FILM
Bij de dood van haar vader blijft Lily (Marlene Dietrich) alleen achter op het Duitse platteland. Om te overleven moet ze naar Berlijn, waar haar vaders zus, Mrs Rasmussen (Alison Skipworth), een boekenwinkel heeft. Bij haar tante, een wat oudere, volslanke en barse vrouw, is Lily nauwelijks welkom. Ze krijgt een bed om op te slapen en ze wordt geacht overdag in de winkel te staan om boeken te verkopen. Al op de eerste avond merkt ze dat er aan de overkant van de straat een beeldhouwer woont. De man in kwestie, Richard Waldo (Brian Aherne), komt bij haar 's anderendaags in de winkel langs op zoek naar inspiratie. Ik zit vast, vertrouwt hij haar toe, doelend op het gebrek aan inspiratie om een naaktsculptuur voor kolonel en baron von Merzbach (Lionel Atwill) tot een goed einde te brengen. Wanneer hij Lily wat nadrukkelijker bekijkt, ziet hij evenwel wat hij zoekt en staat erop dat ze model voor hem staat. Als meisje van het land ziet Lily naakt poseren niet zitten, maar uiteindelijk stemt ze toe en maakt Richard een tekening en daarna een plaasteren voorbeeld dat de baron zeer bevalt. De baron is onder de indruk van Lily's figuurtje en wil haar beter leren kennen.

Ondertussen is de werkrelatie tussen Lily en Richard uitgemond in een romantische sprookje en worden de vurige zinnen over liefde en geborgenheid uit Salomons Hooglied (één van de mooiste passages uit het Oude Testament) voor haar werkelijkheid. Maar Lily denkt meteen verder en ziet een huwelijksband en een eigen huisje met kindjes en daar is Richard – als kunstenaar – niet echt de man naar. Hij gaat in op een suggestie van de baron om het met Lily uit te maken en haar aan hem door te geven, want hij – de baron – houdt van Lily en kan haar geluk, rijkdom, geld en status geven. Zo gezegd zo gedaan en Lily trouwt met de baron. Hij zorgt er voor dat ze pianoles krijgt, Frans studeert, omgangsvormen aanleert, kort: hij maakt een echte dame van barones Lily. Maar de baron is niet Lily’s grote liefde en het huwelijk wordt niet wat Von Merzbach er van heeft verwacht.

Voor haar derde Amerikaanse film doet Marlene Dietrich geen beroep op haar vaste regisseur Josef von Sternberg die haar eind jaren '20 onvoorwaardelijk naar de States is gevolgd. Het spettert niet meer zo tussen Marlene en Josef en met The Song Of Songs (Het Hooglied) wordt de kloof voor het eerst zichtbaar. Paramount – de Studio die Dietrich onder contract heeft, stelt haar voor aan de jonge Rouben Mamoulian die net een succesvolle verfilming van Dr. Jekyll And Mr. Hyde achter de rug heeft en die de camera veel soepeler beweegt dan Von Sternberg. Bovendien heeft hij meer aandacht voor musical-achtige scènes. The Song Of Songs is gebaseerd op de succesvolle roman Das Hohlied van Hermann Sudermann, omgewerkt tot toneelstuk door Edward Sheldon en in het begin van de jaren '20 al eens tot stille film bewerkt door regisseur Dimitri Buchowetzki als Lily Of The Dust (1924).

In de handen van Mamoulian wordt de nieuwe verfilming een productie waarin Marlene Dietrich een ware metamorfose ondergaat van het opgetutte boerenmeisje dat berooid bij haar tante toekomt tot de fijne dame die een jaar later bij baron Von Merzbach gastvrouw speelt voor Richard Waldo. Marlene Dietrich slaagt erin om beide rollen geloofwaardig neer te zetten. Aanvankelijk is zij het schuchtere en brave, haast kinderachtige jonge meisje dat de weinig terechte opmerkingen van Mrs. Rasmussen over haar pas overleden vader bijna zonder tegenstribbelen slikt, later wordt ze koud en hardvochtig, cynisch als het om de liefde en sarcastisch als het om mannen gaat. Vooral in de boekenwinkel komt ze goed op dreef, zwijgzaam maar niet op het mondje gevallen zet ze de wat onbeheerste Walo met korte rake opmerkingen op zijn plaats. Mamoulian laat zijn camera een aantal lange en ingewikkelde bewegingen maken, waardoor de film meer dimensie en vaart krijgt dan de lovenswaardige maar eerder stijve producties van Von Sternberg. Zijn buitenopnamen zijn voor die tijd adembenemend, z'n decors indrukwekkend en levensecht. Hij typeert Lily niet als een diva, als een onaanraakbare figuur, maar toont de toeschouwer wat er achter de mooie kapsels, de schmink en de fantastische jurken in werkelijkheid schuilgaat, nl. een beschadigde ziel.

BEELD EN GELUID
Het beeld van The Song Of Songs is van een uitstekende kwaliteit. De beschadigingen van het origineel zijn hersteld, de vuiltjes weggewerkt, en bovendien is het contrast tussen wit en zwart, tussen licht een donker zeer goed en ziet deze film er verbazingwekkend goed uit. Het geluid heeft te lijden van ruis, maar dat mag niet verbazen bij een film van die leeftijd. De muziek klinkt evenwel directer en de stem van Dietrich meer gedetailleerd dan bijvoorbeeld in Blonde Venus. Wat dat betreft is deze film een grote vooruitgang.

EXTRA'S
Deze dvd bevat geen extra's.

CONCLUSIE
The Song Of Songs is één van Dietrichs betere film. De aanpak van regisseur Rouben Mamoulian is verfrissend, met veel beweging en aparte camerastandpunten, gewoon verrassend na de veel vormelijkere producties van Von Sternberg. Het verhaal over liefde, teleurstelling en berouw wordt gedragen door Marlene Dietrich, met Brian Ahere als de wellicht net iets te stijve beeldhouwer en Lionel Atwill als een geloofwaardige, trotse, cynische en bij momenten toegewijde aristocraat. Een onderwerp à la Emily Brönte en Jane Austen, deze keer niet in de hogere kringen van Engeland, maar die van Berlijn.