FILM
Michigan, ergens in de jaren '70, een upper middle class eersteklas roddelbuurt. Hét praatje van de dag is dat Cecilia, de jongste dochter van de op zijn zachtst gezegd ietwat saaie wiskundeleraar Robert Lisbon (James Woods) heeft geprobeerd om zichzelf van kant te maken door in bad haar polsen over te snijden. Cecilia en haar zussen, Mary, Bonnie, Therese en Lux, zijn, ondanks wanhopige pogingen van de ouders om dit tegen te houden, hun kinderjaren ontgroeid, en ze zijn voor de vele puberjongens in de buurt de ultieme natte droom. De psychiater (Danny DeVito) raadt de oerconservatieve Lisbon en zijn religieus fanatieke vrouw (Kathleen Turner) aan om de teugels wat te laten vieren en hun vijf dochters wat meer de vrije hand te laten. Het eerste en enige feestje dat de Lisbons thuis organiseren is echter zo stomvervelend dat Cecilia uit miserie een tweede zelfmoordpoging waagt, en deze keer lukt het haar ook. Vader en moeder Lisbon worden van verdriet met de minuut meer knettergek, en willen hun vier overblijvende kinderen geen duimbreed meer toegeven. Vooral de jongste dochter, Lux (Kirsten Dunst), is geobsedeerd door jongens. De hartenbreker van de school, Trip Fontaine (Josh Hartnett), slaagt erin om vader Lisbon toch nog om te praten, en samen met drie vrienden mogen ze de zussen meenemen naar het schoolbal. Trip en Lux komen echter niet op een zedelijk uur thuis, hebben zich niet aan de "eerbare bedoelingen" gehouden die Trip nochtans beloofd had, en ten huize Lisbon is het kot te klein. Vader haalt zijn dochters van school, moeder verplicht Lux om haar platen te verbranden, en de kinderen krijgen een ondraaglijk huisarrest, waar ze maar op één manier aan kunnen ontsnappen. De titel verraadt natuurlijk al hoe.

Sofia Coppola's debuut is er onmiddellijk één dat kan tellen, want ze heeft zich gewaagd aan de verfilming van het bijzonder complexe boek van Jeffrey Eugenides. De film wordt gekenschetst door een bijzonder intrinsieke maar ook ingewikkelde vertelstructuur, een soort plakboek van herinneringen die de jongens uit de buurt na zovele jaren nog aan de Lisbon-zusjes hebben overgehouden. Ook de fotografie is zeer apart, een complexe mengeling van werkelijkheid en fantasiebeelden, geladen van de symboliek, en alhoewel enkele filmtrucs al niet echt nieuw meer te noemen zijn (zoals de versnelde natuurbeelden voor de verstrijkende tijd), zitten er ook enkele bijzonder geniale vondsten in. Daarnaast krijgen we ook enkele krasse staaltjes van gitzwarte humor - wanneer Lux haar platen moet verbranden, geeft moeder de poging al snel op omdat heel haar huis vol vinyldampen hangt. De lijm die dit alles bijeen houdt, is dat alle stukjes, zowel traditioneel als innovatief, goed in elkaar gepuzzeld zitten, en dit levert een vertelsgewijze trage maar boeiende film op, die echter over de ganse lengte emotioneel ongelofelijk zwaar geladen is. Coppola is erin geslaagd om gevoelens als obsessie, lust en passie tastbaar te maken, en dit met eerder bescheiden middelen. Soms lijkt dit oppervlakkig op een inzending van een amateurfilmclub, maar dat is het allesbehalve. De acteurs, dan. Het contrast tussen de onbuigzame wereldvreemdheid van de ouders en het hoge Lolita-gehalte van de meisjes - vooral Kirsten Dunst krijgt uitgebreid de gelegenheid om zich in de kijker te werken - werkt zeer aanstekelijk. James Woods en Kathleen Turner (die er op tien jaar dertig jaar ouder ziet - echt waar!) zijn zeer atypisch gecast, respectievelijk als een wereldvreemde kwiet en een geforceerd vriendelijke tante die je op familiefeestjes zo veel mogelijk probeert te mijden. Sofia Coppola heeft zelfs acteurs als Danny De Vito en Scott Glenn een klein rolletje weten aan te praten, wat uiteraard nog meer acteerpret garandeert.

BEELD EN GELUID

We waren niet echt te spreken over de vorige releases van Bridge. Deze firma had totnogtoe voornamelijk mini-TV-series uitgebracht (zoals Merlin), maar hoewel daar 4:3-beeld en gewone stereo normaal zijn, is dit voor films niet het geval, en wanneer ze vervolgens films zoals The Lawnmower Man óók op 4:3 uitbrachten, kregen we al danig schrik voor de transfer wanneer bleek dat ze de rechten over The Virgin Suicides hadden. Onze vrees bleek gelukkig ongegrond; waarschijnlijk mee ingegeven door de concurrentie waagt Bridge zich bij mijn weten voor het eerst aan een anamorfe widescreen-presentatie met bovendien ook nog eens naast een 2.0-track een 5.0-track. Een subwoofer is bij een dergelijke trage dialoogfilm inderdaad overbodige luxe, maar de 5.0-track volstaat ruimschoots. De dialoog en de muziek zijn tenminste in een redelijke (maar niet perfecte) verhouding in elkaar gemixt. Merk ook nog even de speciale muziekkeuze op: uiteraard een gratuite selectie jaren '70-hits van o.a. 10CC, gecombineerd met de originele score van het Franse avantgardistische duo Air, die het hallucinante altijd wederkerende thema, "Playground Love", in het leven hebben geroepen. Nog even wat over het beeld: we zijn uiterst blij dat Bridge ook heeft gekozen voor het widescreen-formaat. De kleuren zijn mooi stabiel en fris, alleen zijn de beelden zelf nog niet altijd even scherp. Dit is ongetwijfeld een gevolg van de film én de extra's per sé op een enkelzijdig schijfje te willen duwen. Dit heeft natuurlijk tot gevolg dat je met The Virgin Suicides een topfilm aan een spotprijs in huis kan halen, maar misschien toch volgende keer eens een dual layer proberen? Bridge verdient van ons alleszins de aanmoedigingsprijs, want ze doen tenminste de moeite om hun releases te verbeteren, en dit is de eerst release die technisch de vergelijking met de grote broers aankan, maar het tegen deze laatste uiteindelijk toch zal moeten afleggen. Toch een flinke pluim!

EXTRA'S
De extra's vallen een beetje tegen. Ondanks een bioscooptrailer, een fotogallerij en biografische informatie (in het Nederlands!) van de acteurs en regisseur helaas niet zoiets als een making of-documentaire. Wél een videoclip van Air, "Playground Love", maar ook hier geldt, net als bij het beeld en geluid, dat het tenminste beter dan de vorige releases is (Merlin en Asteriod hadden helemaal géén extra's). Alleen zijn de menu's slecht bestuurbaar: je geraakt vanuit de fotogallerij bijvoorbeeld niet in het extra's-menu totdat je de eerste foto hebt teruggevonden. Samengevat,ook hier een positieve tendens, waardoor we alvast uitkijken naar toekomstige releases van deze kleinere maar ambitieuze maatschappij.

CONCLUSIE
The Virgin Suicides zal misschien een meer cinefiel publiek aanspreken, ik heb ook al reacties van mensen gekregen die er geen vijf frank zouden voor willen geven, maar ik heb ook al de discs gretig afname zien vinden in één van mijn vaste DVD-koopstekken. De film vergt inderdaad wat meer intellectuele inspanning dan een doorsnee Amerikaanse popcornfirm, maar bewijst meteen dat er daarnaast nog plaats is in Hollywood voor kleinere, intimistische en vooral minder evidente produkties. En snakken we daar soms niet naar? Voor wie de film absoluut niet kent, kan ik alleen maar aanraden 'm op zijn minst eens te gaan huren.