FILM
Superman II was overduidelijk niet wat het moest zijn, wanneer we vergelijken met Superman I. Vergelijk dat dan nog eens met Superman III en tja... Superman is een schaduw van zichzelf geworden. Regisseur Richard Lester vond het broodnodig om het personage een komische draai te geven. Resultaat is een film die eigenlijk te gek is om waar te zijn. Naarmate de film vordert, wordt het er eigenlijk enkel erger op. Een best nog werkbare premisse wordt tot in het belachelijke geexploiteerd, wat lijdt tot lachwekkende scenes in wat een toch ietwat serieuze film zou moeten zijn. Het hele supercomputer-gegeven is gewoon belachelijk, al helemaal wanneer die computer het recht in eigen handen wil gaan nemen.

Doe daar nog een schepje Kryptoniet, verrijkt met tabak, vechtende verkeerslichten, brandende pinguins en een ondeugende Superman bovenop en het geheel is eigenlijk een grote parodie van zichzelf geworden. Je vraagt je op zo'n moment af van waar ze dergelijke wansmakelijke ideeen halen ? Superman en slapstick gaan gewoon niet bij elkaar, een wetenschappelijke realiteit. Donner zat met de originele film op het goede spoor, maar Lester vervalt met zijn debakels al snel weer tot het uiterst melige superheldengenre dat het publiek vrijwel de gehele jaren '50 tot '70 te verwerken kreeg.

Ook de cast is niet alles. Allereerst moeten we het zonder Gene Hackman doen, dat betekent dus ook geen Lex Luthor. Robert Vaughn heeft echter meer dan genoeg in zijn mars om een geslaagde villain neer te zetten, zou je denken? Tenminste als hij daar de kans toe gekregen zou hebben. Richard Pryor is nog zo'n rare keuze, zijn personage Gus Gorman is simpelweg een idioot. Hoe die idioot tegelijkertijd een computergenie kan zijn is één van de grote mysteries van het leven, Darwin kan daar nog een puntje aan zuigen als je het ons vraagt. Tot slot is er nog het zo goed als ontbreken van Margot Kidder als Lois Lane. Reden van haar afwezigheid: ze had laten verstaan dat ze het schandalig vond dat Richard Donner ontslagen werd voor Superman II, dat was bij de Salkinds blijkbaar in het verkeerde keelgat geschoten. De waarheid kwetst natuurlijk.

Toch zijn er een aantal redenen om Superman III een leuke film te vinden:

• Allereerst zijn er de cult-liefhebbers. We kunnen ons inbeelden dat zij voor een film als deze staan te trappelen. Als parodie op Superman zou deze film immers best geslaagd zijn, serieus nemen kan je hem immers bijna niet.
• Ten tweede zijn er de die-hard Superman-fans, zij zien Superman gegarandeerd door een roze, excuseer blauw-rode, bril en zijn moreel verplicht deze film in hun collectie te hebben.
• Tenslotte is er nog één optie. Je naam is Jan Verheyen en je wil de zoveelste (teveelste?) Nacht Van De Wansmaak organiseren. Superman III is dan gegarandeerd een mooie keuze. We willen meneer Verheyen echter aanraden nog even geduld te hebben, Superman IV is nog veel beter geschikt voor een dergelijk evenement.

BEELD EN GELUID
Het mag wel duidelijk zijn dat men bij Warner niet evenveel tijd heeft gestoken in Superman III als in bv. Superman of Superman II: The Richard Donner Cut. Eigenlijk zijn we daar wel blij om, want een dergelijke behandeling voor een dergelijke film zou eigenlijk gewoon hallucinant zijn.

Wat heeft dat voor resultaat? Een transfer die zeker niet vrij is van problemen als daar zijn: grain, aliasing, edge enhancement en beschadigingen. Kortom, het valt bij momenten echt wel op dat de film al 23 jaar oud is. De anamorfe 2.40:1 transfer heeft echter ook nog een paar pluspunten: kleuren zijn mooi verzadigd en zwartniveaus zijn zo goed als mogelijk.

In tegenstelling tot de 2 voorgaande delen, beschikt Superman III "slechts" over een doodsimpele Dolby Surround 2.0 track. Net als bij de beeldtransfer gaat het ook nu weer om een product dat ruim een voldoende haalt, maar ook op geen enkel moment zal verbazen. Fouten als ruis en beschadigingen mogen zijn volledig afwezig, maar qua ruimtelijkheid of dynamiek is het zeker geen hoogvlieger.

EXTRA'S
Als voorgerecht is er een audiocommentaar met Ilya Salkind en Pierre Spengler. Eerlijk gezegd zien we niet in wie dit nu zou willen beluisteren. De film zelf trotseren is al moeilijk genoeg, laat staan dat je hem nog eens wil doorworstelen, enkel en alleen voor een relatief oninteressant audiocommentaar.

Tijd voor de soep: Deleted Scenes op grootmoeders wijze. Elf scenes die niet in het uiteindelijke product te zien zijn. Het getuigt van goede wil dat ze op de release staan, maar het is toch wel overduidelijk waarom ze niet in de film zitten.

Ondertussen zijn we op ons menu aanbeland bij het hoofdgerecht. Dat is niks minder dan een smakelijke TV-special uit 1983, genaamd The Making of Superman III. Het duurt een goede 45 minuten vooraleer je deze schotel naar binnen gewerkt hebt. Eigenlijk is deze making-of best nog interessant. Wanneer je een dergelijke documentaire ziet, valt het toch op dat er serieus wat verandert is op het gebied van filmproductie.

Tot slot als dessert nog een trailerduo: de bioscooptrailer en een .

CONCLUSIE
Eigenlijk best een draak van een film, maar het kan nog erger. Technisch haalt de schijf een ruime voldoende en bovendien is er toch minstens één redelijk interessante extra aanwezig. We hadden natuurlijk ook niet verwacht dat we hier evenveel verwend zouden worden als het geval was met Superman I en Superman II. Eigenlijk is deze film enkel bedoeld voor de redelijk serieuze Superman-fans, enkel zij zullen zich nog enigzins kunnen vinden in de absurditeit van het vehikel.