FILM
In de buurt van een klein Amerikaans dorpje landt er een vreemde meteoriet. Een oude dronkaard gaat op onderzoek uit en wordt het slachtoffer van een vreemde gelachtige substantie die bij zijn aankomst uit de ruimtesteen lekt. Een jong stel neemt de man langs de kant van de weg in shock mee naar een lokale dokter. Wat niemand weet is dat de gelijachtige Blob onderweg is naar het dorp, en ondertussen alles op zijn weg meeneemt in een slijmerig spoor van destructieve vraatzucht.

De eerste volwaardige hoofdrol in deze pulpy monsterfilm uit 1958 was weggelegd voor de inmiddels legendarische Steve McQueen. Op enkele doordeweekse rollen in TV-series en bijrollen in B-films, had McQueen nog niets noemenswaardigs gepresteerd. Deze volledig overbodige en naar hedendaagse maatstaven achterhaalde film, was dan kwalitatief niet veel beter dan het eerdere werk van McQueen, toch viel de prent eind jaren vijftig in de smaak van de toenmalige jeugd. Het pad was meteen geëfend voor The Magnificent Seven, een film die McQueen tot in de eeuwigheid zou bombarderen tot charismatische filmster.

In The Blob zien we naast een crappy uitgewerkt sciencefictionverhaal, de zeitgeist van de jaren vijftig en de typische muziek, kledij en auto's, ook heel wat stug en houterig acteerwerk. Vooral de entourage van McQueen is bij momenten huiveringwekkend abominabel. Ook Steve is niet zuiver op de graad, in een bepaalde scène doet hij zo hard zijn best om een emotioneel aangedane grimas te trekken, dat het net lijkt alsof hij een acute aanval van deshydraterende diarree te verwerken krijgt. Toch is deze prent aangenaam vertier voor iedereen die af en toe te vinden is voor een goedkope Z-flick. De film heeft een specifieke kitscherige sfeer, die onder vrienden en met een pilsje bij de hand best te genieten valt.

The Blob kreeg in 1988 een superiere remake, die vandaag de dag nog steeds erg entertainent is om te bekijken.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 1.78:1 beeld vult mooi het scherm van een breedbeeldtelevisie. We krijgen een mooi gevuld scherm zonder zwarte randen links en rechts van het scherm aangezien het beeld van de originele 1.66:1 aspect ratio enhanched werd voor breedbeeld reproducties. De kleuren zijn een beetje flauw en de beeldscherpte is niet meteen fenomenaal te noemen. Het Dolby Digital Mono-geluid is voldoende om de dialogen en de schrale geluidseffecten naar de huiskamer te vertalen. Op wat ruis en lichte sporadische, haast verwaarloosbare storing na, is dit een aanvaardbare geluidstransfer.

EXTRA'S
Helaas pindakaas, helemaal niets.

CONCLUSIE
The Blob is een must voor pulp- en drive-in movie liefhebbers. De remake uit de jaren tachtig mag dan technisch veel beter zijn, het origineel uit de fifties heeft net dat tikkeltje extra kitsch om als vreemde eend in de DVD-bijt gekoesterd te worden.