De Inca-keizer Kuzco heeft een probleem: hij heeft nogal erg last van megalomane neigingen. Zijn laatste nieuwe krankzinnige idee is om het dorpje van de nederige boer Pacha plat te gooien om er een zomerverblijf annex zwembad neer te poten. Pacha gaat zijn zaak bepleiten bij Kuzco, maar dit is natuurlijk tevergeefs, want Kuzco waant zichzelf onaantastbaar. Kuzco's raadgeefster Yzma is van plan hem eerlang van de troon te stoten en zelf zijn plaats in te nemen. Geholpen door haar al te niet snuggere vriendje Kronk wil ze de keizer vergiftigen, maar ze vergist zich van flesje, en verandert daardoor de keizer in een zielig hoopje lama. Kronk kan het niet over zijn hart krijgen om de lama-keizer te doden, en in de plaats daarvan komt Kuzco uitgerekend bij Pacha terecht. Pacha's probleem zou in een handomdraai opgelost kunnen zijn als hij Kuzco vierkant zou laten stikken, maar die doodbrave boer is natuurlijk geen onmens. Hij belooft Kuzco terug naar het paleis te brengen; de jonge keizer laat zich onderweg niet van zijn sympathiekste kant zien, en gedraagt zich als een bedrieger, een leugenaar, een woordbreker en op de koop toe nog als een verwaande snul ook. Pacha blijft hem echter terzijde staan, zelfs wanneer Yzma verneemt dat haar rivaal nog leeft en een hernieuwde poging onderneemt om hem alsnog te liquideren.

Na Tarzan en voor Atlantis krijgen we als 39e klassieker (een film bij Disney heeft maar één jaar nodig om deze legendarische status te bereiken, ongeacht de inhoud) eens iets luchtigers geserveerd. Meer dan de meer "volwassen" animatiefilms van de laatste jaren is dit een luchtig tussendoortje, wel goed gebracht met enkele tongue-in-cheek-jokes zoals het feit dat lama-keizer Kuzco te pas en te onpas de beeldband onderbreekt om te kijker erop te wijzen dat de film over hem (en hem alleen) gaat, en een paar vette anachronismen. Toch moet Disney de hete adem van de concurrentie in de nek voelen, want laat de laatste Dreamworks-tekenfilm The Road To Eldorado zich toevallig niet óók situeren in het oude Incarijk? De archetypering van de booswichten is ook zeer standaard: Yzma (overigens een goede voice casting van Eartha Kitt) is een afkooksel van de legendarische Cruella DeVil (de geanimeerde versie, niet Glenn Close met een punkkapsel), een opgeschminkte kapstok met rimpels zo groot als de Pyreneeën dus. Haar sidekick Kronk is dan weer een typische hersenloze sul, eerder dom dan kwaadaardig, en zo hebben we ook al ettelijke exemplaren de revue zien passeren. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Tarzan is het een zeer cartooneske film, waarvan de humor bij momenten aan Tom & Jerry doet denken, waarbij de figuurtjes klappen krijgen die geen redelijk mens kan overleven, maar even later toch even vrolijk verder huppelen. Ook het vrouwelijk schoon, dat bij de laatste Disney-films steeds meer een prominente plaats inneemt, is hier volledig niet te bespeuren. Vernieuwend? Nauwelijks. Wel allemaal goed getimed en geregisseerd, vooral John Goodman is goed in zijn rol van Pacha ingeleefd. David Spade als Kuzco is soms nét iets te veel hyperkinetisch, maar de film duurt met zijn 75 minuten - relatief kort - net kort genoeg om dat draaglijk te houden.

BEELD EN GELUID

De beeldkwaliteit is, net als bij nagenoeg alle anamorfe Disney-releases, van een zeer goede kwaliteit, met meer dan voldoende scherpte (zeker voor een animatiefilm), oog voor detail en een zeer evenwichtig samengesteld kleurenpalet. Alleen jammer dat er in deze film bijzonder weinig gebruik wordt gemaakt van moderne computeranimaties, die de laatste jaren gemeengoed schijnen te zijn geworden. En als we één opmerking mogen geven: de ondertitels staan veel te hoog in het beeld. De Engelse 5.1-soundtrack klinkt helder en foutloos, maar er wordt vrij weinig gebruik gemaakt van de mogelijkheden van het medium, afgezien dan van een occasionele portie gooi-en smijtwerk. We blijven vinden dat de Engelse taal het beste medium is om de vaak onvertaalbare woordgrapjes en typische uitdrukkingen over te brengen. Vooral voor de kleinere kinderen die moeite zouden kunnen hebben met de taal is er ook een dubbing voorzien, maar we vragen ons nog steeds af waarom de Nederlanders een 5.1-track krijgen en de Vlamingen het maar moeten stellen met een 2.0-track.

EXTRA'S
We blijven het een jammerlijke zaak vinden dat we in de Benelux verstoken blijven van de rijk uitgeruste 2 disc-versies waar ze in de UK wél aan schijnen te geraken. De Benelux is voor Disney nog steeds een braakliggend gebied. En in verhouding tot releases als Tarzan is de selecties extra's die het wél tot op de disc halen, uiterst karig. Je kan zoals gewoonlijk weer de disc in het Engels of in het Nederlands bekijken, en dit laatste heeft dan tot gevolg dat alle extra's in het irritant Nederlands gedubd worden, alsof je naar een teleshopping-programma aan het kijken bent. Maar de Engels gesproken versie schittert weer door de afwezigheid van Nederlandse ondertiteling. Niet dat er veel te ondertitelen is: de disc bevat een drietal korte documentaires over o.a. de voicecasting, variërend in tijdsduur van één tot vijf minuten, een muziekvideo "Walk the Lama Lama", die nog eens hernomen wordt in een karaoke-versie, een muziekvideo van Sting "My Funny Friend And Me", één verwijderde scéne en een trailer. Ook al even traditioneel is het oervervelende interactieve spelletje, meestal veel gedoe om niets. Wel nieuw is dat deze disc voorzien is van een commentaartrack met gesproken toelichting van een half dozijn van de crewleden. En wat zo langzamerhand misselijkmakend wordt is dat je bij het insteken van de disc geconfronteerd wordt met vier cross-promotionele trailers waar je je door moet wurmen.

CONCLUSIE

Dit is zeker niet de beste Disneyfilm aller tijden, maar wel een vrijblijvend stukje ontspanning, zowel voor kinderen als volwassenen uiterst genietbaar. Als Disney al zijn films systematisch als "klassiekers" blijft betitelen, wordt het echter op de duur moeilijk het kaf van het koren te scheiden.