Deze film maakt deel uit van de Gary Cooper Collection, waartoe ook nog Design For Living, Peter Ibbetson, The General Died At Dawn en The Lives of a Bengal Lancer behoren. De films zijn verspreid over twee dubbelgelaagde, dubbelzijdige discs.

FILM
Beau Geste opent intrigerend, met een groep cavaleristen van het Vreemdelingenlegioen, die in de Sahara stuiten op een verlaten fort. Enkel verse lijken van medesoldaten wringen zich levenloos tussen de kantelen. Om de ware toedracht achter het mysterieuze spookfort te achterhalen, neemt regisseur Wellman ons vervolgens mee terug in de tijd, naar Engeland, waar de drie broers Geste – John, Digby en Beau – een geprivilegieerd leven leiden. Maar hun rijkdom taant en de familie wordt gedwongen hun waardevolste bezit, een blauwe saffier te verkopen. Zover komt het echter niet, want de edelsteen wordt gestolen en alle drie de broers biechten op de rover te zijn, om zo de echte dader te dekken. De Gestes duiken onder in het Vreemdelingenlegioen, waar ze onder het commando van de meedogenloze sergeant Markoff mentaal en fysiek gekraakt worden. Muiterij broeit onder de soldaten in het fort, en terwijl de broers worden aangevallen door een horde bloeddorstige Arabieren, proberen ze als een hechte familie te overleven.

De structuur van Beau Geste, waarin een bizar spookfort via één lange flashback verklaard wordt, is wellicht het belangrijkste aspect van de film. De overgang naar het verleden gebeurt echter nogal bruusk en onrealistisch, en regisseur Wellman slaagt er niet in het uitstekende tempo en de spannende sfeer van de eerste tien minuten voort te zetten. Pas in het laatste kwartier, wanneer we de ware toedracht van wat gebeurde in het fort te weten komen, vertoont de film opnieuw een intrigerend ritme. Alles daar tussenin, het bulk van de prent dus, schippert tussen amusant en saai. Het scenario wil duidelijk de hechte band tussen de broers in de verf zetten, maar vergeet daarbij de karakters afdoende uit te werken. Integendeel is het hun relatie met de sadistische sergeant die eerder op het voorplan treedt, waardoor het thema van de film – opoffering uit broederliefde – hopeloos de mist in gaat.

Zelfs de cast van bekende acteurs kan Beau Geste niet uit het moeras van middelmatigheid trekken. Gary Cooper speelt het titulaire personage en doet dat zoals het een ster uit de jaren dertig betaamt: met charisma, maar op automatische piloot. Als jongere broer John is een jeugdige Ray Milland gezegend met het best uitgewerkte karakter, waarvan de vertolker profiteert om zijn acteertalent met de kijker te delen. De derde broer, Digby, gespeeld door Robert Preston, is het meest enigmatische personage, maar ook de grootste ‘doener’ van de drie, waardoor het gewicht van de actie voor een flink deel op hem verhaald wordt. Prestons onregelmatige aanwezigheid op het scherm maakt het echter moeilijk echt voor hem te duimen. Degene die dan ook het meeste indruk nalaat is Brian Donlevy – zij het niet per se in positieve zin. De karakteracteur moet het niet alleen doen met een uit boordkarton opgetrokken personage, hij doet er zelf nog een karikaturaal schepje bovenop, waardoor je soms het gevoel hebt naar een pastiche te kijken i.p.v. een avonturenfilm. Aandachtige kijkers zullen in een korte flashback een jonge Singin’ In The Rain-vedette Donald O’Connor herkennen, die overigens de meest natuurlijk vertolking geeft van de mensen uit de nevencast.

Op technisch vlak valt op de prent nauwelijks iets aan te merken. De sequenties die zich in Engeland afspelen, vallen op door het somptueuze kasteeldecor, dat dankzij een doordachte fotografie een prachtige grandeur uitstraalt. In de woestijnscènes – die de film domineren – springt het door trappen en kantelen geflankeerde kubusdesign van het fort in het oog als een ideale kruising tussen een realistische vesting en een filmdecor. Muziek wordt verrassend weinig gebruikt om emoties over te brengen, terwijl de montage in begin- en eindsequenties knap verschillende standpunten van eenzelfde actie toont. William Wellman toont zich naar goede gewoonte een meester in economisch vertellen maar zelfs zijn ingetogen visuele flair kan de tekortkomingen van een onmachtig scenario verdoezelen.

En dus is Beau Geste, bijna zeventig jaar na dato, niet meer dan een op papier interessant sterrenvehikel voor Gary Cooper. De gehanteerde stijl van vertellen spreekt voor een hedendaags publiek nu eenmaal niet meer tot de verbeelding en daar kunnen oscargenomineerde sets en een goede regie weinig aan veranderen. Tijdens de allereerste vertoning van de film in 1939, werd als opwarmer de eerste spoel getoond van de stille versie van dit verhaal uit 1926, om aan te tonen hoe ver het medium geëvolueerd was op 13 jaar. Sommige critici merkten echter cynisch op dat tussen beide versies bitter weinig verschil te bespeuren viel. Mocht de prent vandaag een remake krijgen, zou het interessant zijn dat experiment nog eens te herhalen. Een up-to-date versie zou er ongetwijfeld heel anders uitzien. Maar of een remake dezelfde meeslepende sfeer van de eerste tien minuten van de 1939-film kan evenaren is nog maar zeer de vraag.

BEELD EN GELUID
Beeld en geluid van de Gary Cooper Collection zijn in de vorige vier films een teleurstelling van jewelste geweest. Daarom komen de goede contrasten, het relatief gebrek aan grain en printbeschadigingen en de prima scherpte als een aangename verrassing bij het bekijken van Beau Geste. Van de vijf films in de collectie bezit deze prent zonder meer de beste beeldkwaliteit. Het geluid is ook in orde – helder, verstaanbaar en grotendeels ruisvrij – hoewel de mix tussen geluidseffecten en dialoge niet altijd snor zit.

EXTRA’S
De enige extra is een korte Trailer.

CONCLUSIE
Beau Geste is al diverse malen verfilmd en deze versie uit 1939 is waarschijnlijk de beste. Dat de prent uit het magische filmjaar 1939 stamt betekent echter niet dat dit een pure klassieker is. De eerste tien en laatste vijftien minuten mogen dan wel constant boeien, alles er tussenin getuigt van enerverende middelmatigheid. Beeld en geluid op de dvd scoren hoger dan de kwaliteit van de andere prenten uit de Gary Cooper Collection, maar de extra’s blijven nagenoeg onbestaande.