CONCERTFILM
In het najaar van 2005 strijkt Paul McCartney in de V.S. neer na een afwezigheid van drie jaar. De tournee The Space Within US wordt er tussen 16 september en 30 november ter gelegenheid van McCartney’s nieuwste cd-release Chaos And Creation In The Backyard 37 keer in 26 steden opgevoerd met als climax de rechtstreekse verbinding met het Internationale ruimtestation op 11 november tijdens het concert in Anaheim, California, waarbij de astronauten door een enthousiast publiek van ruim 17.000 fans een goede morgen worden toegewenst op de tonen van Good Day Sunshine en English Tea.

Een McCartney-concert heeft veel weg van een familie-reünie. Paul McCartney sings the Beatles blijft de natte droom van een hele generatie fans en de playlist van The Space Witin Us-tournee laat er geen twijfel over bestaan: McCartney heeft de schroom definitief afgelegd en grasduint uitgebreid uit zijn indrukwekkende catalogus van grote en nog grotere hits, publieksfavorieten, meezingers en intieme liefdesliedjes. Het publiek dat in het Arrowhead Pond-stadion in Anaheim samenstroomt is van alle leeftijden: oma's en opa's, jonge kerels met een kleuter in de nek, jonge zwangere moeders, families met enthousiaste kinderen en uitgelaten tieners, hippe twens en kalende dertigers, veertigers, vijftigers, verliefde stelletjes van alle leeftijden, vijf generaties die uit volle borst de oude hits meezingen. Als Paul McCartney als intro het stomende Magical Mystery Tour (1967) de zaal indrijft, heeft hij meteen het publiek op de hand. Het Arrow Pond-stadion schudt op z’n grondvesten. In het rustige Flaming Pie (Flaming Pie, 1997) neemt hij gas terug om meteen terug te slaan met het gevoelige Maybe I'm Amazed, het beste nummer uit zijn eerste soloalbum (McCartney, 1970), simpel, direct, indringend en met dat typisch afgeknepen hoge Macca-stemmetje. Eleanor Rigby (Revolver, 1966), het kippenvelnummer bij uitstek, krijgt een klassieke uitvoering, maar zonder het strijkkwartet van George Martin. Dat heeft plaats gemaakt voor de gesampelde violen van Paul "Wix" Wickens. Het publiek houdt de adem in, overal zijn er tranen van verbazing en ongeloof over de onverwoestbare eenvoud van deze bloedmooie McCartney. Bonkende, slepende gitaren en roffelende drums zijn het canvas voor Let Me Roll It (Band On The Run, 1973), gevolgd door een recht-toe-recht-aan-versie van Drive My Car (Rubber Soul, 1965)) en het rockerige Got To Get You Into My Life (Revolver, 1966), stuiterend en snoeihard.



Fine Line uit de recente release is een rocker oude stijl, een goed klinkende drie akkoorden-song met Paul aan de piano. Voor I Will (The White Album, 1968) worden de lichten gedoofd en staat McCartney met zijn akoestische gitaar helemaal alleen in de schijnwerper op het gigantische podium. Het tempo ligt iets hoger dan op de dubbele witte, maar de toonhoogte is dezelfde met dezelfde impact als 30 jaar geleden. Kampvuursentiment is er tijdens I’ll Follow the Sun, een niet kapot te krijgen McCartney-klassieker die een paar keer een korte herneming krijgt wegens het enthousiasme van het publiek. Het is zo’n korte liedje, zegt McCartney erover, ik kan er wel mee bezig blijven, en opnieuw herneemt hij de laatste regel van het refrein voor een doldraaiend publiek. Good Day Sunshine is de rechtstreekse morgengroet voor de astronauten in het International Space Station, 350 km boven Anaheim, de dag vóór hun terugkeer naar de aarde. Via een unieke rechtstreekse satellietlijn praat McCartney heel even met de bemanning en biedt ze later in het programma in zeer Britse stijl English Tea aan. Bij de herneming van het programma-onderdeel tijdens een latere show in Las Vegas, staat de Discovery-bemanning live op het podium met de zanger en zijn band.

For No One met een vooruitgeschoven pianobegeleiding en keyboardgeluidjes en Fixing A Hole uit Sgt. Pepper’s Loney Hearts Club Band (1967), op een sober pianoarrangement, vormen het opstapje voor een stevige versie van Penny Lane met gesampeld koper en traverso. Heel even klinken The Beatles door in het achtergrondkoortje, nostalgisch en retro. Speciaal voor de Wings-fans brengt McCartney het sferische en meerstemmige Too Many People, opnieuw uit zijn eerste solo-album. Aanstekers en kaarsen zijn er voor een indringende versie van Let It Be (1970), opgedragen aan romantici en verliefde stelletjes.



I've Got A feeling (Let It Be, 1970) associeer je eerder met George Harrison, maar het is wel degelijk vintage McCartney, in een vlotte versie tegen een muur van gierende gitaren en roffelende drums. Follow Me is een recente McCartney-compositie voor stemmen, akoestische gitaar en keyboards, melodisch, doodsimpel en toch pakkend. Jenny Wren is breekbaar als glas, een uitgeklede Eleanor Rigby, eenvoudig van snit met indringende keyboards en een batterij hoge noten voor McCartneys fluwelen stem. Maar dan verandert Paul McCartney van schaap in wolf voor Helter Skelter, een song op de rand van de afgrond met de oneindige diepte als verleider, kolkend, pulserend en hypnotiserend, met hardrockgitaren en gotische koortjes, een superjet in vrije val. Klassieker dan klassiek en honderden keren gecoverd: Yesterday, een modern Hooglied, een goddelijke interventie, de perfecte song in de enige echte uitvoering, ontroerend door z'n eenvoud, aangrijpend door de aparte interpretatie. Get Back is voor altijd verbonden met het live-concert op het dak van de Apple-studio’s in Abbey Road, maar het werkt ook in Anaheim als apotheose van een uitstekend feel good-concert. Afsluiten doet McCartney met één van de allereerste song die hij naar de top van de hitparade schreef: Please Please Me (1963). De kers op de taart.

Tussen de verschillende songs zijn interviews en sfeerbeelden gemonteerd, van Herbie Hancock tot Bill Clinton, ontmoetingen met fans, backstage-opnamen en een uitgesponnen interview met Paul McCartney, de crewleden en muziekkenners. Er is werk van gemaakt en het is allemaal interessant materiaal.



BEELD EN GELUID
25 Hi-definition-camera’s zijn in stelling gebracht om het US-concert in Anaheim, California, in beeld te brengen. Over de kwaliteit van het beeldmateriaal valt dan ook niet te twijfelen, het is gewoon uitstekend. Het geluid werd in Dolby Digital 5.1 geregistreerd (met DTS-mogelijkheden), een effect dat vooral gebruikt wordt om de reacties van het publiek meer ruimte te geven, want in tegenstelling tot de meeste concert-registraties, besteedt regisseur Mark Haefeli op uitdrukkelijk verzoek van executive producer Paul McCartney zeer veel aandacht aan de reacties van het publiek, waardoor de film een hoge aaibaarheidsfactor krijgt.

EXTRA'S
Heel veel extra's op deze dvd-release: in US Tour Pre-Show Film (10’) vertelt McCartney over zijn ouders, de invloed van zijn muzikale vader op zijn latere carrière, de eerste gitaar, de ontmoeting met John Lennon, de eerste composities, de schoolresultaten, The Quarry Men Skiffle Group, Beatlesmania, de plotse doorbraak in de States in 1964, de nieuwe band Wings, het Live 8-concert en het niet afnemende plezier van het songschrijven. In Sound Checks zien we de ex-Beatle in drie try outs: Whole Lotta Shakin' Goin' On, Friends To Go en How Kind Of You. On the Road with US gaat over de organisatie van de US-tour, de sfeer tijdens de wekenlange tour door de U.S.A., allemaal in splitscreen. More About Us (10') focust op het contact met de astronauten. Medewerkers en vrienden schetsen een portret van de mens achter Paul McCartney, zijn zin voor precisie en perfectie, zijn omgang met medewerkers en bandleden, zijn humor.

De extra disc is een cd en die bevat een uitgebreid radio-interview met Paul McCartney, interventies van de bandleden, uittreksels uit het concert en extra nummers (o.a. Back in the USSR, The Midnight Special) uit andere optredens (Rusland) dan de US-tour. McCartney praat over de gigantische en recordbrekende US-onderneming waarvoor een konvooi van 16 enorme containervrachtwagens is geleased om het decor, het podium en de muziekinstrumenten van Miami via New York, Toronto, Detroit, Chicago, Denver, Seattle, Houston en Dallas naar Las Vegas en Los Angeles te brengen.

CONCLUSIE
Paul McCartney – The Space Within US is een must voor alle Beatles- en Wings-fans en alle muziekliefhebbers die het oude McCartney-materiaal in een live-uitvoering willen meemaken. Sommige nummers stonden eerder op dvd-concert-releases, maar met deze film wordt een hele reeks nieuwe en verrassende Beatlesnummers aan de catalogus toegevoegd. Bovendien is de live-opname doorspekt met memorable interventies van McCartney zelf en tal van interessante tussenkomsten van collega's en bewonderaars. De cd is bovendien door de vele muzikale inserts makkelijk vaker te beluisteren in de huiskamer.