FILM
Superman III was al geen hoogvlieger (pardon the pun), maar toch vond men het absoluut nodig nog een 4e titel in de reeks te produceren. Toegegeven, als je afgaat op de synopsis en de cast, lijkt het nog best boeiend. Met andere woorden: de premisse was goed genoeg, 't is de uitwerking die het zwaar liet afweten.

In den beginne was het de bedoeling dat Superman IV weer door Richard Donner geregisseerd zou worden, maar deze weigerde beleefd. Dat hoeft ook niet te verbazen: Superman III was van bedenkelijke kwaliteit en voor Superman II had men hem afgedankt... Niettegenstaande dat alles was het de bedoeling dat het grootste gedeelte van de cast en crew ook aan Superman IV zou meewerken. Bovendien was er voor het budget 36 miljoen weggelegd, weliswaar 20 miljoen minder dan Superman I en II (maar door de vooruitgang van de techonologie is het logisch dat bepaalde dingen goedkoper werden), maar toch 20 meer dan Superman III. Een gunstig vooruitzicht dus... tot op een bepaalde dag simpelweg 20 miljoen van het budget werd geschrapt. 16 miljoen om een degelijke sciencefiction film vol speciale effecten te produceren, acteurs Christopher Reeve en Gene Hackman te betalen, wat muziek onder je film te zetten, etc. etc.

Men hoeft geen rekenwonder te zijn om te weten dat iets dergelijks enkel verkeerd kan aflopen. Voor het milieu was de filmproductie echter wel ideaal: er werd uitermate veel recycleerd op het gebied van speciale effecten. Het is veelal ook niet echt moeilijk om te ontdekken waar dergelijke recyclage gebeurd.

Maar hoe zit het nu met het verhaal? Wel, eigenlijk een simpele premisse: de VN ziet in dat er einde moet komen aan de nucleaire wapenwedloop en doet een beroep op Superman om alle nucleaire wapens van de planeet te bannen. Allemaal mooi en wel, maar Lex Luthor ziet dat niet zitten: een wereld zonder oorlog, is immers een serieus gat in de portefeuille van Lex. Dus gaat deze laatste op zoek naar een manier om voor eens en voor altijd af te rekenen met de man van staal. Wanneer hij een staal van Superman's DNA weet te bemachtigen, gaan de radertjes aan het werk om een kwaadaardige kopij te produceren...

Jaja, in 1987 was klonen nog geen virtueel taboe en voor je het weet, is Nuclear Man geboren. Over de lullige naam willen we nog geen eens beginnen discussiëren, maar eigenlijk is Nuclear Man niet meer dan een uiterst domme kracht met als enig doel: Superman vernietigen. Als het even kan uiteraard ook nog de helft van de wereld tot as herleiden.

Superman IV moest eigenlijk een doodserieuze sciencefiction-film met een duidelijke boodschap worden. De boodschap is gebleven, maar de bij momenten lachwekkende uitwerking ervan, trekt het geheel een beetje in het belachelijke. Maar na verloop van tijd durven dergelijke films erg populair worden, zij het dan wel bij de liefhebbers van cult. Zonder iemand op de tenen willen te trappen kunnen we gerust stellen dat de meeste cultfilms zo slecht zijn dat ze net om die reden geapprecieerd worden. Horrorfilms die er nu als komedie uitzien, actiefilms met gigantische teddyberen, sciencefiction-films waarin enorme obelisken de aarde aanvallen. Je kan het zo gek niet bedenken of er werd ooit wel een film van gemaakt. Het is zonder twijfel dat gekke element dat deze films bij een select publiek zo geliefd maakt.

Dat betekent echter niet dat Superman IV een goede film is. Sterker nog, wanneer we het uitgangspunt vergelijken met het eindproduct dan kunnen we enkel concluderen dat Superman IV een regelrechte flop is.

BEELD EN GELUID
Als we het inhoudelijk debakel even proberen te vergeten is er gelukkig nog wat tijd over om e technische kwaliteiten van deze schijf eens te bekijken. Visueel ziet het er eigenlijk allemaal erg degelijk uit. Het is bijna hallucinant dat een dergelijke cultfilm over een zeer degelijke transfer beschikt en vele echte klassiekers het moeten doen met uiterst bedenkelijke dvd-releases. Dat gezegd zijnde, is de transfer ook verre van perfect. Hier en daar is er overtollige grain merkbaar en ook durft er al wel eens een klein beetje artefacting opduiken. Hier en daar lijkt het schaduwdetail wat minder te zijn, maar een groot punt willen we daar eigenlijk niet van maken. Kort samengevat een zeer degelijke transfer. Net als bij Superman III krijgen we een Dolby Surround 2.0 track voorgeschoteld. Deze zal op geen enkel ogenblik weten te verbazen, maar ook nergens echt teleurstellen. Een doordeweekse track die perfect doet wat hij moet doen.

EXTRA'S
Het hoeft niet te verbazen dat we geen ruime keuze aan extra's krijgen, we zouden het uiterst verdacht gevonden hebben indien dat wel het geval geweest zou zijn. Wat we wel krijgen is een redelijk interessant audiocommentaar, waarin screenwriter Mark Rosenthal geen blad voor de mond neemt, een aantal verwijderde scenes en uiteraard de originele bioscooptrailer.

CONCLUSIE
Eigenlijk is Superman IV een draak van een film. De prent pobeert serieus over te komen, maar eigenlijk is het een grote, ongewilde, parodie geworden. Dat kan de cultstatus van de film gedeeltelijk verklaren. Het idee achter Superman IV was best goed, maar de uitwerking faalde om tal van redenen. Op visueel en auditief vlak valt er weinig aan te merken op de schijf, de aanwezige extra's zijn degelijk, het zijn er enkel niet te veel. Fans van het Superman-personage moeten we deze film eigenlijk afraden, voor liefhebbers van cult-sciencefiction is het echter een absolute must-have.