net omdat de tweede disc zo schril inhoudelijk contrasteert met de eerste, waarin wél wordt afgeleverd wat er beloofd is, kan ik het niet over mijn hart krijgen om de cijfers op te tellen en te delen door twee; U zal het met twee kwoteringscijfers voor de inhoud moeten stellen.

TRACKLIST (of wat dat moet voorstellen)
1. Theme for great cities '90 remix
2. Street fighting years
3. Let it all come down
4. Mandela day
5. Waterfront
6. This is your land
7. Don't you (forget about me)?
8. Gaelic melody
9. Kick it in
10. Ghostdancing
11. Belfast child
12. Sanctify yourself
13. East at Easter
14. Alive & kicking
15. Let it all come down (credits)

BEELD EN GELUID
De eerste disc beschikt enkel over een Dolby Surround 2.0-track, die natuurlijk meer dan afdoende klinkt voor een reeks videoclips. Het geluid is netjes en is een mooi alternatief voor een greatest hits-CD. Het concert zelf heeft daarenboven ook nog een Dolby Digital 5.1-track, die weliswaar tijdens de concert-fragmenten ambiënte geluiden zoals het joelende publiek naar de achterkanalen verbant, maar van de moment dat Morahan met zijn poten aan de montage-apparatuur komt, is alles om zeep natuurlijk. Wanneer hij bijvoorbeeld overschakelt op footage van een videoclip of van straatinterviews, vallen de surrounds achteraan plotsklaps gewoon weg, wat zeer storend is. Een alternatief is natuurlijk om de overigens zeer goede Dolby Surround 2.0-track door heel het concert te laten afspelen, maar daar is die 5.1-track dan weer niet mee gediend. Klap op de vuurpijl is het plaatsen van de layer change midden in (ja, U hoort het goed) Belfast Child. De beeldkwaliteit is niet echt denderend, maar gegeven de beperkingen die gepaard gaan met de registratie van een live-concert, valt dit allemaal nogal mee. Bij de videoclips zijn vooral de oude clips niet echt wat je zou noemen digitaal opgepoetst, en moet U de artefacts en de duidelijke afkomst van een VHS-band er maar voor lief bij nemen. Gradueel wordt het materiaal uiteraard stukken beter. Laten we dit maar op de authenticiteit van de clips houden.

EXTRA'S
We zouden volledig in deze disc teleurgesteld zijn, ware het niet dat zowel disc 1 als disc 2 nog een prachtige selectie aan bonustracks herbergen, veeleer uit de beginperiode van de Simple Minds, en dus eigenlijk redelijk historisch materiaal zijn. De aftandse beeld-en geluidskwaliteit moet U er maar voor lief bij nemen. De eerste vijf bonustracks op disc 1 zijn afkomstig uit The Old Grey Whistle Test, een showcase voor beginnende groepen, en bevat de tracks

1. Life in a day,
2. Chelsea girl,
3. Factory,
4. Changeling,
5. Premonition,

allen uit 1979, behalve de laatste, die dateert uit 1982. Als zesde track bevat de disc nog een clip uit de Oxford Road Show van het nummer

6. I travel.

Veel van dit materiaal zal niet bekend zijn bij fans die pas ingehaakt hebben bij het succes van Sparkle In The Rain en New Gold Dream in het begin van de jaren '80. Disc 2 bevat daarentegen een verrukkelijk mini-concert Late Night In Concert, opgenomen in Newcastle eind '82, met de nummers

1. Hunter and the hunted,
2. Glittering prize,
3. Someone, somewhere (in summertime),
4. The American,
5. Big sleep,
6. New gold dream (81-82-83-84).

Deze concertfragmenten tonen ons tenminste wél hoe een concert moet geregistreerd worden, en ondanks de beperkte opnamemiddelen stralen deze fragmenten een sfeer uit die op het hoofdconcert niet terug te vinden is; bij New Gold Dream lopen me nog steeds de rillingen over mijn rug.

De DVD Rom-sectie bevat een screensaver, een paar wallpapers, een uitgebreide discografie, en een weblink naar de officiële Simple Minds-site.

CONCLUSIE
Deze Simple Minds - Seen The Lights is wat je noemt een mixed bag. Als videoclip-overzicht is de disc zeer geslaagd, het concert in Verona is onder de montagetafel gesneuveld, maar de bonustracks, die vooral de beginperiode van de Simple Minds illustreren, zijn onweerstaanbaar.

In augustus 2005 verschijnt een nieuwe single, gevolgd door een nieuw album in september. Daarna gaan Jim Kerr en zijn gevolg weer touren.

DISCOGRAFIE
Volgende albums horen in de collectie van elke zichzelf respecterende Simple Minds-verzamelaar thuis:
• Life In A Day (1979)
• Real To Reel Cacophony (1979)
• Empires And Dance (1980)
• Sons And Fascination (1981)
• New Gold Dream (1982)
• Sparkle In The Rain (1984)
• Once Upon A Time (1985)
• Live In The City Of Light (dubbele live-CD, 1987)
• Street Fighting Years (1989)
• Real Life (1991)
• Good News From The Next World (1995)
• Néapolis (1998)
• The Best of The Simple Minds (dubbelCD, 2001)
• Neon Lights (2001)
• Cry (2002)
• Early Gold (2003)
• Our Secrets Are The Same (2004)