FILM
Jack Lawrence (Billy Crystal) is een succesvolle advocaat, gelukkig getrouwd met Carrie (Julia Louis-Dreyfus). Dale Putley (Robin Williams) aan de andere kant is een complete mislukkeling, die zelfs een te grote slappeling is om zelfmoord te plegen. Kort na elkaar worden ze allebei bezocht door een oud lief, Collette Andrews (Natassja Kinski). Alhoewel die getrouwd is met Bob (Bruce Greenwood), maakt ze beide mannen afzonderlijk wijs dat haar zoon Scott feitelijk hun zoon is. En Scott heeft het ouderlijk huis verlaten om als groupie de één of andere band te volgen op tournee. De beide mannen zijn gecharmeerd door Collette's wanhopige schreeuw om hulp, en gaan de jongen achterna. En het onvermijdelijke gebeurt: ze botsen op elkaar. Wanneer ze na veel geruzie toch uiteindelijk de handen in het haar slaan en de jongen - compleet doorzopen - terugvinden, blijkt die een bende drugdealers 5000 dollar lichter te hebben gemaakt om voor zijn vriendinnetje Nikki (Haylie Johnston) een peperduur juweel te kopen. De heren hebben het echter te druk met kibbelen op wie de kleine het meeste lijkt. En alsof alles nog niet ingewikkeld genoeg was, gaat ook Bob op zoek naar zijn zoon. Zoonlief neemt opnieuw de benen, en de vaders moeten hem in Las Vegas gaan terughalen, met alle benodigde complicaties.

Fathers' Day is een brave maar niet al te geslaagde typisch Amerikaanse komedie, doordrenkt met de nodige dosis sentimentaliteit en family values. De film heeft tenminste wel de verdienste dat de boertigheden die gewoonlijk met een dergelijk gegeven gepaard gaan, grotendeels achterwege zijn gebleven. Het scenario verzandt echter al te snel in een oeverloos geleuter tussen de twee protagonisten over het vaderschap. Amerikanen zullen er ongetwijfeld anders over denken, maar dit is niet het soort film waar je van gaat schuddebuiken van het lachen. Het verhaal is flinterdun en voorspelbaar, en moet voornamelijk dienen om de heren Williams en Crystal hun forum te geven om hun ding te doen. Wat in dit geval neerkomt op een nummertje om ter hardst de aandacht trekken. Beide acteurs spelen dan ook op automatische piloot, en innovatief acteerwerk zit er toch echt niet in. Robin Williams heeft met rollen in minder evidente films als Dead Poets' Society, Good Morning Vietnam en Good Will Hunting al bewezen dat hij zijn personages toch diepgang kan geven, maar dat is iets wat we van Crystal niet kunnen zeggen. Hoe dan ook, een eerder simpele en ongecompliceerde komedie, maar allerminst een filmklassieker.

BEELD EN GELUID
Op het 5.1-geluid valt niet veel aan te merken, maar in een film als deze worden de mogelijkheden van Dolby Digital toch niet echt optimaal benut. Af en toe eens bij een voorbijrijdende wagen of het publiek bij een concert, maar dat was het dan. De dialoog is overal wel helder en verstaanbaar, wat ook niet altijd evident is. Het beeld is eerder naar de onzuivere kant, erg korrelig, en de kleuren zien er ook niet al te fris uit. Het valt nog allemaal wel binnen de grenzen van het aanvaardbare, maar men heeft de hele film op één kant van een single layer-DVD willen persen, en dat hadden ze misschien beter niet gedaan. Het meest storende is dat het beeld constant aan scherpte schijnt te ontbreken. Had dus wat beter gemogen.

EXTRA'S
Naar de huidige standaard stellen de extra's op deze release niet veel voor. Er staan een paar pagina's op met productie-aantekeningen en informatie over de cast, en een trailer, wel ondertiteld in het Engels maar niet in het Nederlands, plus wat "reel recommendation" stills, gewoon een paar pagina's reclame dus met andere films van dezelfde acteurs/maker. Onvoldoende, dus.

CONCLUSIE
Een komedie zoals er dertien in een dozijn zijn, en dus eerder voer voor liefhebbers.