Broodschrijver Mort Rainey (Johnny Depp) belandt van de regen in de drop: zijn vrouw Amy (Maria Bello) heeft hem verlaten voor een ander, über-sul Ted Milner (Timothy Hutton), en zelf zit hij met een writer's block dat hij tevergeefs tracht af te doen smelten door middel van een flinke dosis whisky. Het laatste wat je dan als schrijver wel kan gebruiken, is een beschuldiging van plagiaat. En Rainey heeft het aan zijn rekker: ene John Shooter (John Turturro) beweert dat één van de kortverhalen uit een bundel van enkele jaren terug, "Secret Window", van zijn hand is. Rainey ontkent in alle toonaarden de beschuldiging, maar Shooter intimideert hem en vraagt materiële bewijzen. Wanneer de intimidaties te erg worden, en de bejaarde sheriff Dave Newsome (Len Cariou) bij wijze van spreken zijn schrijfmachine nog niet kan activeren om een deftig proces verbaal te tikken, gaat Mort ten rade bij zijn advocaat Ken Karsch (Charles S. Dutton). De meest voor de hand liggende oplossing is een kopie van het originele verhaal opdiepen, dat ergens in een tijdschrift stond twee jaar vooraleer Shooter het claimt geschreven te hebben, en Mort wil Karsch als onafhankelijke getuige daarvan. Het laatste exemplaar ligt echter in het huis dat intussen ingenomen is door Amy. De lethartische Mort heeft niet veel zin om zijn ex nog eens te contacteren en nog maar eens met haar nieuwe vriend geconfronteerd te worden. De zaak wordt enigszins gecompliceerder als het huis van de familie Rainey in brand wordt gestoken en het tijdschrift mee in vlammen opgaat...

Sorry wanneer hetgeen nu volgt teleurstellend klinkt, maar de hooggespannen verwachtingen die we over deze film hadden, werden niet ingelost. Wat aanvankelijk een veelbelovende premisse lijkt, verzandt al snel in een thriller die zodanig aan elkaar hangt van de plotwendingen die regisseur David Koepp op een ander is gaan pikken, dat het niet meer leuk is. Om uitgerekend in een film die handelt over plagiaat, zelf te gaan plagiëren dat het klettert, moet je voldoende guts hebben! Laten we dan nog aannemen dat de openingsshot (één lange take waarin we in het huis van Mort worden rondgeleid) is afgekeken van Panic Room, waarvoor Koepp zelf het script voor neerpende, dan is Koepp toch wel érg schatplichtig aan de regisseur van diezelfde Panic Room, David Fincher, wat de uitwerking van het verhaal betreft. Secret Window is gebaseerd op het kortverhaal Secret Window, Secret Garden van suspense-auteur Stephen King, en met King is het altijd erop of eronder. In zijn heldere momenten is King ronduit geniaal (The Shawshank Redemption, The Green Mile, en in dit rijtje hoort volgens mij ook Hearts In Atlantis, alhoewel niet iedereen mijn mening deelt), maar op een off-day zijn zijn schrijfsels soms één langgerekt gezeur en geweeklaag, iets wat spijtig genoeg recent meer en meer voorvalt naarmate King meer en meer de broodschrijver aan het worden is die Depp in deze film geacht wordt te portretteren. We weten niet of King bij het schrijven van Secret Window, Secret Garden inderdaad zijn inspiratie bij zijn goede vriend Jack Daniels heeft gezocht; het begin is alleszins veelbelovend met vooral een hallucinante vertolking van John Turturro. Naarmate echter het verhaal vordert en King zelf nog met moeite kan vermijden om in het drijfzand van zijn eigen plot weg te zakken, wordt het ook met de minuut moeilijker om niet op je horloge te kijken hoe lang de film nog duurt. Het einde is zeker niet verrassend (één woord: Fincher!), en een hoop losse eindjes, zoals een insinuatie dat Rainey ooit eens in een compleet ongerelateerd geval wél plagiaat heeft gepleegd, worden niet meer aangehaald. Het einde van de film wordt daardoor één rommeltje. Johnny Depp levert overigens een ondermaatse prestatie af; er is een verschil tussen lethargie en ongeïnteresseerd zijn; Depp heeft alvast met Stephen King gemeen dat hij voor deze film duidelijk niet kon wachten totdat de cheque in de brievenbus viel. De nevenkarakters zijn slap, in het geval van Len Cariou tot op het cartooneske af, wat helemaal haaks staat op de toon die de film wordt geacht aan te slaan. Alhoewel Johnny Depp en Maria Bello een van elkaar vervreemd koppel spelen, kan je nauwelijks geloven dat er ooit enige vonk is overgeslagen. Jammer, jammer...

BEELD EN GELUID

De beeldtransfer van deze film is naar goede Columbia-gewoonte van top-referentiekwaliteit. Het beeld is scherp met slechts weinig edge enhancement, en volledig vrij van ruis; de kleuren zijn natuurlijk wel erg sober gehouden - uitgezonderd in de scènes die zogezegd uit Rainey's boek komen - maar dit is duidelijk een intentionele keuze van de regisseur geweest. De meer donkere, creepy scènes bevatten een behoorlijke dosis detail, gecombineerd met een hoog contrast, en het is altijd een plezier om een disc met vrijwel geen compressie-artefacts te mogen bekijken. De relatief korte speelduur van de film zal daar wel iets mee te maken hebben. Ook de Engelse Dolby Digital 5.1-transfer is foutloos, maar het gebruik van een capaciteit van slechts 384 Kbps zorgt ervoor dat de vele schrikmomenten toch net niet dat beetje overtuigingskracht hebben. Er zitten in de film sowieso wat minder echte schrikogenblikken in dan in vergelijkbare films. De dialoog is altijd helder verstaanbaar, zelfs bij het gemompel van Johnny Depp, en de soundtrack van Philip Glass wordt danig recht aangedaan. Het geheel is bovendien op voorbeeldige manier in elkaar gemixt, met veel oog voor detail - krakende planken en dergelijke.

EXTRA'S

In de geanimeerde menu's vinden we om te beginnen een audiocommentaartrack van regisseur David Koepp terug, gevolgd door vier verwijderde scènes, goed voor een zestal minuten in totaal. Het hoofdgerecht bestaat uit drie featurettes; de eerste, "From Book To Film" (19 min.) is het klassiek stukje promotionele featurette dat we al zo vaak elders hebben gezen, "A Look Through It" (30 min.) behandelt de gehanteerde cinematografie en camerastijl, en in "Secrets Revealed" (14 min.) wordt je aandacht getrokken op enkele details waar je had op moeten letten. De featurettes zijn niet slecht, maar blijven soms te veel dezelfde details herkauwen. Een showcase met 4 animatics laat ons vier computerstudies zien van sleutelscènes, en duurt zo'n 7 minuten. Tot slot vinden we nog de trailer terug, samen met cross-promotionele trailers voor Spiderman 2, Hellboy en The Missing.

CONCLUSIE

Secret Window toont David Koepps kwaliteiten op artistiek gebied, maar het verhaal is tenenkrommend stereotiep, en duidelijk één van Stephen King's mindere werken. De technische afwerking van de schijfjes is bijzonder goed, maar op gebied van extra's wat licht uitgevallen.