FILM
In 1943 probeert een geheime eenheid van de Amerikaanse marine de uitvinding van dr James Longstreet (Miles McNamara) operationeel te krijgen: een toestel waarmee een schip van de radar zou kunnen verdwijnen. Het experiment lukt, en iets te goed zelfs, want het schip verdwijnt niet alleen van de radar, maar ook in zijn geheel. Twee matrozen, David Herdeg (Michael Paré) en Jimmy Parker (Bobby Di Cicco) vertrouwen het voor geen hesp en springen van het schip af. Na een bizarre tocht door een spookstad die daar ook ergens tussen tijd en ruimte vliegt, landen de jongens uiteindelijk in de buurt van de Nevada-woestijn... in 1984, alwaar diezelfde doctor Longstreet (maar een andere acteur, Eric Christmas) het weer niet heeft kunnen laten en zijn experimentje opnieuw heeft opgevoerd. Het resultaat: een quantumtunnel tussen 1943 en 1984. De catch: het ding is alsmaar onstabieler, en zuigt hoe langer hoe meer op wat er in zijn omgeving komt. Jimmy en David hebben zich nog niet genoeg kunnen vergapen aan de wonderen van de 20ste eeuw, wanneer Jimmy plots merkt dat zijn arm het nog altijd aan de gang zijnde onweer aantrekt. Ze dwingen een toevallige passante, Allison Hayes (Nancy Allen) om hen weg te halen en hen uiteindelijk naar Californië te voeren, zodat ze kunnen zien wat er van hun familie over is. Zo ver geraken ze echter niet: Jimmy krijgt onderweg een crisis, en in het hospitaal moeten ze machteloos toekijken hoe hij tenonder gaat aan een regen van elektromagnetische ontladingen. David onderneemt samen met Nancy, achtervolgd door de militaire overheid, een vluchtroute richting Santa Paula, de geboortestreek van David, en hebben onderweg de gelegenheid om elkaar eens echt goed te leren kennen. David verneemt daar dat Jimmy nog steeds leeft, maar de inmiddels oude man wil na herhaalde hersenspoelingen en gekkenhuis-therapie uiteraard niet praten over wat er gebeurd is in het algemeen en over Davids lot in het bijzonder. En ook is het militaire apparaat het duo op het spoor, en ze kunnen David en Alison, zij het met wat dwang, overtuigen om terug te keren naar Nevada, waar de dimensionale tunnel als een op hol geslagen stofzuiger dreigt een wereldramp te ontketenen; er zit voor David bijzonder weinig keuze in: hij, en alleen hij, kan het gat terug dichten. En hoe weten ze dat zo zeker? Wel, omdat hij het reeds gedaan heeft. In 1943! Maar wat Davids uiteindelijke lot zal zijn, daar durfde de oude Jim het zelfs niet over hebben...

Grootmeester John Carpenter heeft als producent zijn naam verbonden aan deze The Philadelphia Experiment, die meer dan één gelijkenis vertoont met zijn Starman uit datzelfde jaar. Net zoals in Memoirs Of An Invisible Man is deze anders in horror gespecialiseerde filmmaker op zijn best wanneer hij de paden van de science-fiction bewandelt. De drie films hebben gemeen dat ze met een redelijk eenvoudig premisse en soms een minimum aan speciale effecten een bijzonder effectief scenario ontwikkelen, waarin altijd gewone mensen centraal staan die iets beyond belief meemaken (onzichtbaar worden, door de tijd reizen, ...) Het fijne aan Carpenters aanpak is dat hij daarbij goed heeft nagedacht welke ersatz-wetenschappelijke theorie hij daarvoor gebruikt. Het klinkt met andere woorden allemaal zeer ernstig en geloofwaardig, zoals het een goeie SF-film betaamt. Daartegenover: zijn protagonisten, altijd het type dat door de bijzondere paranormale gebeurtenis in hun leven voor gek wordt verklaard en op de loop moet voor de overheid, de mannen met de witte pakken, of vaak nog die twee in één verenigd. Ook regisseur Stewart Raffill wijkt nog geen centimetertje uit van het pad van zijn illustere leermeester, en voert zijn standaardpersonages ten tonele. Doordat we de film vanaf de eerste seconden vanuit hun standpunt (Paré en DiCicco) bekijken, meemaken hoe ze met een lokale schoonheid aanpappen (Nancy Allen) en vooral op de loop moeten gaan voor de Grote Boze Overheid, krijgen we als kijker al dadelijk een groot medeleven met hun lotgevallen. Het oudste trucje van het boek, maar het werkt. Waar je normaal zou afvragen hoe jezelf in een dergelijke situatie zou reageren, laat de film je als het ware mee de gedachtengang van de hoofdpersonages volgen, zodat je op het einde van de rit toch tot dezelfde conclusies komt.

En daardoor leven we mee wanneer David (Michael Paré) zich in nesten werkt op een manier die we al van mijlenver zien aankomen, nemen we de kleffe, zoetsappige romantische liaision tussen hem en Alison (Nancy Allen) er voor lief bij, en zijn we mild als we de speciale effecten de dato 1984 voor geen millimeter geloofwaardig achten. The Philadelphia Experiment is in zijn genre een absolute klassieker! Maareh... welk genre dan? Emo-sci-fi?

BEELD EN GELUID
Ook deze Dolby Surround 2.0-track kon ons niet het minste bekoren. Het geluidsniveau is enorm vlak en bovendien ook nog eens veel te stil opgenomen, waardoor je zowat alle instellingen van je home theatre-system moet aanpassen voor je er iets deftigs uitkrijgt. En dan is "iets deftigs" nog beleefd uitgedrukt: de jaren '80-popmuziek bijvoorbeeld die weerklinkt tijdens de reis van David en Alison naar Californië, klinkt zo ongeveer als zou je die op een middengolfband horen. Alle hoge en lage tonen zijn vakkundig verwijderd, en de residuele trillingen lijken dan af en toe, als je goed luistert, nog wel eens op een dialoog. Over de ruimtelijke effecten en de dynamiek moeten we het niet meer hebben, zeker? Het beeld is grainy, maar niet meer dan we van een release van dergelijke ouderdom verwachten. Occasioneel is er colour bleeding te zien, en de scherpte alsook het contrast zijn maar matig. Pluspunten zijn dan weer de keuze voor een anamorfisch beeld en redelijke belichting bij de visuele effecten, zeg maar de onweerswolken.

EXTRA'S
Jezus, weer zo'n slappe release van RCV als ons laatst met Pump Up The Volume ten dele viel. Naast drie cross-promotionele trailers (voor Sky Captain And The World Of Tomorrow, Impostor en Equilibrium, overigens dezelfde als op voornoemde release) vinden we op deze dvd niet eens een menuscherm terug, en moet U maar voor lief nemen dat de film gewoon start. Om het een keertje cynisch te zeggen: de tijd waarin we een hoofdstukindeling nog als een waarachtige extra gaan beschouwen, is - althans als het van RCV afhangt - dichter bij dan we denken.

CONCLUSIE
The Philadelphia Experiment verdient een betere release, niet in het minst omwille van de belabberde geluidskwaliteit. De film zelf is alweer een typische non-horror John Carpenter-film, wat al bijna een waarmerk is voor de kwaliteit ervan. De technische kwaliteit van de disc is met één woord zeer accuraat omschreven: prutswerk.