FILM
Antonia (Margherita Buy) is gelukkig getrouwd met Massimo (Andrea Renzi). Hun huwelijk duurt al 14 jaar en is kinderloos. Antonio is arts, Massimo is in zaken. Op een ochtend in de week, Antonia deelt net aan een baardige veertiger mee dat hij seropositief is, gaat de telefoon en vertelt men haar dat Massimo dood is gereden op straat. Tussen z'n spullen vindt ze een paar dagen later een nog ingepakt schilderij met een boodschap op de rug vanwege Le Fate Ignoranti (De Onwetende Feeën) en 'n paar woorden die zinspelen op een relatie die 7 jaar heeft geduurd. Antonia is overstuur en zoekt redenen voor overspel in zichzelf en als ze die niet vindt gaat ze op zoek naar de afzender van het doek. Ze komt in een flat terecht in het minder rijke deel van de stad, maar slaagt er niet in ene zekere juffrouw Mariani te ontmoeten: buren en medebewoners schermen haar af, vertellen onwaarheden en proberen Antonia te allen prijze af te schuiven. Uiteindelijk slaagt ze in haar opzet, maar dan blijkt er een misverstand te zijn: de afzender van het schilderij is een man. Massimo heeft 7 jaar lang een relatie gehad met een man en niet met een vrouw.

Wat volgt is een zoektocht naar de ware Massimo, de man die een kant had die zij als echtgenote niet heeft vermoed. Na een eerste pijnlijke confrontatie met de minnaar van haar man Michele (Stefano Accorsi) en een voorzichtige vraag over hun relatie, groeit Antonia langzaam naar de vriendenkring van haar overleden echtgenoot toe en leert er een groep mensen kennen, homo’s en hetero’s, gestrande Turken, een transseksueel, een veelzijdige en goeduitziende macho, allemaal types aan de zelfkant van het leven, die evenwel in hun eigen universum gelukkig en tevreden zijn en die Antonia erkent als de echte familie van Massimo. Met Michele krijgt ze een sterke band, en Michele krijgt die ook met haar, misschien omdat ze beiden van dezelfde man hebben gehouden en nu bij elkaar de restanten van die liefde zoeken?

Ferzan Ozpetek, van oorsprong Turks, maar in Italië uitgegroeid tot één van de meest belovende regisseurs van een nieuwe generatie filmmakers in Europa, heeft Le Fate Ignoranti gedraaid zoals een impressionist schildert, met korte filmsequenties onderbroken door zwart, lichte toetsen die de karakters van de hoofdpersonages zichtbaar maken zonder het materiaal te forceren, met veel liefde voor het thema en respect voor z’n personages. Hij gebruikt close ups om zonder woorden veel te zeggen, om de blikken te laten spreken over schuchtere onzekerheid, kleine diepe pijn, heimwee en nostalgie. Het zit bij Ozpetek in de details: een aarzelende oogopslag, een grimas langs een mondhoek, een mislukte glimlach, een kleine leugen om bestwil, een grappig moment dat zonder meer oplost in lucht, een bemoeizuchtige moeder die het goed meent, een bijna onopvallende niet gewilde aanraking.

Le Fate Ignoranti is een portret van een bedrogen vrouw die er niet op berekend is dat haar rivale een rivaal is en uit een milieu komt dat ze nu bij toeval leert kennen. Als arts is ze uiteraard bekend met aids-patiënten en de problematiek van homoseksualiteit, maar de kennismaking met Massino’s vrienden toont haar een heel nieuwe en veel bredere wereld, waar aanhankelijkheid en vriendschap een andere, in vele gevallen diepere inhoud hebben omdat sociale en maatschappelijke afkomst er in een andere context staan, men er anders omgaat met sociale vaardigheden en sociaal gedrag. Regisseur Ozpetek schetst een veelzijdig portret van het homomilieu. Le Fate Ignoranti is dan ook geen typische homofilm, maar een veelzijdige en interessante productie die de grenzen van het genre meer dan overschrijdt en iedere toeschouwer kan bekoren door zijn universele problematiek. Want Ozpetek stopt veel meer in deze film dan een treurend weeuwtje op zoek naar het verleden : kleine anekdotes, allerhande ethische en morele kanttekeningen, onopvallende regeltjes tekst die op het einde van de film de conclusie, de afwikkeling ondersteunen en duiden. Het slot van deze veelzijdige film laat Ozpetek blauw blauw, als uit angst om met één uitkomst het materiaal tekort te doen. Het einde is bijgevolg ambigue, een beetje frustrerend zelfs door de veelheid van aangereikte ideeën en het gebrek aan voorgekauwde uitleg. De halsketting van moeder, de pijnlijke blik van Michele bij het ongewild afscheid, de omfloerste glimlach van Ernesto, de weemoed in de ogen van Emir, de boodschap die Antonia in het ziekenhuis krijgt na een bloedtest en de kuiltjes in haar wangen tijdens het eindbeeld moeten volstaan om de toeschouwer op weg te helpen, om hem toe te laten zijn eigen conclusie te trekken. Het gevolg van dit procédé is dat Le Fate Ignoranti nog uren of zelfs dagen in het hoofd blijft hangen omdat de puzzel niet opgelost is en er nog een paar losse stukjes geen plaats vinden.

BEELD EN GELUID
Ferzan Ozpetek heeft een aantrekkelijke film gemaakt, met mooie kleuren zoals die alleen in Italië op pellicule vast te leggen zijn. Het materiaal is gefilmd op Kodak en netjes naar dvd overgeschreven zonder vuiltjes of beschadigingen. De kleuren hebben een gele schijn in de binnenopnamen en lijken een beetje overbelicht in de buitenopnamen, een procédé dat Italiaanse regisseurs wel vaker toepassen. De muziek is hedendaags en Italiaans, een beetje Festival-van-San Remo-achtig (dat in Italië een betere naam en faam heeft dan het Eurovisiesongfestival), met meeslepende melodieën à la Alicia en zelfs een streepje Joan Baez. Het geluid klinkt goed, zonder geweldig te zijn.

EXTRA'S
Deze dvd bevat de originele bioscooptrailer en enkele andere trailers.

CONCLUSIE
Le Fate Ignoranti is een intimistische, vrolijke en opgeruimde film over bedrog, begrip, vergeving en verzoening met een uitmuntende Margherita Buy als Antonia en Stefano Accorsi als haar tegenspeler Michele. De film – door Homescreen gepresenteerd in zijn Gay and Lesbian Serie - reikt gelukkig verder dan het homomilieu, met een thematiek die alle toeschouwers kan boeien omdat het hier bijna toevallig om een man-man-vrouw-relatie gaat en niet om man-vrouw-man-relatie zoals dat meestal het geval is. De samenstelling van de driehoek doet er niet toe, het gaat om een zeer menselijk gegeven dat bovendien met de nodige omzichtigheid en tact, voldoende sentimentaliteit en afstandelijkheid in beeld wordt gebracht.