FILM
Een carrière in films kent ups en downs. Hoe kan het ook anders als Billy Wilder als eerste regel voor aspirant-filmmakers meegeeft zich te hoeden voor de wispelturigheid van een veeleisend publiek? Zo maakten grootmeesters als Hitchcock, Lean, Altman en Fellini diverse prenten van discutabele kwaliteit tussen hun grootste kassuccessen door. Zelfs Steven Spielberg heeft een aantal grandioze misbaksels op zijn naam staan. Maar ook in hun flops, in hun meest afgrijselijke films, zijn vaak nog de restanten van geïnspireerde ideeën en intrigerende set-ups te bespeuren. Wanneer echter ook dat aspect wegvalt, blijf je achter met iets wat nog erger is dan een slechte film: een slaapverwekkende film. Een Bobby Deerfield.

Regisseur van dienst is Sydney Pollack, een man wiens filmografie voortdurende schippert tussen de hoogte- en de laagtepunten, maar die met deze prent zijn absoluut nadir bereikt. Jazeker, Bobby Deerfield overtreft zelfs het onuitstaanbare Random Hearts als het op enerverende cinema aankomt. De kabbelende plot is vaagweg gebaseerd op een roman van Erich Maria Remarque, nochtans de auteur van het terecht bejubelde All Quiet On The Western Front. Formule-1-piloot Bobby Deerfield ziet een collega omkomen bij een tragisch raceongeval en kan diens dood maar niet van zich afzetten. Hij gaat op zoek naar de reden van het accident en komt zo in contact met Lillian Morelli, een ongeneeslijk zieke vrouw, die probeert het beste uit haar laatste weken te halen. Zij tracht ook Bobby uit zijn cocon te lokken, hem zijn ware zelf te laten ontdekken. Langzaam ontdooit de piloot, wordt hij verliefd op zijn gezellin en ontdekt hij een wereld naast de koele racerij.

Het verhaal wil zo graag een statement maken over de disconnectie van de hedendaagse maatschappij – in de jaren zeventig leefden we blijkbaar ook al langs i.p.v. met elkaar – dat iedere moegelijkheid tot entertainment als een storende vlieg neergeknuppeld wordt. Wat je krijgt zijn mooie widescreenshots van de Alpen, van Parijs en de Italiaanse Riviera. Starende blikken die diepe emoties moeten evoqueren. Een kleine portie softcore artistiek naakt. En tussendoor: de absolute leegte van een plot die er geen is. Kijken naar Bobby Deerfield is een prestatie op zich: er is wilskracht en grote kunde voor nodig om je oogleden ervan te weerhouden over je pupillen te zakken. Het opgeklopte drama dat zich op het scherm afspeelt is een aanslag op de waarden van de zevende kunst, de acteurs slaapwandelen door beeld. Al Pacino oogt alsof hij enkel op de set is om een paar maand door Europa te zwerven met een vet salaris er bovenop. De rest van de cast is doorgaans Euro-rommel: ranke, continentale vertolkersmet afleidende accenten en de neiging tot grotesk overacten. Op technisch vlak kan je de prent weinig aanwrijven, maar als ik mooie plaatjes wou zien, kocht ik wel een natuurdocumentaire.



Laten we zeggen dat Bobby Deerfield een poging was van Sydney Pollack om een artistieke Europese film aan een Amerikaans publiek verkocht te krijgen. Een mislukking die vanaf het eerste moment duidelijk had moeten zijn. Want doorheen de jaren is Hollywood inadept gebleken in het rechtsreeks vertalen van andere culturele stromingen naar Tinseltown. Imitaties van Europese, Aziatische of Latijnse stijlen zijn de Amerikaanse cineasten nooit goed afgegaan. Het is pas op het moment dat de kern van deze nieuwe stromingen werd gekruid met typische Hollywoodelementen dat de regisseurs en scenaristen de zevende kunst verder hielpen. Daardoor kon het Duitse UFA-expressionisme geboorte geven aan de Film Noir. Zo vormde de Franse nouvelle vague de basis van de Amerikaanse seventies-auteursfilms. Sydney Pollack zag het anders. Hij ging ervan uit dat een slechte imitatie gelijk stond met vernieuwing. En het leverde hem de slechtste prent uit zijn carrière op.

BEELD EN GELUID
Wat ook zij van de artistieke kwaliteiten van Bobby Deerfield, de presentatie op dvd oogt voorbeeldig. Filmgrain en beschadigingen werden vakkundig weggewerkt, de kleuren zien er fris en modern uit, contrasten zijn meer dan behoorlijk en de scherpte prima. Waarschijnlijk ziet deze print er jonger uit dan hij bij zijn release oogde. Ook op de soundtrack is weinig aan te merken: een gedegen monospoor, dat in het oor springende plus- noch minpunten bevat.

EXTRA’S
Warner heeft zijn best gedaan om een kleine maar interessante bos extra’s bijeen te sprokkelen. De voornaamste extra is een Audiocommentaar van regisseur Sydney Pollack. De cineast gebruikt dit forum vooral om zijn creatieve beslissingen te verdedigen, hoewel die pleidooien niet echt gemeend overkomen als hij zelf toegeeft de film niet meer bekeken te hebben sinds de release. Een Trailer (3 min.) slaagt er zowaar in de prent als min of meer interessant te verkopen, terwijl Filming A Love Story: Bobby Deerfield (7 min.) een promotionele mix brengt van setopnames en fragmenten.

CONCLUSIE
Bobby Deerfield probeert de innerlijke zoektocht van een macho naar zichzelf op het scherm te toveren, maar faalt grandioos. Op de mooie beelden na, is de film één groot snurkfestijn en een smet op de filmografie van alle betrokkenen. Beeld en geluid zijn prima van kwaliteit. De bonussectie is bescheiden gevuld.