FILM
De BBC heeft de goede gewoonte om met Kerstmis het Britse publiek op een dure eigen fictiefilm te trakteren. En de laatste jaren lijkt de omroep vooral happig op avonturen geschreven door Sir Arthur Conan Doyle. In 2001 was er reeds een geslaagde adaptatie van zijn The Lost World, maar een jaar later besloot de BBC de belangrijkste held van de auteur van onder het stof te halen: Sherlock Holmes. The Hound of the Baskervilles was een productie die zijn hoge budget vooral in de technische departementen waarmaakte, dankzij dure special effects en oog voor Victoriaans detail. Op artistiek vlak schortte er echter het een en ander: het scenario leed onder een overdreven populistische invalshoek, de regie was niet bepaald memorabel en (vooral) de rol van 's werelds beroemdste speurder werd afgrijselijk slecht ingevuld door acteur Richard Roxburgh. De kijkcijfers spraken echter een andere taal, zodat de omroep meteen een tweede Holmesfilm voor een volgende Kerstmis bestelde. Het resultaat volgde in 2004 en heette Sherlock Holmes And The Case Of The Silk Stocking.

Hierin worden de Londense detective en zijn trouwe assistent dr. Watson geconfronteerd met een reeks moorden op jonge meisjes uit de hogere klassen. Steeds laat de doder een opgerolde kous achter in de keel van het slachtoffer, als luguber bewijs van zijn fetisjistische gedrag. Holmes is er meteen van overtuigd dat de dader te pakken is, maar zijn tegenstander toont zich een sluwe en niet te onderschatten antagonist. Met behulp van de Amerikaanse verloofde van Watson, een psychologe gespecialiseerd in afwijkend seksueel gedrag, probeert de speurder de geest van de moordenaar te doorgronden. Maar als Holmes eindelijk een verdachte weet op te sporen, blijkt die een waterdicht alibi te hebben, hoewel een ontsnapt slachtoffer hem wel degelijk als haar ontvoerder identificeert. Een intrigerende, schier onoplosbare zaak dus, die de briljante geest van de detective tot aan de limiet test.

Scenarist Allan Cubitt, die ook de Hound-adaptatie pende, vertrekt ditmaal van een origineel verhaal, i.p.v. uit de bestaande werken van Conan Doyle te putten, en dat blijkt geen geslaagde keuze. De essentie van de Holmesverhalen gaat immers grotendeels verloren in de veel te moderne plotlijnen, die meer weg hebben van een aflevering van C.S.I. dan van een Victoriaans mysterie. De term Victoriaans klopt trouwens al helemaal niet meer als je bedenkt dat de actie verplaatst is naar zo’n tien jaar nà de gloriedagen van Holmes, in het eerste regeerjaar van koning Edward VII. Nu lijkt zo'n sprong van één decennium niet onoverkomelijk, maar in het geval van The Case Of The Silk Stocking is het nefast voor de sfeer. Uiteraard helpt het ook niet dat de plot erg voorspelbaar verloopt, dat de karakters nauwelijks zijn uitgediept of dat de spanningsboog lang niet altijd genoeg gespannen staat. Cubitt heeft m.a.w. zo hard geprobeerd Holmes te updaten voor de 21ste eeuw dat hij zowel de ziel van de originele verhalen uit het oog verloren is, als in de val van de clichés der moderne detectivereeksen is getrapt.

Maar de problemen eindigen niet bij het scenario. Ook de rollenverdeling creëert een aantal problemen. De beslissing om de non-acteur Richard Roxburgh na The Hound of the Baskervilles te vervangen, was zeker de juiste, maar zijn vervanger doet ook heel wat wenkbrauwen fronsen. Rupert Everett mag dan al bijzonder goed gelijken op het archetype van de speurder zoals vereeuwigd in de illustraties van Sidney Paget, zijn interpretatie van de detective is irritant, saai en volledig afwijkend van het literaire karakter. Everett zet Holmes immers neer als een ongeïnteresseerde, arrogante, aan drugs verslaafde dandy, die met meer geluk dan wijsheid het juiste spoor vindt en knijpt zo in een vingerknip alle potentiële empathie uit zijn vertolking. Een Holmes-verfilming waarin de speurder zowat het minst interessante personage op het scherm is, kan je bezwaarlijk geslaagd noemen, toch?

Evenmin een goede zet was de inclusie van een pivotale vrouwenrol, die van Watsons verloofde. Zij lijkt vooral in de plot gedropt om wat credibiliteit te verlenen aan de notie van een seksueel perverse seriemoordenaar, en actrice Helen McCrory slaagt er allerminst in om de boordkartonnen origine van haar karakter te overstijgen. Het slechte acteernieuws houdt bovendien aan met Michael Fessbinder, die de voornaamste antagonist in de film gestalte geeft. Hij komt niet veel verder dan stereotiepe monkelende ogen en afgeborstelde maniërismen om zijn zwarte ziel te veruiterlijken, en de zwakte van de vertolking sleurt de derde act van The Case Of The Silk Stocking mee de dieperik in. Gelukkig is er nog Ian Hart, die een aangename dr. Watson neerzet. In Hound kwam zijn karakter weliswaar beter en intrigerender uit de verf, terwijl hij hier te vaak naar de achtergrond gedwongen wordt, maar toch het emotionele hart van het verhaal vormt. En ook Neil Dudgeon, als inspecteur Lestrade van Scotland Yard, zet een zeer puike prestatie neer.

Als er dan toch positieve punten te vernoemen zijn, zijn die voornamelijk in het technische kamp te vinden. De montage suggereert bijvoorbeeld een gezwind tempo dat in het scenario grotendeels ontbreekt, terwijl ook de muziek op efficiënte, zij het overdreven prominente en clichématige wijze, de kijker op belangrijke momenten weet te engageren. Het production design recreëert dan weer op knappe wijze een Edwardiaans Londen. Helaas blijft dit al te vaak verscholen achter een dik mistgordijn, dat de Britse hoofdstad continu in haar greep lijkt te hebben. Deze poging tot een beklemmende atmosfeer heeft door overgebruik trouwens net het tegenovergestelde effect. En dus luidt het verdict over Sherlock Holmes And The Case Of The Silk Stocking vrij negatief. Als op zich staande tv-film, voor de Holmes-leek, is dit vast een entertainende prent, maar voor de liefhebber van de speurder zijn er gewoonweg te veel door onkunde ingegeven beslissingen genomen op vlak van scenario, acteerprestaties en sfeerzetting om optimaal te kunnen genieten.

BEELD EN GELUID
Op het eerste zicht is er niet veel mis met de beeldkwaliteit van deze dvd. Zwartniveaus ogen perfect, contrasten zijn meer dan behoorlijk en de gedesatureerde kleuren van een Edwardiaans Londen worden prima weergegeven. Gezien de recentheid van de productie zijn beeldbeschadigingen en grain uiteraard ook nihil. Maar het voortdurende gebruik van mist brengt toch een serieuze tekortkoming aan het licht. De witte nevelen in beeld leiden door de beperkte bitrate (de film werd op een enkelvoudig gelaagd schijfje geperst) tot blokvorming en aliasing, wat een kwalijke smet nalaat op een voor het overige zeer behoorlijke beeld. Geluid wordt uitgevoerd in een 5.1-mix die slechts zelden ten volle wordt benut, maar toch regelmatig de achterste boxen aangenaam doet schallen. Dialogen en sound effects klinken steevast helder en duidelijk verstaanbaar. Voor een tv-film is dit een bijgevolg een prima geluidskwaliteit.

EXTRA'S
Zelfs met het grootste vergrootglas zijn extra's nergens te bespeuren.

CONCLUSIE
Sherlock Holmes And The Case Of The Silk Stocking probeert de Victoriaanse speurder met een 21ste-eeuwse sensibiliteit te injecteren, maar faalt hierin grotendeels. De onweerstaanbare charme van de Conan Doyle verhalen of zelfs de Universalreeks met Basil Rathbone wordt dan ook nimmer bereikt. En als spijtige klap op de vuurpijl slaat hoofdacteur Rupert Everett de bal grandioos mis als 's werelds meest vermaarde detective. Beeld en geluid zijn doorgaans bovengemiddeld van kwaliteit, maar bonusmateriaal zal je niet aantreffen op de dvd.