FILM
Gary (Robert Carlyle) - Gaz voor de vrienden - zit zoals velen in het eens bloeiende Sheffield, ooit het hart van de Engelse staalindustrie, op droog zaad. Zijn vrouw Mandy heeft hem laten stikken voor een rijkere kerel en nu dreigt hij ook nog eens het bezoekrecht over zijn zoontje Nathan (William Snape) te verliezen, van wie hij zielsveel houdt. Zijn kameraad Dave (Mark Addy) lijdt door zijn figuur aan een minderwaardigheidscomplex, nog in de hand gewerkt doordat zijn vrouw Jean wild enthousiast van een optreden van de Chippendales terugkomt. Dit brengt Gaz op een idee: ze gaan ook om wat geld in het laatje te brengen een stripact organiseren. In zijn overmoed én om iets tegenover de rollende spierbundels van de Chippendales te stellen, pocht Gaz dat ze in hun act 'The Full Monty' zullen doen, d.w.z. volledig frontaal naakt gaan. Omdat een levend lijk (Gaz) en een dikke papzak (Dave) natuurlijk niet volstaan voor een avondvullend programma, gaan ze op zoek naar andere kandidaat-strippers. En die vinden ze: Lomper (Steve Huison) is een lelijke rosse met zelfmoordneigingen, Horse (Paul Barber) is een oudere, zwarte bejaarde met serieuze rugklachten en Guy (Hugo Speer) kan dansen noch zingen, maar is wel door de natuur rijk bedeeld. Ze krijgen bovendien hun voormalige ploegbaas Gerald (Tom Wilkinson), die een beetje kan dansen, zo ver dat ie met ze meedoet. Gerald heeft nooit aan zijn spilzieke vrouw durven vertellen dat hij werkloos is en doet vooral mee uit financiële overwegingen. Het zestal wordt op de duur een hechte groep vrienden, maar de weg naar het succes is bezaaid met allerlei praktische hindernissen: familieleden, de zedenpolitie, manifest gebrek aan talent en tuinkabouters...

The Full Monty is één van die charmante Britse comedy's van het laatste decennium en tegelijkertijd ook een sociaal geëngageerd drama. Van dit soort dramedy's hebben ze in de States blijkbaar vooralsnog geen kaas gegeten. Vooral de mengeling tussen het dolkomische en de ernstige, groezelige ondertoon uit de onderbuik van de Britse samenleving, geven de film een speciaal cachet. Het sociale kerkhof dat het bewind van Margaret Thatcher heeft aangericht is al een inspiratiebron van tal van gelijksoortige films geweest, zoals Brassed Off en Billy Elliot, en van het mistroostige Sheffield, volgens het inleidend filmpje eens een zo bloeiend provinciestadje, blijft alleen nog maar een hellhole over waar u en ik niet zouden willen wonen. In die zin is een film als The Full Monty soms zeer zwaar maatschappijkritisch, maar tegelijkertijd ook zelfrelativerend en gelukkig nooit moraliserend. De dialogen zijn bijzonder spitsvondig en het acteerwerk is top notch. Sommige rollen zijn wel wat karikaturaal (zoals Horse), maar Tom Wilkinson en vooral Robert Carlyle spelen doorleefde, realistische en meerdimensionale karakters, de eerste als braaf burgermannetje die aan zijn rol in de stripact zo weinig mogelijk ruchtbaarheid wil geven, maar er gaandeweg toch plezier aan begint te beleven, en de laatste als sociale mislukkeling die ondanks alles toch probeert een goede role model te zijn voor zijn zoon. Mede door de korte duur van de film (slechts 88 minuten) dendert het geheel voort naar de spetterende finale en pas tegen het einde begin je te beseffen dat de werkelijke boodschap in de film voor de protagonisten een zoektocht naar waardigheid en het overwinnen van hun beperkingen is.

BEELD EN GELUID
Ondanks het feit dat deze film een Oscar voor de beste muziek gewonnen heeft, moeten we het 'slechts' stellen met een 2.0-geluidsspoor dat van tijd tot tijd niet helemaal dynamisch klinkt, en sommige scènes, zoals de stripclub, een bijkomende dimensie ontzegt. De soundtrack van deze film is wel echt bijzonder, want naast de jarenzeventigbillenkletsers van Hot Chocolate en Donna Summer die onvermijdelijk opduiken in films over mannelijke stripacts, bevat het repertorium o.a. ook werk van Cockney Rebel en wordt de filmscore verzorgd door niemand minder dan Anne Dudley, de vrouwelijke helft van de in de jaren '80 ook bij ons niet geheel onbekende avantgardistische band The Art Of Noise, die o.a. ook orchestraal begeleidingswerk heeft geleverd voor bands als Pet Shop Boys. We worden wel getrakteerd op een mooi anamorf beeld, contrastrijk en gedetailleerd zoals het hoort en levendige kleuren die zelfs in de donkere, groezeligere omgevingen, zoals de verlaten fabriek waar Gaz en zijn clubje 'oefenen' veel ruimte voor details laat. Overigens, de ondertiteling valt uiteindelijk nogal mee, gezien de moeilijkheid om sommige van die sappige Engelse uitdrukkingen correct te vertalen.

EXTRA'S
Afgezien van het feit dat de overgang tussen de verschillende menu's op de disk wordt voorzien van een gigantische ritssluiting die openschuift - een gimmick zonder meerwaarde - bevat deze dvd één trailer. That's it! Ik trap zeker een open deur in als ik zeg dat het wat meer had mogen zijn.

CONCLUSIE
Een aanrader voor de liefhebber van de betere film.