FILM
Frank (John Simm) werkt als bibliothecaris in een Engelse bibliotheek die binnenkort zal afgebroken worden. Plots verschijnt Miranda (Christina Ricci) ten tonele, die voor een onduidelijke reden rondhangt in het gebouw. Frank wordt hals-over-kop verliefd op deze mysterieuze dame die, zo blijkt na verloop van tijd, een smerig spelletje speelt met zowat alles en iedereen in haar omgeving. Na een stormachtige relatie van enkele dagen verdwijnt Miranda spoorloos uit Frank’s leven. Gedreven door zijn nieuwsgierige verliefdheid is Frank van plan om Miranda terug op te sporen. Hij komt tot erg bizarre ontdekkingen.

Laat ons beginnen met het goede nieuws: deze film is voor een groot stuk het bekijken waard door de visie van de Britse regisseur Marc Munden. Voorlopig is dit de enige bioscoopfilm die de man gedaan heeft, maar hij heeft reeds ruimschoots bewezen tot mooie dingen in staat te zijn met de regie van onbekende, doch uitstekende mini-series als Vanity Fair, The Canterbury Tales en Touching Evil. De stijl die Munden hanteert is erg fris en dynamisch. Prachtige overzichtshots, vlotte camerabewegingen en interessante invalshoeken. Ook de DP van dienst (director of photography) bewijst een vakman te zijn door de juiste keuze van lenzen en het gebruik van een warm en elegant kleurenpalet. Zelfs de production designers werkten op hoog niveau aan decors, achtergronden en stijlvolle, elegante attributen op de set. Op technisch vlak behaalt deze film beslist een uitstekende score. De acteurs presteren naar behoren. Geen van allen zal met deze prestaties ooit in de prijzen vallen, maar Christina Ricci en Kyle Maclachlan (de Twin Peaks-guy) zijn altijd boeiend om bezig te zien. Ricci’s tegenspeler John Simms (Wonderland) is niet meer dan redelijk terwijl het talent van John Hurt opmerkelijk ongebruikt blijft. Behoorlijk onsamenhangend is de immer wisselende sfeer bij de manier waarop de film gebracht wordt. Het ene moment waan je je in een Britse komedie, plots in een klef romantisch drama en vervolgens in een slap misdaadverhaal. De algemene sfeer, die normalerwijs een film een persoonlijke idenditeit meegeeft, is bij Miranda zodanig wisselend en inconsistent, dat de kijker niet enkel fronsend zijn interesse verliest voor heel het gebeuren, maar bovendien de goede punten van de film onherstelbare schade toebrengt. Koppel dit aan het werkelijk oerdomme scenario gevuld met onlogische, en behoorlijk ongeloofwaardige plotwendingen en je krijgt een slap, vluchtig mengsel. Deze film is gerust vergelijkbaar met een getalenteerd orkest dat met behulp van uitstekende instrumenten een afschuwelijk lelijke melodie speelt.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 2.35:1 beeld oogt, op een lichte vorm van grain na, uitmuntend. De scherpte is wat ze moet zijn, de kleuren zijn erg rijk en verzadigd en het contrast is uitstekend. De layer-change zit midden in een scène, maar slechts uiterst zelden gebeurt deze zoals bij Miranda op een haast onmerkbare manier. Waren alle layer-changes maar zo goed als deze. Het geluid is verkrijgbaar in Dolby Digital 5.1 en DTS. De DTS track heeft zoals vaak (op een goede geluidsinstallatie) een gevoelige meerwaarde. Vooral de kanaalscheiding, ook als is die meestal terug te vinden bij de drie voorste kanalen, is merkelijk beter. Beide soundtracks klinken een beetje metalig en hard maar dit is op geen enkele manier aan de transfer te wijten. De surrounds worden regelmatig gebruikt voor omgevingsgeluiden en split-surround geluidseffecten.

EXTRA’S
Naast de bioscooptrailer herbergt deze disc een featurette van een kleine tien minuten. Het gaat vooral over korte interviews aangevuld met beelden uit de film. Verder vinden we nog enkele korte interviews met de hoofrolspelers uit de cast, terwijl het geheel afgerond wordt met drie b-rolls (behind the scenes opnames). Niet bijster veel extra’s maar voor een prent als deze zeker voldoende, en boeiend genoeg om een keertje te bekijken.

CONCLUSIE
Deze prent is uitstekend door de sterke filmtechnische prestatie die geleverd werd door regisseur, cinematograaf en production designer. Ook Ricci en Maclachlan zijn, zoals vaak, leuk om aan het werk te zien. Dompers van formaat zijn echter het hersenloze scenario, het gebrek aan achtergrond bij de personages, ongeloofwaardige motieven en een incosistente vertelsfeer. Huren is waarschijnlijk de beste oplossing wanneer je deze film een keertje wil zien. Door de uitstekende sterke punten is deze prent immers nog een kijkbeurt waard.