FILM
John & Yoko: A Love Story dekt precies de lading. Het is het verhaal van John en Yoko vanaf het moment dat ze elkaar in Londen ontmoeten ter gelegenheid van een avant-gardistische tentoonstelling van Yoko Ono tot en met het moment dat John Lennon oog in oog staat met een van zijn grootste fans: Mark Chapman. Alle grote en belangrijke wetenswaardigheden uit de periode 1966-1980 zijn in de film gestopt: we zien nog net hoe The Beatles tijdens een tournee in Amerika aan Brian Epstein meedelen dat optreden geen zin meer heeft gezien niemand hun muziek nog hoort doorheen het geschreeuw van de fans, hun verblijf in India, de opkomende meningsverschillen, de uiteindelijke breuk, maar ook Johns buitenechtelijke escapades en de voor hem zeer pijnlijke tijdelijke scheiding, hem opgelegd door Yoko halfweg de jaren '70. Tussendoor horen we flarden van Beatles-hits en uiteraard van werk van John Lennon en Yoko Ono zelf.

Grootste revelatie is wellicht het feit dat de relatie van John Lennon en Yoko Ono in de loop van hun 14-jarige samenzijn ernstig geleden heeft onder het gevoel van afwijzing en afkeuring vanwege de fans en de popmuziekpers in het algemeen. Iedereen heeft recht op een privé leven en op privacy, maar in het geval van John Lennon en Yoko Ono is daar nauwelijks sprake van geweest. De fans en de publieke opinie hebben het stel geen enkele kans gegeven. Ono zal voor altijd degene zijn die – met de hulp van Linda Eastmann – The Beatles heeft opgebroken, laat uit elkaar vallen, terwijl daar eigenlijk nauwelijks bewijzen voor zijn. McCartney heeft altijd veel minder last gehad van de publieke afkeuring van zijn huwelijk met Linda, maar die heeft z'n privé-leven ook altijd veel meer uit de pers en de schijnwerpers van de media weten te houden. Bovendien was hij veel minder een figuur die de publieke aandacht nastreefde of nodig had. John was veel zachter van karakter dan McCartney, hij trok zich de kritiek en de negatieve reacties meer aan. Hetzelfde geldt voor Ono, die in de film niet wordt geportretteerd als de moederfiguur of de ongenaakbare Japanse ruziestookster, maar als de gevoelige en intelligente vrouw die uiteindelijk viel voor de charmes van de bebrilde Lennon die ze van haar noch pluim kende. Yoko Ono was op dat moment een creatieve jonge vrouw, dochter uit een vooraanstaand Japans bankiersgezin, die leefde van en voor haar avant-garde kunstprojecten. Ze was getrouwd met een Amerikaan en had een dochtertje van vijf en niets wees erop dat ze per se een Beatle aan de haak wilde slaan. John & Yoko: A Love Story toont overduidelijk dat Lennon zelf altijd het initiatief tot toenadering heeft genomen. De aparte persoonlijkheid van Yoko Ono als kunstenares en vrijdenkend artiest trok hem in eerste instantie als ex-kunstacademie-student aan. Wat dat betreft was het lot van de brave Cynthia Lennon al lang voor hun ontmoeting bezegeld.

Sandor Stern heeft voor het maken van deze tv-film de ruimte genomen die hij dacht nodig te hebben. De ruim 145 minuten die hij aan de biografie van John en Yoko wijdt biedt regelmatig plaats aan muziekfragmenten en laat hem toe kleine anekdotes zorgvuldig uit te werken. Het verhaal dat hij vertelt is dan ook interessant – puur wegens de biografische elementen – en tegelijk onderhoudend en intrigerend. Zo probeert hij op geen enkele manier de naïeve kanten van Lennons karakter te verstoppen inzake de War is Peace-campagne en het debâcle omtrent het popconcert dat in de zomer van 1971 uiteindelijk niet doorging wegens zijn en Yoko's totale gebrek aan organisatietalent. Stern schildert Lennon af als een zachtaardig man die dolblij is als hun zoontje Sean wordt geboren. Hij bespreekt ook zijn inzet om Kyoko onder hun hoede te krijgen omdat Yoko onder de scheiding met haar dochter lijdt.

Het echte probleem van deze film is de casting van de acteurs: Mark McGann is een goeie stand in voor John Lennon en vaak is zijn vermomming heel treffend, andere keren, meestal in de sentimentelere fragmenten, is de overeenkomst net niet geloofwaardig genoeg. Hetzelfde geldt voor Paul, George en Ringo, die aanvankelijk moeilijk te herkennen zijn in de acteurs die voor hun rol zijn gekozen. Bovendien is de onzorgvuldige manier waarop met snorren en baarden is omgegaan soms lachwekkend en lijkt het geheel meer op een persiflage dan op een ernstige poging om de vier mannen realistisch te portretteren. Wie Backbeat van Iain Softley heeft gezien over de Hamburg-jaren van The Beatles, zal het ermee eens zijn dat ze in die film veel geloofwaardiger overkomen.

BEELD EN GELUID
Het beeld van deze film is mooi, hoewel af en toe de indruk ontstaat van wat mist of vertroebeling. De tinten zijn zacht en realistisch, de regisseur heeft het bewust allemaal een beetje cool gehouden. De print is vrij van beschadigingen, maar nu en dan is er sprake van niet verwijderde vlekjes. De documentaire heeft perfect beeld tijdens de recent opgenomen interviews; het archiefmateriaal is meestal zwart/wit en vergrijsd zoals dat bij journaalbeelden het geval is. De klank is in orde. Er is geen sprake van onrealistische verscherping en het geruis blijft beperkt. Het stereogeluid spreidt zich mooi doorheen de kamer.

EXTRA'S
Deze dvd bevat aan kant twee de documentaire John & Yoko's Year of Peace (2000, eerder als aparte dvd verschenen), een reconstructie van hun bed-ins en sit-ins in de loop van 1969 en 1970 ten gunste van de wereldvrede. 1969 was geen al te best jaar wat vrede betreft. Er was net de grote hongersnood geweest in Biafra als gevolg van de burgeroorlog en in de States waren er de studentenrellen op de campussen van universiteiten waarbij minstens 1 dode viel. Maker van de documentaire, Paul McGrath, legt de nadruk op de activiteiten van John en Yoko vanuit Toronto en Montréal en toont hoe Lennon zich actief inzette om de rellen in te tomen door via de radio en de telefoon met de studenten te praten in een poging het geweld een halt toe te roepen. Of dat ook is gelukt blijft een open vraag, feit is wel dat er tijdens en na zijn tussenkomst geen melding meer is geweest van dodelijke slachtoffers in de confrontatie met de politie. Hij laat ook een man aan het woord die als jongen van 14 tot de slaapvertrekken van John en Yoko wist door te dringen en een interview met het stel had, zgn. voor school. Hij karakteriseert Lennon als een innemende en vriendelijke persoonlijkheid, minzaam en intelligent. Ook over Yoko spreekt hij in zeer gunstige zin. Hij is mede de grondlegger van de ontmoeting van de Lennons met de minister-president van Franstalig Canada, de toenmalige enfant terrible van de Canadese politiek, Pierre Trudeau. John & Yoko's Year of Peace is een zeer interessante reconstructie op basis van een handvol originele interviews en nooit gezien archiefmateriaal.

CONCLUSIE
John & Yoko – A Love Story is een dubbelslag: de eerste en enige biografische langspeelfilm over de relatie van beide artiesten plus een unieke documentaire over de War is Peace-periode. De casting zit niet helemaal goed en het beeld is af en toe een beetje troebel, maar voor de rest kan het er allemaal best mee door. Voer voor de fans, uiteraard.

Waarom deze film het leeftijd-icoon 16 heeft meegekregen blijft wellicht voor altijd een raadsel. De film noch de documentaire bevat elementen die aanstootgevend kunnen zijn voor alle publiek van alle leeftijden. Vreemd.