FILM
Miriam Blaylock (Catherine Deneuve) is een tijdloze vampier die schijnbaar over onsterfelijkheid beschikt. Haar huidige vriend John (David Bowie) begint plotseling zeer snel te verouderen en hij roept de hulp in van Sarah Roberts (Susan Sarandon), een geriatrisch onderzoeker die verouderingsproeven uitvoert op apen, en de sleutel tot het ouder worden op het spoor is. Miriam ontdoet zich echter van John en ziet in Sarah haar ideale nieuwe liefdespartner.

The Hunger werd vooral bekend omwille van een gewaagde lesbische vrijpartij tussen Catherine Deneuve en Susan Sarandon. In het releasejaar 1983 namen zelfs veel mensen aanstoot aan dit losbandige gedrag dat op pelicule werd vastgelegd. Naar hedendaagse maatstaven is de scène niet zozeer schokkend meer. Wel is ze vreemd genoeg één van de sterkste uit de film geworden, samen met de introductiescène waarin de zanger van de eighties new wave groep Bauhaus te zien is. Verder raakt het scenario dat gebaseerd is op een roman van Whitley Strieber kant noch wal. Deze makke poging om een nieuwe, moderne twist te geven aan het vampierenverhaal zakt in mekaar als een onstabiel kaartenhuisje. Regisseur Tony Scott wil ons aan het begin van de film doen geloven, mede door gebruik te maken van het nummer Bela Lugosi's Dead (naar de hoofdrolspeler uit Dracula uit 1931) van Bauhaus; dat we hier te maken krijgen met een nieuw soort vampierenverhaal. Iets in de aard van "Dracula is dood, lang leve Dracula". Loze beloftes jammer genoeg. Eens te meer blijkt hoe ongelijk het talent verdeeld is bij de gebroertjes Scott. Wat Ridley aan overschot van talent heeft om hem bij de topregisseurs te rekenen, ontbreekt bij Tony volledig. Verwarrende montages, doodlopende plotlijnen, onduidelijke motivaties, ondermijnende ontwikkelingen, ongeïnspireerde camerabewegingen, overdadig veel wapperende gordijnen, en hol stilisme: deze film heeft het allemaal in het kwadraat. Geslaagd zijn nog te noemen de make-up effecten en de bevreemdende muziek. Deneuve en Sarandon spelen aardig, zij het niet fenomenaal, en ook David Bowie redt zich goed, voor de vijftien minuten dat hij in de film te zien is tenminste. Het is wel overduidelijk dat zijn inbreng zich eerder beperkt tot een publiekstrekkende naam op de affiche, danwel tot een inhoudelijke troef. Amusant is ook één van de eerste rollen van Willem Dafoe. De man heeft welgeteld één regeltje tekst, maar het is wel voldoende om op leuke wijze bij te blijven. Laten we al het overige aan deze film maar snel vergeten, want in plaats van de honger bij de kijker aan te scherpen bederft The Hunger eerder onze eetlust.

BEELD EN GELUID
Het originele anamorfische bioscoopformaat van 2.40:1 werd prima bewaard bij deze DVD-transfer. De scherpte laat hier en daar wat steken vallen en de lichtintensiteit is soms wat aan de donkere kant, waardoor de kleuren iets te mat lijken. Verder manifesteren er zich nog enkele minieme compressiefoutjes en zit de layer-change redelijk aan het begin van de film. Het eindresultaat is echter nog zeker goed te noemen, zeker wanneer we rekening houden met de leeftijd van de originele filmprint. Het geluid is de originele Dolby Digital 1.0 Mono track. Jammer dat we hier geen 5.1 update krijgen, maar dit had waarschijnlijk de eenheidsprijs van de disc de hoogte in gejaagd. De mono-track klinkt verstaanbaar, ook al is er hier en daar sprake van ruis en een klein gebrek aan limiting waardoor sommige stukken te luid klinken en andere stukken dan weer te stil. De geluidskwaliteit is bevredigend maar had beslist beter gekund.

EXTRA'S
De extra’s gaan met de bioscooptrailer en een uitgebreide stills gallery van start. Als afronder is er nog een gemengd audiocommentaar ter beschikking van regisseur Tony Scott en actrice Susan Sarandon. Meteen valt op dat beide personen nooit gelijktijdig aanwezig waren tijdens de opname van het commentaar. De twee audiotracks zijn achteraf samen gemonteerd. Er vallen veel stiltes en we krijgen erg weinig inzicht in de achtergrond en de uitdieping van het verhaal. Wel spuwt Susan Sarandon enkele malen haar gal omtrent het einde van de film, dat volgens haar volledige afbreuk doet aan de onderliggende gedachte bij het verhaal. Wie de film gezien heeft zal haar enkel maar gelijk kunnen geven. De extra's vallen aan het einde van rit al even magertjes uit als de film zelf.

CONCLUSIE
The Hunger is het eerste filmische misbaksel van regisseur Tony Scott. Wat visueel voor stijl en hi-art zou moeten doorgaan, is in weze niet meer dan een rookgordijn om het slappe scenario en de afschuwelijk onsamenhangende regie te verdoezelen. Er zijn beslist zeer goede vampierenfilms gemaakt, maar The Hunger behoort duidelijk niet tot dit rijtje.