CONCERT
Heel af en toe wordt de populaire muziek nog eens door elkaar geschud door een act die breekt met de gangbare smaken en waarden. Meestal gaat het om ééndagsvliegen die een rondje door de hitparade draaien en gedurende een aantal weken airplay krijgen op Studio Brussel om vervolgens zoals een toevallig passerende komeet in de complete anonimiteit te verdwijnen. Een gezelschap dat sinds 2000 bestaat en zijn roem beetje bij beetje zorgvuldig heeft opgebouwd is The Dresden Dolls, een heel apart duo uit Boston, USA.

The Dresden Dolls zijn Amanda Palmer en Brian Viglione, die elkaar in 2000 tegen het lijf lopen op een Halloweenfeestje. Als voorprogramma van Beck, de B-52s, Jane's Addiction en de Legendary Pink Dots maken ze hun debuut tijdens concerten in Washington en New York. Sindsdien reizen ze met hun piano en een drumstel de grote zalen van Amerika en West-Europa af om hun bizarre mix van cabaret en punkpop, een soort Kurt Weill meets Tori Amos en de Rocky Horror Picture Show, ten gehore te brengen. Hun act ademt de sfeer van de Duitse cabarets uit de jaren '20. Palmer laat er geen twijfel over bestaan dat ze Kurt Weill zeer genegen is. Z'n naam is in witte letters op de rug van haar piano geschreven. Met witgeschilderd gezicht en zwart/wit-gestreepte broekkousen zit ze achter de toetsen en fluistert, neuzelt, zingt en schreeuwt haar meestal zelfgecomponeerde teksten de zaal in. Viglione bevindt zich aan de andere kant van het podium dat is opgebouwd als een begin 19de-eeuws theaterzaaltje met veel rood en fluweel tegen de muren, intiem en gezellig. Ook zijn gezicht is witgemaakt met zwartafgelijnde ogen en geaccentueerde lippen. Achter zijn uitgebreide batterij drums en koperslagwerk (high hats) lijkt hij op een pantomine-acteur uit het vooroorlogs theater. Hij gaat heftig te keer met zijn drumsticks, springt op en gaat weer zitten, schreeuwt de teksten met Amanda Palmer mee zonder dat er klank uit zijn keel komt, schudt zijn hoofd zodat een waaier van zweetsdruppels tot halfweg het podium vliegt en pelt zichzelf in de loop van het concert af: eerste z'n zwarte bolhoed, dan z'n jasje, z'n t-shirt, z'n jeans, om tegen het einde in z'n ondergoed en drijfnat de set te verlaten. Z'n drumstijl is heftig, de ritmes veranderen constant, de slagen op de grote trom komen als mokerslagen aangerold. Viglione is de vleesgeworden duivel en hij zorgt voor een spetterend spektakel, mengt jazzy met hardcore invloeden en verpakt de stem van Amanda Palmer in een tapijt van originele en perfect getimede ritmes en tempo’s.

Ondertussen zit Amanda Palmer lijdend achter haar piano en wringt de melancholische songs over diepmenselijk leed, intense en verhalende liedjes over vereenzaming en vervreemding, geïnspireerd op Weil en Brecht als de grote iconen van het Weimartijdvak, uit haar ziel. Haar pianospel is breekbaar, refereert naar Nina Simone en Jerry Lee Lewis, naar Thelonius Monk als ze dissonant gaat. Ze is agressief, dreigend en dan weer vertederd en gevoelig. Binnen de lijst van het warme decor en de cabaretachtige kleren zien we een ouderwets en tegelijk modern rock spektakel, even intens als The White Stripes, maar unieker en origineler van vorm en aanpak, met meer ruimte voor de instrumenten, een breder muzikaal scala, zowel qua onderbouw als qua stemgebruik. De Dolls zijn anders, nieuwer, een frisse wind door een landschap van steeds meer op elkaar lijkende acts en genres.

Visueel zijn The Dresden Dolls met niets te vergelijken, of toch, met die Duitse, Meret Becker, maar die is bij ons nauwelijks bekend.

Deze dvd-registratie is gemaakt in de Paradise-club in Boston op 5 juni 2005 voor een gezelschap van intieme vrienden en collega's uit het milieu. Een bont gezelschap, opgetut en beschilderd, met jurkjes en jasjes in echte Weimarstijl, neemt de kleine zaal in bezit waar Amanda en Brian na de pauze de songs uit hun eerste album ten gehore brengen. Twee jaar is er inmiddels verlopen sinds de release van de plaat The Dresden Dolls en de nummers zitten uitstekend in hun hoofd en vingers. Missed Me als een intimistisch kinderliedje en het breekbare Perfect Fit, en dan het bijna grappige Christopher Lydon, over de radio-journalist achter het praatprogramma Open Source, de onbekende aan wie Amanda een bittere song over verloren liefde en ontgoocheling opdraagt, het zijn een paart staaltjes van hun kunnen. Girl Anachronism, snoeihard en agressief heeft iets van Helter Skelter en dat hoeft niet te verbazen, want Amanda luisterde tot haar negende bijna uitsluitend naar Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band en dus naar John Lennon. Het bisnummer Pierre, het meest cabaretachtige nummer van de set over een jongen die alles met I Don't Care beantwoordt, is grappig en aandoenlijk met Brian als de gestoorde hoofdfiguur. Truce sluit de set definitief af, de song begint voorzichtig neuzelend en eindigt als een brandende toorts. Het concert zit erop: 10 nummers en 66 minuten lang.

TRACKLIST
Good Day
Missed Me
War Pigs (Black Sabbath)
Perfect Fit
Christopher Lydon
Bad Habit
Half Jack
Girl Anachronism
Pierre (Carole King)
Truce

BEELD EN GELUID
De kwaliteit van de opname is uitstekend. Met een viertal camera’s, een kleine set en spaarzaam licht, gedomineerd door blauw en rood, bouwt regisseur Michael Pope een aparte live-registratie op die de sfeer en de geest van The Dresden Dolls helemaal tot zijn recht laat komen. Het beeld is soms een beetje onscherp wanneer een camera zich tussen de drums probeert te verstoppen of van ver op Brian inzoemt. Het zijn kleine onregelmatigheden die bijdragen tot de sfeer van realisme en directheid in een live-voorstelling. Het geluid staat in Dolby 5.1 met de stem vooraan, de piano op de vleugels, de drumboxen en de cimbalen van Brian in de surround, achteraan en via de subwoofer. Het ruimtelijke effect is geweldig en glashelder alsof de luisteraar tussen de piano van Amanda en het drumstel van Brian zit.

EXTRA'S
Veel extra's: een meer dan 60 minutendurende A Life in the Day of The Dresden Dolls, de titel alludeert zonder meer naar A Day in the Life, de afsluiter van Sgt.Pepper. Het is een verslag van de gebeurtenissen die 5de juni 2005 in Boston, de dag van de dvd-opname. We volgen Amanda en Brian bij het opstaan, de kapper, de voorbereiding van de show, de arriverende gasten, de medewerkers, het uitvallen van de stroom net voor de aanvang van het concert, de animatie op straat tot en met de aankondiging van hun optreden. Een Making of die de toeschouwer laat binnendringen in het privé leven van Amanda en Brian. In The Pre Show (20 minuten) zien we wat er aan de hand is in het voorprogramma van hun optreden. Het wordt meteen duidelijk dat The Dresden Dolls geen alleenstaand fenomeen is. In Boston en omstreken maken ze deel uit van een veel ruimere stroming, het zgn. Punk Cabaret, waar zij op dit moment zowat de meest bekende act van zijn. In het voorprogramma zitten pantomine-spelers, goochelaars, acrobaten en marionettenspelers vreedzaam na elkaar in een show die oogt als een ouderwetse circusvoorstelling, gezellig, familie- en kindvriendelijk. Christopher Lyndon brengt zijn radio-programma mee en laat de luisteraars vragen stellen aan het duo. Nog als extra twee video-clips: het van de radio bekende Coin-Operated Boy over de omgang met een androïde jongen en het pompende Girl Anachronism, gevolgd door Live at the Roskilde Festival 2005, waar we The Dresden Dolls beide nummers ook nog een keer live zien spelen.

CONCLUSIE
The Dresden Dolls – In Paradise is een atypisch project van een atypische muziekduo uit Boston. In de huidige muzieksceen zijn ze moeilijk te plaatsen. Verwantschap is er met de Duitse artieste Meret Becker, de vanuit Brussel opererende Angelsaksische band Tuxedomoon, Weil en Brecht, Tori Amos, Carole King, John Lennon, John Coltrane, Miles Davis en vele, vele anderen. The Dresden Dolls is geen middle of the road-band, en evenmin een commercieel belangwekkend product. De Bostonians doen het vooral voor de eigen fun en voor die van hun steeds groter wordende schare bewonderaars, mensen die ondermeer iets hebben met intense en authentieke muziek, piano’s, drums, make up, pluche, bolhoeden en foute kitsch.